«Πρέπει να βγάλουμε τις κουκούλες...»

Η αποκαλυπτική συνέντευξη ενός Αναρχικού με ονοματεπώνυμο και χωρίς κουκούλα, που καταρρίπτει τον μύθο ότι πίσω από τις καταστροφές κρύβονται οι Αναρχικοί...

Ο "Κάϊν" (Παναγιώτης Παπαδόπουλος) μιλάει στην "Ελευθεροτυπια" και στον συνέδελφο Αρη Χατζηγεωργίου αλλά και στο Ιόνιο FM ( http://www.ionionfm.gr/ ) στην εκπομπή "Αποκαλύψεις).

Ο ΚΑΪΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΝΙΚΕΣ, ΤΙΣ ΗΤΤΕΣ, ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ

Του ΑΡΗ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ

Στα μάτια του φλόγα. Και οι φλόγες κάποιας άλλης εποχής γύρω από τη δεκαετία του '80. Εμεινε μακριά από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών αλλά παραμένει ένας από τους επώνυμους του αναρχικού χώρου. Με το βιβλικό ψευδώνυμο Κάιν: «Ο Κάιν που αγαπά όμως τα αδέλφια του και ουδέποτε σκότωσε τον Αβελ», λέει ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος που μας μιλά, 48 ετών σήμερα, για τα λάθη και τις νίκες, τα δικά του παιδιά και τα παιδιά που ξεχύθηκαν στους δρόμους, τους γονείς τού σήμερα και τους αγώνες του αύριο.

Η κοινωνία δέχεται αλλεπάλληλα σοκ. Υπάρχει αυτό που λέμε επόμενη μέρα;

«Ολο αυτό το ρεύμα δείχνει την ελπίδα. Υπάρχει κάτι που δεν έχει κοιμηθεί παρά την εικόνα παρακμής και σήψης. Ανθρωποι που δουλεύουν τετράωρα, σκάνδαλα που δεν φθάνουν στη Δικαιοσύνη, ανομία... Ολα αυτά φθάνουν σε ένα σημείο βρασμού. Την επόμενη μέρα όμως τη χτίζεις. Να μην επιστρέψουμε εκεί όπου ξεκινήσαμε όπως συνέβη στο παρελθόν».

Δηλαδή η εμπειρία δεν αξιοποιήθηκε;

«Πάντοτε τα ξεσπάσματα αφήνουν κάτι, αφήνουν ανθρώπους που συνεχίζουν. Αλλά στην πλειονότητα ο κόσμος επιστρέφει στο σπίτι όπως έγινε μετά τους δικούς μας αγώνες. Τα πλούσια και δραστήρια μυαλά και μετά τον Μάη του '68 και μετά τον Καλτεζά γύρισαν στο σπίτι γιατί όλο αυτό δεν διαμορφώθηκε σε πολιτικό υποκείμενο».

Ενα κόμμα δηλαδή;

«Οχι. Μια ένωση όλων αυτών των τάσεων και απόψεων ώστε να βγουν στην κοινωνία με πρόσωπο άλλο από εκείνο του θυμού και της εξέγερσης το οποίο είναι όντως ένα σπέρμα στην αρχή. Δεν αρκεί να σπάσουμε το ποτήρι. Πρέπει να έχουμε δεύτερο ποτήρι για να πιούμε, εκτός αν θέλουμε να πίνουμε μια ζωή από τη χούφτα με διαρροές». Στους αγώνες που συμμετείχες δεν χρησιμοποίησες ποτέ βία;«Πέρασα από τη λατρεία της βίας, αυτή τη Μέκκα, και την απομυθοποίησα γιατί είδα το αδιέξοδο. Καταλαβαίνω ότι δεν μπορώ να μεταφέρω την εμπειρία μου αλλά επιμένω να λέω τη γνώμη μου με όποιο κόστος».

Και όσοι δείχνουν να λατρεύουν σήμερα τη βία;

«Μπορώ να τους καταλάβω. Ταυτόχρονα όμως λέω ΟΧΙ γιατί είναι αδιέξοδο. Προσπαθώ να μεταφέρω την ήττα της δικής μας γενιάς. Γιατί ηττήθηκε μέσα από τέτοιες μορφές πάλης».

Δεν υπήρξαν δηλαδή νίκες;

«Και βέβαια. Μιλήσαμε στην κοινωνία. Για τις αυτοκτονίες στον στρατό, τους φυλακισμένους, τους κολασμένους στα ψυχιατρεία. Σώσαμε ανθρώπους από την πρέζα και την απογοήτευση, όπως τον Δημήτρη Αϊβατζίδη που σώθηκε μετά από 4 χρόνια αγώνα. Το μεγάλο μας λάθος ήταν ότι επιμείναμε σε μια προσωπική αναμέτρηση με την Αστυνομία. Υπάρχουν γύρω μας χιλιάδες άνθρωποι με στολή και σήμα. Ούτε ζητούμενο ούτε αυτονόητο είναι να τους καταργήσουμε διά του αποσπάσματος. Δεν θα τελειώσουμε ποτέ, θα γίνουμε σταλινικοί, δολοφόνοι και φασίστες».

Πολλοί όμως μίλησαν για πόλεμο που έχει παράπλευρες απώλειες...

«Αλλο πράγμα ο πόλεμος όπου χώρες σπαράσσονται και άλλο ο κοινωνικός πόλεμος όπου υπάρχει ένα μέτωπο του λαού και των προβλημάτων του και από την άλλη μεριά η άρχουσα τάξη που δεν βιώνει κρίση. Δεν είσαι δικαιολογημένος να έχεις παράπλευρες απώλειες. Αυτά τα έλεγαν και οι ψευτοαγωνιστές της 17Ν όταν μέρα μεσημέρι έβαλαν να χτυπήσουν τον Παλαιοκρασσά και χτύπησαν τον Αξαρλιάν».

Ομως ένας άλλος ποιητής λέει ότι «με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»...

«Η φωτιά και το μαχαίρι πρέπει να προσέξουν ποιον θα κάψουν και ποιον θα κόψουν. Στο όνομα της αλλαγής έγιναν μικρά και μεγάλα εγκλήματα. Δεν μπορούμε να λέμε συνέχεια ότι οι άλλοι είναι ένοχοι και εμείς αθώοι».

Εσύ ποτέ δεν φόρεσες κουκούλα;

«Κράνη, μαντίλια, ναι. Αλλά εγώ ήμουν και "επώνυμος". Ετσι κι αλλιώς έγιναν έρευνες στο σπίτι μου. Ενα διάστημα είχα σωρεία δικών κυρίως για αφίσες και προκηρύξεις που υπέγραφα. Προσπαθώ να μεταφέρω το απόσταγμα της εμπειρίας, το αδιέξοδο του τρόπου που αντιμετώπισα κάποια στιγμή τη βία του κράτους και την πέρασα μέσα από το τζάμι του διπλανού ο οποίος δεν έφταιγε. Πρέπει να βγάλουμε τις κουκούλες και να σκεφτούμε. Ο αναρχικός χώρος είναι λιμάνι υποδοχής όλων των κολασμένων. Δεν έχει λογική να μεγαλώνουμε την κόλαση που ζουν για να τους βγάλουμε από εκεί μέσα. Είμαστε πολιτικά υποκείμενα και όχι πλιατσικολόγοι. Δεν είμαστε τα παιδιά που ζηλεύουν στη βιτρίνα το κινητό. Είμαστε απέριττοι και ταπεινοί, αντικομφορμιστές και αντικαταναλωτικοί».

Τα παιδιά σου (24 και 19 ετών) συμμετείχαν στα πρόσφατα γεγονότα;

«Εξοργίστηκαν αλλά δεν κατέβηκαν στον δρόμο. Καθένας αποφασίζει για τον εαυτό του. Ούτε επαγγελματίας της βίας είμαι, ούτε και πυροσβέστης. Αποσύρθηκα από το χώρο για χάρη των παιδιών μου στο τέλος του '90. Ειδικά όμως ο γιος μου έχασε ένα κομμάτι μου όταν τα πρώτα χρόνια είχα αφιερωθεί στους αγώνες. Και ήταν ένα ακόμη λάθος που οφείλω να ομολογώ».

Στο σημερινό γονιό τι μπορείς να πεις, πώς να διαχειριστεί τις απορίες των παιδιών του;

«Να μη μιλάνε στα παιδιά μέσα από την τηλεόραση και το κινητό. Υπάρχει κενό. Από τα Ιντερνετ καφέ και τα γήπεδα, πολλοί πιτσιρικάδες κατέβηκαν στη διαδήλωση. Να σταματήσουν οι γονείς την ιδιώτευση, να αφήσουν την καριέρα και τον χρόνο που έχουν δώσει στο κέρδος και να αρχίσουν να συζητούν».

Για τους αγώνες τού αύριο;

«Εχω πλέον αποκεντρωθεί. Χρειαζόμαστε ενεργούς πολίτες. Υπάρχει ανάγκη για έξοδο από τα διαμερίσματα, να δημιουργήσουμε ελεύθερους χώρους για να συναντιόμαστε. Στις γειτονιές δεν υπάρχει πράσινο, μόνο Ιντερνετ καφέ και ναοί του καταναλωτισμού. Αυτό είναι σημαντικό πεδίο δράσης. Από εκεί να ξεκινήσουμε». *

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 16/12/2008