Επέμβαση στο Κέντρο Υγείας με... δανεική πένσα
Του ΜΑΚΗ ΝΟΔΑΡΟΥ
Απόγευμα Σαββάτου, «φιλοξενούμενος» στο μικρό φουσκωτό σκάφος ενός οικείου προσώπου, απολαμβάνουμε τη γαλήνη και το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας του Ιονίου.Εχουμε απομακρυνθεί περίπου ένα ναυτικό μίλι από τις ακτές της Ηλείας και μπαίνουμε στη διαδικασία να ρίξουμε ένα μικρό παραγάδι για σαργούς, μελανούρια και τσιπούρες.
Ομως πριν καλά καλά ξεκινήσουμε, η μικρή μας βόλτα μετατρέπεται σε μια δυσάρεστη περιπέτεια, καθώς ένα από τα μεγάλα αγκίστρια του παραγαδιού, καρφώνεται στο δάχτυλο του προσφιλούς μου προσώπου και μάλιστα η μύτη από το αγκίστρι βγαίνει από την απέναντι πλευρά του δαχτύλου του.Βγαίνουμε γρήγορα στην ακτή, επιβιβαζόμαστε στο Ι.Χ. μας με σκοπό να πάμε στο πλησιέστερο Κέντρο Υγείας Γαστούνης.
Σε δέκα λεπτά είμαστε εκεί και ζητάμε τη βοήθεια των γιατρών, οι οποίοι -προς τιμήν τους- αμέσως επιλήφθηκαν του περιστατικού και μάλιστα με μεγάλο ενδιαφέρον.Τα δύσκολα όμως και τα ευτράπελα γι'αυτούς, που δείχνουν την αθλιότητα των Κέντρων Υγείας της επαρχίας αλλά και τις συνθήκες εργασίας των γιατρών και της περίθαλψης των εκτός των τειχών της Αθήνας πολιτών, ξεκινούν όταν θέλουν να κόψουν ένα κομμάτι από το αγκίστρι, προκειμένου να το αφαιρέσουν πιο εύκολα.
Αρχικά παίρνουν από τη θήκη των αποστειρωμένων χειρουργικών εργαλείων ένα μικρό κοπίδι, το οποίο αποδεικνύεται ότι μόνο κοπίδι δεν είναι, αφού δεν κόβει καθόλου. Λίγα λεπτά αργότερα παίρνουν ένα μεγαλύτερο αλλά και εκείνο αποδεικνύεται ότι θέλει τρόχισμα... όπως και το τρίτο και μεγαλύτερο που το χρησιμοποιούν ανεπιτυχώς.Την ώρα που η επιστήμη ήταν έτοιμη να σηκώσει τα χέρια ψηλά... σοκαρισμένος και οργισμένος από την εξέλιξη της χειρουργικής επέμβασης, μάλλον από πλάκα, ρίχνω την ιδέα, η οποία -όπως στη συνέχεια αποδείχθηκε- ήταν και η λύση στο πρόβλημα.«Ρε παιδιά, να ψάξω να φέρω μια πένσα ή έναν κόφτη;» -λέω στους γιατρούς και βλέπω έκπληκτος να μου γνέφουν καταφατικά.Βγαίνω στο διάδρομο του Κέντρου Υγείας και αρχίζω ν' αναζητώ την πολυπόθητη πένσα, την οποία τελικά τη βρίσκει στην εργαλειοθήκη του ένας ταξιτζής που νομίζει ότι του κάνω πλάκα.
Δευτερόλεπτα αργότερα μπαίνω στο χειρουργείο με την πένσα και την παραδίδω στους γιατρούς, οι οποίοι αφού την απολυμαίνουν τη χρησιμοποιούν -ευτυχώς, επιτυχώς- και βγάζουν το καρφωμένο αγκίστρι από το δάχτυλό του.Κύριε υπουργέ Υγείας, τόσα και τόσα δισ. δίδονται, όπως λέτε, για την καλύτερη περίθαλψη των πολιτών, και σας είναι τόσο δύσκολο να εξοπλίσετε με τα ανάλογα χειρουργικά εργαλεία τα Κέντρα Υγείας; Εκτός και αν θεωρείτε τους πολίτες της επαρχίας Β' κατηγορίας... και τα Κέντρα Υγείας απλά διακοσμητικά στοιχεία.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 23/07/2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου