Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ "ΠΑΡΑΞΕΝΟΥ" ΓΙΩΡΓΟΥ

ΔΟΥΚΑΝΕΪΚΑ ΑΧΑΪΑΣ: Ξύπνησαν συνειδήσεις για τον άδικο θάνατο στο κελί «33»

Στερνή μου ... ανθρωπιά να σ' είχα πρώτα

Των ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΚΑΤΗ - ΜΑΚΗ ΝΟΔΑΡΟΥ

Τα παραπάνω είχε καταθέσει ενώπιον του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου Λευκάδας στη δίκη του Γιώργου Μακρίδη, του αυτόχειρα του κελιού «33», ο Χρήστος Χρυσανθόπουλος, αγρότης, που γεννήθηκε στα Δουκανέικα και κατοικεί στη Ροδοδάφνη Αχαΐας.

«Ο κατηγορούμενος πίστευε ότι ο κόσμος τον κοιτάει επειδή περπάταγε περίεργα και ζούσε μόνος του. Εγώ δεν κλήθηκα στο κοινοτικό συμβούλιο και έτσι έλειπα. Αν πήγαινα, θα έλεγα να μη γίνει τίποτα. Δεν τη θεωρώ σωστή την απόφαση και δεν θα υπέγραφα. Πρώτη φορά συνέβηκε. Εγώ τον ρώτησα και μου 'πε ότι φοβόταν και γι' αυτό πήρε το όπλο μου. Τόσος που είναι, μπορούσε αν ήθελε να τον σκοτώσει. Δεν νομίζω, όμως, ότι ήθελε να σκοτώσει. Και αυτός, όπως και άλλοι, είχε μαχαίρι μαζί του, αφού όλη την ημέρα ήταν στα κτήματα. Μ' αυτό έκοβε και το ψωμί. Οταν το κοινοτικό συμβούλιο πήρε την απόφαση, μονολογούσε ``γιατί θέλουν να με διώξουν;''».Ο Χρ. Χρυσανθόπουλος γνώριζε καλά τον «παράξενο» Γιώργο, γιατί πολλές φορές του έδινε δουλειά.Ο Χρ. Χρυσανθόπουλος δεν τον θεωρούσε επικίνδυνο. Κι όταν έμαθε την είδηση της αυτοκτονίας του λυπήθηκε πραγματικά.«Δεν πείραζε κανέναν, όμως μια μέρα κάποιος τον είπε ``αδερφή'' γιατί φορούσε σκουλαρίκι. Του έριξε ένα χαστούκι, ο άλλος ήταν γνωστός με τον πρόεδρο του χωριού και τον έπεισε να γίνει συμβούλιο για να τον διώξουν. Ετσι άρχισαν όλα... Λυπάμαι πολύ για το τέλος του. Ο άνθρωπος ήθελε υποστήριξη. Ομως και πολλοί κάτοικοι των Δουκανέικων συγκλονίστηκαν από την αυτοκτονία του. Δεν ήθελαν και τότε να φύγει από το χωριό», είπε χθες ο Χ. Χρυσανθόπουλος.

Συγκινημένος

Συγκινημένος ήταν χθες και ο αστυνομικός Σπυρίδων Κανιάρης, που είχε συλλάβει τον Γιώργο δέκα ημέρες μετά το σοβαρό επεισόδιο στο καφενείο του χωριού. Τότε, που ο Γιώργος Μακρίδης, ο ασυντρόφιαστος Γιώργος, ο «αντικοινωνικός», είχε πάει να ζητήσει το λόγο από τους κατοίκους, επειδή είχαν εισηγηθεί τον εγκλεισμό του στο ψυχιατρείο.«Δεν τον είχαμε για επικίνδυνο», υποστήριξε ο αστυνομικός πριν από περίπου δύο χρόνια στο δικαστήριο, κάτι που επανέλαβε και χθες. Ηταν τελείως άκακος. Ενας τύπος ιδιόρρυθμος, παράξενος που δεν ``έδενε'' με το χωριό, ανίκανος όμως να σκοτώσει έστω ένα κουνούπι. Ζούσε μόνος του, κάνοντας μεροκάματα στα χωράφια. Το παρουσιαστικό του όμως και ο τρόπος ζωής του φαίνεται ότι δεν άρεσαν σε κάποιους στο χωριό», μας είπε ο Σπ. Κανιάρης.Ηταν άκακοςΤον «γνώριζα από τις περιγραφές των κατοίκων», πρόσθεσε, «που, όπως έλεγαν, δεν ήταν επικίνδυνος. Ηταν πραγματικά ένας περίεργος τύπος, που ``τρελάθηκε'' όταν έμαθε ότι ο πρόεδρος του χωριού μάζεψε υπογραφές για να τον διώξουν από εκεί και να τον κλείσουν στο ψυχιατρείο. Οσο για την απόφαση του κοινοτικού συμβουλίου για τον εγκλεισμό του, νομίζω ότι ήταν αψυχολόγητη και υπερβολική».

Ομως και ο γιος του Χρ. Χρυσανθόπουλου, του πρώην αφεντικού του Γιώργου, ο στρατιωτικός, Θανάσης Χρυσανθόπουλος, έχασε τη φωνή του χθες το απόγευμα, όταν πληροφορήθηκε από την «Ε», στο πλαίσιο του ρεπορτάζ, την αυτοκτονία του Γιώργου.«Λυπάμαι... δεν μπορώ να το πιστέψω. Κρίμα. Ηταν ένας άκακος άνθρωπος», ψιθύρισε σοκαρισμένος.Πραγματικά η συγκλονιστική ιστορία του Γ. Μακρίδη, του «ξένου» που βρήκε την «ελευθερία» αυτοκτονώντας στον Κορυδαλλό, του πρώην χρήστη ηρωίνης, ο οποίος γύρεψε τη γιατρειά ζώντας λιτά, αυτόνομος, κοντά στη φύση, η ιστορία του 36άχρονου, που και μετά θάνατον σπιλώθηκε σαν εγκληματίας, για την οποία έγραψε η «Ε», αναστάτωσε και συγκίνησε πολύ κόσμο, απασχόλησε χθες και άλλα Μέσα Ενημέρωσης.

Ομως συναισθήματα οργής, σε ό,τι αφορά την «εμπλοκή» του χωριού στην ιστορία, προκάλεσε σε κατοίκους της Κοινότητας Δουκανέικων-Αχαΐας, οι οποίοι θεωρούν ότι «εθίγησαν» από το δημοσίευμα της «Ε», που απέδωσε πιστά το περιεχόμενο των πρακτικών του δικαστηρίου, που είχε δικάσει και καταδικάσει τον Γ. Μακρίδη σε ποινή συνολικής κάθειρξης 6,5 ετών.

Από τα πρακτικά του δικαστηρίου και βεβαίως από το σκεπτικό του «ξεδιπλώνεται» το κομμάτι εκείνο της ζωής του Γ. Μακρίδη, που τον οδήγησε υπόλογο ενώπιον της Δικαιοσύνης.

Για ένα χαστούκι, αντίδραση στην προσβολή, για τις ιδιορρυθμίες του που τρόμαζαν, για τις παραξενιές του.Πάντως ο πρόεδρος του χωριού, με πρωτοβουλία του οποίου είχαν μαζευτεί τότε οι υπογραφές για τον Γιώργο δεν θέλησε να κάνει δηλώσεις στην «Ε». Αρκέστηκε απλά στις απειλές: «Θα τα πούμε στο δικαστήριο, γιατί διασύρατε το χωριό μας».Η Κλεοπάτρα, σύζυγος του καφετζή του χωριού (όπου είχε γίνει το επεισόδιο), Ιωάννη Φάκου, είπε στην «Ε»:«Να ξεχάσουμε...»«Νιώθουμε οίκτο για την κατάληξη που είχε αυτός ο άνθρωπος και προσπαθούμε να ξεχάσουμε ό,τι έγινε. Πράγματι ήταν παράξενος. Εμενε μόνος σε μια άθλια παράγκα και όπως μας είχε πει, είχε έρθει στο χωριό για να ξεφύγει από τα ναρκωτικά. Ξαφνικά όμως άρχισε να γίνεται εριστικός. Ετσι ο πρόεδρος μάζεψε υπογραφές για να τον διώξει. Συγκάλεσε το κοινοτικό συμβούλιο, το οποίο κατά πλειοψηφία, πλην των κοινοτικών συμβούλων Βασ. Αγγελόπουλου και Χρ. Χρυσανθόπουλου, αποφάσισαν να ζητήσουν από τον εισαγγελέα τον εγκλεισμό του στο ψυχιατρείο. Ετσι ξεκίνησαν όλα. Οταν έμαθε για τις υπογραφές, ήρθε εδώ στο καφενείο του άντρα μου, που είναι αντιπρόεδρος του χωριού και του ζήτησε εξηγήσεις για τις υπογραφές. Τσακώθηκαν άσχημα και μετά από μερικές ημέρες ήρθε ξανά και με ένα μαχαίρι τραυμάτισε τον άντρα μου, το γιο μου και τον πεθερό μου. Δεν έπρεπε να γίνει αυτό. Τώρα πραγματικά μέσα από την καρδιά μας πονάμε».Και η γυναίκα κατέληξε: «Ομως τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε εμείς;».«Του φερόμαστε καλά τον πρώτο χρόνο και του δίναμε φαγητό», διαμαρτυρήθηκε μια πρώην συγχωριανή του Γιώργου, που ζει τώρα στην Αθήνα.

Στα δύσκολα;Ναι, όμως τότε που δικαίως «θόλωσε» το μυαλό, γιατί «σφίχτηκε» η καρδιά, δεν του συμπαραστάθηκαν. Κοινοτικό συμβούλιο, «ψυχιατρική πραγματογνωμοσύνη», εισαγγελέας...

Στα δύσκολα, στα ενδεχομένως «επικίνδυνα», στο «ξεβόλεμα» αναδύονται τα βαθύτερα συναισθήματα... το μεγαλείο της ανθρωπιάς.Και ποιος ξέρει αν τότε, στις δύσκολες στιγμές, αντί για την απόφαση του εγκλεισμού, ο Γιώργος δεχόταν ένα χάδι, δυο κουβέντες γλυκές, ένα νεύμα συμπαράστασης, ποιος ξέρει τότε αν δεν είχε σηκωθεί η βαριοπούλα πού θα βρισκόταν σήμερα ο Γιώργος. Αν δεν είχε ζωγραφιστεί και μ' άλλα χρώματα η γκρίζα ζωή του. Αντί να χαθεί στο σκοτάδι...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 9.8.1997

ΚΡΕΜΑΣΤΗΚΕ πέρυσι στο κελί που τον οδήγησε η απέλασή του (!) από τα Δουκανέικα Αχαΐας, υπόθεση που έρχεται πάλι στο φως με μήνυση του κοινοτάρχη που... εθίγη από σχετικά σχόλια
Ο θάνατος ενός 36χρονου σε μια κόλλα χαρτιού

Του ΜΑΚΗ ΝΟΔΑΡΟΥ

Τον «περιθωριακό» εργάτη Γιώργο Μακρίδη, που κρεμάστηκε τον περασμένο Αύγουστο στο κελί 33 της Ψυχιατρικής Κλινικής των Δικαστικών Φυλακών Κορυδαλλού, θυμηθήκαμε ξαφνικά χθες το μεσημέρι.

Αιτία, μια κλήση για ανάκριση μάρτυρα που λάβαμε ξαφνικά από το Ειρηνοδικείο Λεχαινών, «για ποινική υπόθεση του Ανδρέα Τσάμπου κατά του συντάκτη της ``Ε'' Περικλή Κοροβέση»!Για όσους δεν θυμούνται, ο Ανδρέας Τσάμπος είναι ο πρόεδρος της κοινότητας Δουκανέικα Αχαΐας. Του χωριού όπου ορισμένοι κάτοικοί του, με τα «καμώματά τους» και την αχαρακτήριστη ρατσιστική συμπεριφορά τους, «οδήγησαν» στις φυλακές και στη συνέχεια στην αυτοκτονία τον 36χρονο «περιθωριακό» Γιώργο Μακρίδη, επειδή ο τελευταίος συμπεριφερόταν «παράξενα».Ετσι μετά την απαλλαγή του χωριού από «εκείνο το παράξενο πλάσμα που σαν άστοχη πινελιά στο καβαλέτο αφηρημένου ζωγράφου ανέτρεψε την ομοιομορφία της συμβατικής εικόνας...» -όπως έγραφε τότε στο ρεπορτάζ της η συνάδελφος Κατερίνα Κατή- ήρθε η... σειρά του Περικλή!

Τύλιξε λοιπόν σε μια κόλλα χαρτιού ο πρόεδρος τον αγαπητό συνάδελφο επειδή -όπως ισχυρίζεται στη μήνυσή του- ο δημοσιογράφος με τα γραφόμενά του τότε, «έθιξε την τιμή και την υπόληψή του» μέσω άρθρου του στην εφημερίδα.Μερικά χρόνια νωρίτερα ο πρόεδρος είχε τυλίξει με την ίδια ευκολία ξανά σε μια κόλλα χαρτιού τον άμοιρο Μακρίδη με την απόφαση του κοινοτικού συμβουλίου περί «απέλασης (!!!) ανεπιθύμητου και επικίνδυνου ατόμου».

«Η κόλλα χαρτιού έκανε καλά τη δουλειά της και ο άμοιρος Μακρίδης βρέθηκε στο κελί 33 και από εκεί στο χώμα που φαίνεται ότι είχε αγαπήσει πολύ και η μάνα γη ίσως τον θεράπευε και τον βοηθούσε για να γίνει καλά από την αρρώστια της πρέζας και της κακίας των ανθρώπων» -έγραφε μεταξύ άλλων λίγο μετά το θάνατο του «παρείσακτου» ο Περικλής Κοροβέσης.

Δεν θα σταθούμε στις λεπτομέρειες της φρικτής ιστορίας ρατσισμού, που δυστυχώς κατά καιρούς επαναλαμβάνεται ποικιλοτρόπως στις κλειστές κοινωνίες των χωριών. Ούτε στο άδικο της μήνυσης του κ. Τσάμπου κατά του συναδέλφου.Δύο λόγια μόνο θα γράψουμε από την απολογία του Γιώργου Μακρίδη στο δικαστήριο λίγο πριν πάρει το δρόμο για τη φυλακή και χαθεί για πάντα στο σκοτάδι... της κακίας.

Τα διαβάσαμε χθες στο φάκελο της δικογραφίας και μας άγγιξαν την ψυχή... Ελπίζουμε έστω και αργά να αγγίξουν και τον πρόεδρο της κοινότητας Δουκανέικα αλλά και όλους εκείνους που στράφηκαν ενάντια στον «περιθωριακό» Γιώργο Μακρίδη.

Η απολογία

«Δεν έχω αδέλφια ούτε γονείς... Μόνο μητριά έχω από 6 χρόνων. Εμπλεξα με τα ναρκωτικά. Αρχισα με χασίς και στη συνέχεια πήγα στην ηρωίνη και στην κοκαΐνη. Αποφάσισα να ξεφύγω, να απομονωθώ. Είχα ένα φίλο στα Δουκανέικα και πήγα εκεί. Ομως αυτός έφυγε κι έμεινα μόνος... Δούλευα στα χωράφια για ένα πιάτο φαγητό. Με κορόιδευαν όλοι. Με φώναζαν ``δραπέτη-χασικλή''. Μια μέρα κάποιος με είπε ``αδερφή'' και τσακώθηκα. Τότε το κοινοτικό συμβούλιο αποφάσισε να με διώξει. Πήγα στο καφενείο να ρωτήσω αν είναι αλήθεια και μου είπαν ότι ήταν. Εφυγα και γύριζα επί δύο ημέρες... Ηρθα πίσω, πήγα ξανά στο καφενείο, μου έριξαν ούζο στα μάτια... μου χτύπησαν τα χέρια με σφυρί. Τσακώθηκα, χτύπησα κάποιους με μαχαίρι και έφυγα για το βουνό. Λυπάμαι γι' αυτό που έγινε, αλλά αν μου φέρονταν καλύτερα δεν θα είχε γίνει τίποτα. Είναι προσβλητικό να σε διώχνουν από κάπου... Δεν έχω πια κανένα σκοπό για όταν θα βγω από τη φυλακή. Ισως μείνω στο ψυχιατρείο...».