ΚΑΛΟ ΣΑΣ ΤΑΞΙΔΙ

Σας καλωσορίζω σε αυτή τη σελίδα.

Η περιήγησή της μοιάζει με ένα συναρπαστικό ταξίδι γεμάτο εκπλήξεις και αποκαλύψεις γιά την φωτεινή και την αθέατη πλευρά του Φεγγαριού.

Το ταξίδι μόλις άρχισε…

Να θυμάστε πάντα ότι στην σκοτεινή πλευρά της Σελήνης εκτός των άλλων μπορεί ο καθένας μας να ανακαλύψει την χαμένη του Πόλη…

Γι αυτή όμως θα μιλήσουμε μια άλλη φορά...


ΣΤΟ BLOG ΓΡΑΦΟΥΝ …

ΕΓΩ ,Ο ΜΠΟΥΜΠΗΣ ΜΟΥ … ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ 13 ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

ΑΝΤΙΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΟΥ ΦΙΛΕ


ΑΝΤΙΟ ΓΛΥΚΟ ΜΟΥ ΠΛΑΣΜΑ

Επί έντεκα ολόκληρα χρόνια ήταν πάντα δίπλα μου . Πιστός φίλος και κάτι παραπάνω . Ένα κομμάτι από την ψυχή μου. Ηταν πάντα εκεί να μου κάνει συντροφιά στα δύσκολα και στα εύκολα. Στις χαρές και στις λύπες. Και όσο κι αν σας φανεί παράξενο η παράλογο, αντιδρούσε πάντα ανάλογα καθώς φαινόταν να νοιώθει τα  συναισθήματά μου.  

Ηταν πάντα εκεί . Πάνω στο γραφείο μου ώρες ατελείωτες . Δίπλα στον υπολογιστή να με κοιτάζει αινιγματικά  καθώς χτυπούσα το πληκτρολόγιο. Με τα μεγάλα του μάτια παρατηρούσε τα δάχτυλά μου, Και όταν σταματούσα,  με κοιτούσε με απορία και κάπου - κάπου μου έδινε καμιά με το πόδι του για να δείξει ότι έπρεπε να συνεχίζω να γράφω…

Ηταν πάντα πίσω από την πόρτα όταν γύριζα απ’ έξω. Κατά ένα περίεργο τρόπο αναγνώριζε τα βήματά μου στη σκάλα . Και μετά έτρεχε πίσω από την πόρτα γουργουρίζοντας χαδιάρικα που σε λίγα λεπτά θα βρισκόμουν κοντά του.

Ηταν πάντα δίπλα μου τις νύχτες που κοιμόμουν. Πίεζε την πλάτη του πάνω στο σώμα μου κι εκεί έβγαζε όλη τη νύχτα  γουργουρίζοντας από ικανοποίηση.

Επί έντεκα ολόκληρα χρόνια ο Μπούμπης , ο γλυκός μου γάτος , αυτό το υπέροχο και άκακο πλάσμα ήταν δίπλα μου , εκδηλώνοντας την αγάπη του με κάθε τρόπο.

Το περασμένο Νοέμβρη ο κτηνίατρος διέγνωσε σοβαρή νεφρική ανεπάρκεια… «Δύσκολα τα πράγματα» - μου είπε .Πιθανόν από τις τροφές που του έδινα τόσα χρόνια . Αυτές τις ακριβές μικρές κονσέρβες που όπως αποδείχθηκε περιείχαν μελαμίνη…και άλλες βλαβερές ουσίες αρκετές για να του καταστρέψουν τα νεφρά.

Μπήκαμε σε επώδυνες διαδικασίες. Ειδικές τροφές. Ειδική φαρμακευτική αγωγή . Καθημερινοί οροί … Εξετάσεις αίματος .  Με στόχο την ελπίδα ότι η κατάστασή του θα σταθεροποιούνταν κατά κάποιο τρόπο.

Την περασμένη Τρίτη βρήκα τον Μπούμπη μου στο μπαλκόνι , μέσα στο κρύο να τρέμει … Συνήθως βρισκόταν μέσα στο δωμάτιο και δίπλα μου. Τον πήρα στην αγκαλιά μου και το παραπονεμένο νιαούρισμά του μου έδωσε να καταλάβω ότι έπρεπε να πάμε επειγόντως  ξανά στον κτηνίατρο.

« Τα πράγματα είναι δύσκολα . Η ζωή του κρέμεται από μια κλωστή . Τα νεφρά του είναι κατεστραμμένα ολοκληρωτικά . Η νύχτα είναι πολύ δύσκολη…» - μού είπε ο κτηνίατρος την Πέμπτη το βράδυ.

Την ίδια νύχτα στις 4 το πρωί , είδα τον Μπούμπη  στο όνειρό μου να με κοιτάζει με τα πελώρια του μάτια του . Ξύπνησα ταραγμένος με ένα σφίξιμο στην καρδιά μου . Ενοιωσα κάτι να σπάζει μέσα στη ψυχή μου…Κατάλαβα … Αναψα ένα τσιγάρο και δεν ξανακοιμήθηκα μέχρι τις 9 την επόμενη μέρα που ο κτηνίατρος μου ανακοίνωσε το μοιραίο.

Τον Μπούμπη μου τον έκλαψα σαν να έχασα κάποιον δικό μου άνθρωπο. Ετσι ένοιωσα από τον θάνατό του. Τον τύλιξα προσεκτικά σε μια κουβερτούλα τον φίλησα και τον έθαψα δίπλα στις πορτοκαλιές στην εξοχή. Ο πόνος και το κενό που άφησε μέσα στην καρδιά μου με τον θάνατό του είναι ανείπωτος… Ο φίλος μου ο Γιώργος και ο Θανάσης σίγουρα με καταλαβαίνουν τι εννοώ.  

Φαντάζομαι ότι  εκεί που είναι τώρα θα κυνηγάει διάφορες όμορφες γατούλες , θα τρώει λαχταριστά ψαράκια και θα παίζει ανέμελα με άλλα γατιά …
Αλλά είμαι σίγουρος ότι κάπου – κάπου θα ανασηκώνει το κεφάλι του και με τα πελώρια μάτια του θα κοιτάζει τον ορίζοντα , ανάμεσα στα λουλούδια , ψάχνοντας να με βρει … Ελπίζω κάποτε να συναντηθούμε . Ελπίζω κάποτε να τον ξαναπάρω στην αγκαλιά μου και να του πω πόσο πολύ τον αγάπησα .

Αντίο αγαπημένε μου Μπούμπη. Γλυκό μου πλάσμα . Κομμάτι της ψυχής μου μοναδικό…

*** Θέλω να ευχαριστήσω δημόσια τον κτηνίατρο Γαλάνη Μάριο και  την Τουρλούπη Μαρία για την υπομονή τους , την φροντίδα και την αγάπη τους που έδειξαν στον Μπούμπη μου . Οι εξαίρετοι αυτοί  άνθρωποι , διαθέτουν κτηνιατρείο στο Ρίο και για περισσότερες πληροφορίες δείτε εδώ : http://sites.google.com/site/patrasvetclinic/




     

17 σχόλια:

Sotiris Sotiropoulos είπε...

Φίλε Μάκη
Είδες, στη ζωή υπάρχουν πιο σοβαρά και ανθρώπινα πράγματα από τους νταβατζήδες των εξαθλιωτών ψυχών και συνειδήσεων (βλ. Σούγκαρ Τάουν μασκαράδες).
Αληθινά με συγκίνησες με τον τρόπο που αποχαιρέτισες τον αγαπημένο και πιστό (ας λένε ότι θέλουν για το είδος)σου φίλο...
Σπάνια ευαισθησία που κατοπτρίζει ακόμη πιο σπάνιες ψυχικές αντοχές και αρετές.
Σε χαιρετώ
Σωτήρης ΔΙΒΡΗ

Ανώνυμος είπε...

ΜΑΚΗ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΜΟ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ ΣΟΥ ΦΙΛΟΥ. ΜΠΟΡΩ ΟΜΩΣ ΝΑ ΜΠΩ ΣΤΗΝ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΣΟΥ. ΟΜΩΣ ΜΑΚΗ ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ. ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ ΓΙΑΤΙ Ο ΦΙΛΟΣ ΣΟΥ ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΕ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΔΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΝΤΑΠΕΔΙΔΕ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑ. ΟΤΙ ΑΓΑΠΑΜΕ ΕΙΝΑΙ ΦΤΙΑΧΜΕΝΟ ΝΑ ΤΟ ΧΑΝΟΥΜΕ.ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΕ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΣΩ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΑΛΛΟΝ ΜΠΟΥΜΠΗ Η ΟΧΙ. ΦΙΛΟΣ

γιαννης είπε...

ευχομαι να το ξεπερασεις μακη, σε καταλαβενουμε ολοι εμεις που εχουμε
σχεση με αυτα τα αθωα πλασματα.και ειναι παντα διπλα μας.

Unknown είπε...

Παρότι κατά βάση αγνωστικιστής και άθρησκος είχα ανέκαθεν την ζωηρή αίσθηση πως τα πλάσματα που μας συντροφεύουν και συντροφεύουμε -κατά κανόνα γάτες και σκύλοι- είναι το μέτρο του Ήθους μας. Η συμπεριφορά μας έναντί τους δηλαδή. Έχω ζήσει με γατιά και έχω απέραντο σεβασμό για αυτά τα εξαιρετικά πλάσματα που στοχάζονται με τον δικό τρόπο τον κόσμο και μετέχουν απόλυτα σε όλες μας τις ψυχικές και συναισθηματικές διακυμάνσεις.

Ο Μπούμπης και Εσύ υπήρξατε ευλογημένοι από τη Ζωή που βρεθήκατε και συνυπήρξατε τόσα χρόνια μαζι-χρόνια που ήσαν ίσως περισσότερα αν δεν. Άλλος Μπούμπης, δεν θα υπάρξει και δεν μπορεί να αντικατασταθεί γιατί ήταν μοναδικός χαρακτήρας, όπως είναι όλοι τους μοναδικοί. Ποιος ξέρει. Ίσως σε κάποια γωνία, κάποια στιγμή, κάπου, ένας Μαυρής, ένας Ασπρής, ή Κανελής ή οτιδήποτε να σε συναντήσει και να διαλέξετε ο ένας τον άλλον για να συνεχίσετε τη ζωή μαζί, με αυτόν τον μοναδικό τρόπο, τον τόσο πλούσιο.

Καλοτάξιδος ο Μπούμπης , η ιαματική του παρουσία στη ζωή σου, θα σε συνοδεύει πάντα.

marianaonice είπε...

Τούτο το λυπημένο αφιέρωμα στο πλάσμα που ονόμασες αγαπημένο φίλο σου, με έκανε να βουρκώσω και να θυμηθώ κι εγώ κάποιους τέτοιους μοναδικούς και αγαπημένους φίλους και φίλες που έχασα στη ζωή μου...
Έκλαψα γι' αυτούς κι ακόμη πονάω όταν τους συλλογάμαι ή όταν έρχονται στον ύπνο μου... γιατί πάντα θα τους κουβαλώ μέσα μου...
Η τελευταία φορά που ένοιωσα μια τέτοια μεγάλη απώλεια ήταν την περασμένη άνοιξη...
Ο χρόνος θα απαλύνει την απώλειά του πανέμορφου γατούλη σου και η συμπόρευση με έναν άλλο τέτοιο φίλο θα γεμίσει κάπως το κενό του... που πάντα θα υπάρχει εκεί στο βάθος του μυαλού σου...

Ανώνυμος είπε...

Εκτιμούσα την επιμονή σου την φιλαληθεια σου τον επαγγελματισμό σου. Τώρα διαπιστώνω το εύρος της ψυχής σου. Να είσαι σίγουρος ότι έχεις κατακτήσει μια θέση κοντά στη δημιουργική δύναμη. DIMIOS

Αντώνης Γρηγοροπουλος είπε...

Είναι η πρώτη φορά που δεν με ενοχλεί το μαύρο background.
Έχασα πριν μερικούς μήνες τον Μάρκο (τον είχες γνωρίσει όταν ήταν μικρός) και σε καταλαβαίνω απόλυτα.
Τα λόγια περισσεύουν...

Ανώνυμος είπε...

Πρώτη φορά αφήνω συλλυπητήρια για ένα ζωάκι! Τα αγαπάω και εγώ και τα θεωρώ πραγματικά ξεχωριστές και μοναδικές προσωπικότητες (όποιος τα έχει παρατηρήσει πραγματικά και χωρίς φιλοζωικές ή αντιζωικές παρωπίδες θα με καταλάβει).
Ακόμα πιο σημαντικό όμως πιστεύω πως είναι ότι το μέτρο του πολιτισμού μιας κοινωνίας είναι η στάση της προς τα αδύνατα μέλη της, και τέτοια είναι τα ζώα.

Αιωνία του η μνήμη λοιπόν, και είμαι σίγουρος πως έζησε μια ζωή χαρούμενη, ζεστή και χορτάτη, αντάξια ενός αγαπημένου αγαπημένου γάτου!

Ανώνυμος είπε...

Kalo sou taksidi, Mpoumpi!

Fylakse ton stin kardia sou, Maki. Gia panta. Ta zoa einai ola monadika tous!

Ανώνυμος είπε...

Φιλαράκο καταλαβαίνω τον πόνο σου αλλά εγώ που έχω χάσει αδελφό 12 χρονών όταν εγώ ήμουν 24 και τον είχα μεγαλώσει, όταν διαβάζω τέτοια τι μπορώ να πω; Να σου πω τι λέω ότι οι άνθρωποι που δείχνουν συμπόνοια για τα χαριτωμένα ζωάκια τους και δεν ασχολούνται με τους συνανθρώπους μας τα μικρά παιδιά με καρκίνους, με παιδάκια παραμελημένα από γονείς που δεν ενδιαφέρονται, με τα παιδάκια των φαναριών, με αρρώστους, με με με μάλλον θέλουν να περιχαράξουν τη ζωή τους και ασχολούνται μόνον με τον ΕΑΥΑΤΟ τους.

Ρε φίλε πόσα έχεις δώσει μέχρι σήμερα στο Χαμόγελο του Παιδιού; Αντί για τις ακριβοπληρωμένες κονσέρβες με μελαμίνη των βρωμοΚινέζων δεν έδινες τα λεφτάκια σου για να σωθεί καμμιά παιδική ψυχούλα; και ο γάτος σου ξέρεις θα ζούσε ....

(αν δεν θες να το δημοσιεύσεις το καταλαβαίνω, αλλά ελπίζω να σε έκανα να σκεφτείς και στενοχωρήθηκα και γω να ξέρεις από την ιστορία σου)

Δημήτρης

Λωτοφάγος είπε...

Φίλε Μάκη,
Έστω και καθυστερημένα διάβασα για το θάνατο του Μπούμπη σου και πολύ λυπήθηκα.
Θα ήθελα να μου έγραφες τι μάρκα ήταν οι τροφές που προκάλεσαν τη νεφρική ανεπάρκεια στο γατούλη.
Αν θες, μπορείς να μου στείλεις μέιλ στο lotofagus@gmail.com
Είναι για μια φίλη και συνάδελφο.

Unknown είπε...

Μάκη μου έστω και καθυστερημένα διάβασα το άρθρο με το οποίο αποχαιρέτησες τον πιστό σου φίλο. Έχω έρθει στη θέση σου δυστυχώς πολλές φορές χάνοντας αγαπημένα μου ζωάκια. Χαίρομαι πολύ που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι με ευαισθησίες. Φυσικά δεν περίμενα το άρθρο για να καταλάβω την ευαισθητοποίησή σου με αυτά τα πλασματάκια. Σε κατ ιδίαν συζητήσεις μας στο σταθμό ξέρω τι νιώθεις και πόσο πολύ τ' αγαπάς. Να είσαι γερός και δυνατός και να θυμάσαι πάντα τον Μπούμπη σου....
Αυτός σίγουρα από εκεί που είναι σε προσέχει και όποιος πάει να σε πειράξει βγάζει τα νυχάκια του και τον κατατροπώνει....

dion είπε...

Ίσως νιώθω απόλυτα αυτόν τον πόνο...
όλα τα ζωντανά πλάσματα που μας ακολουθούν στην ζωή, αξίζουν την αγάπη και την αφοσίωσή μας. Δεν διακρίνω ανθρώπους ή ζώα... και ο άνθρωπος για μένα δεν ανάγεται σε ειδική κατηγορία. Όλα τα πλάσματα είναι μοναδικά και έχουν το ίδιο δικαίωμα στην ζωή που έχουν και όλοι οι άνθρωποι. Και ίσως αν το καταλαβαίναμε αυτό θα είμασταν και καλύτεροι άνθρωποι.

Γιώργος Μπιρμπίλης είπε...

Τα συλληπητήρια μου και ελπίζω να μην ξύνω πληγές που ίσως έχουν αρχίσει να κλείνουν κάπως μετά από αρκετό καιρό.

Όντως ο Γαλάνης και η σύζυγος του φαίνονται πολύ καλοί κτηνίατροι και από δικιά μου εμπειρία.

Και εγώ έχω μαζέψει και "χάσει" πολλά γατιά τόσα χρόνια και ενώ βρίσκω κάποια θέση στον κήπο γι'αυτά πάντα κρατώ και μια στην καρδιά μου για το καθένα τους. Το καθένα τους έχει διαφορετικό χαρακτήρα και έχει να σου δώσει κάτι από την ψυχούλα του, γι'αυτό θα σου συνιστούσα με την πρώτη ευκαιρία να υιοθετήσεις κάποιο. Θα σώσεις μια ζωούλα και θα σου δώσει και αυτό σίγουρα χαρές (οι λύπες είναι πάντα αναμενόμενες αφού το ρολόι τους τρέχει πιο γρήγορα από το δικό μας, αλλά είναι ένας καλός δάσκαλος και για τα δικά μας στερνά ο αποχωρισμός τους μάλλον). Καλό κουράγιο και σου εύχομαι ότι καλύτερο...

Αναστασια Βαρθαλη είπε...

Αυτά τα πλάσματα πολλές φορές στέκοντε δίπλα μας καλύτερα και από ανθρώπους..Δεν έχω να πω κάτι άλλο...και προσοχή στους οδηγούς που τα χτυπούν λες και αυτά δεν έχουν ψυχή!

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Μάκη σκέψου σοβαρά τι αφέλεια δεν είσαι ο πρώτος δώσε καλλύτερα έμφαση στον τρόπο που σκέφτηκες και μην αφήσεις την ιστορία εκεί δές τις τροφές έχει δίκιο η Λωτοφάγος...τι να πεις!)

nikmpik είπε...

Ειναι απίστευτα όντα οι γάτες, κολλητοί φίλοι μέχρι τέλους. Καταλαβαίνω πως νιώθεις οντας ομοιοπαθής.

ΔΗΜΟΦΙΛΕΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

Η ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΠΟΥ ΟΙ "ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ" ΤΗΣ ΗΛΕΙΑΣ ΕΚΛΕΙΣΑΝ ...

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ

ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ

ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ