ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Δέν υπάρχει "εθνική οικολογική καταστροφή",υπάρχει παγκόσμια οικολογική καταστροφή από τήν κυριαρχία ενός "πολιτισμού" πού μισεί τήν Φύση,προάγει τόν ατομικισμό καί μεταχειρίζεται τούς ανθρώπους μέχρι θανάτου σάν αναλώσιμο είδος

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΠΟΥ ΠΛΗΓΩΣΑΜΕ
Αφανίσατε μέ τήν ανθρωποκτόνο πολιτική σας τήν γή,τόν αέρα καί τήν θάλασσα,γεμίσατε τά κορμιά μας αρρώστιες από τά διατροφικά σας σκουπίδια καί τήν κλιματική σας τρομοκρατία,κάψατε τίς ζωές μας σάν δέντρα καί τό κάρβουνο τό ρίξατε γιά νά βγάλει κέρδος καί υπεραξία η "παραγωγική" σας τάξη στίς πόλεις-φυλακές καί μέσα στά αποκαϊδια πού αφήνει πίσω η πυρκαγιά τής βαρβαροτητάς σας στό οικοσύστημα δέν ξεχνάτε τό παραδοσιακό οικογενειακό σας σπόρ,τής στάχτης στά μάτια...
34 χρόνια μετά τό αίμα τού Νοέμβρη αντί νά τό βουλώσει από ενοχή καί ντροπή η άκαπνη καί παρασιτική ολιγαρχία σας,γιορτάζει τήν αποκαταστασή της μέ άλλη μιά φιέστα στό προεδρικό μέγαρο.
Παλιό τό παραμύθι της,αλλά άς ψάξει τώρα δάσος νά κρυφτεί!
Τά δέντρα πού έμειναν,δέν έχουν ειρηνικές προθέσεις!

-ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΗΚΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΟΡΘΙΟ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
-ΝΑ ΜΗΝ ΔΩΣΟΥΜΕ ΑΛΛΑ ΘΥΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΕΜΠΡΗΣΤΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ
-ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΘΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΜΑΣ,ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ,ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ
-ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΚΑΛΟ,ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΑΤΟΜΙΚΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

κρατώντας γιά πάντα τόν τελευταίο ρόγχο από τό δέντρο πού πεθαίνει όρθιο
"Μαύρο καί Κόκκινο",25/7/07
αναρχική πρωτοβουλία από τά νότια προάστια τής Αθήνας,τήν Κόρινθο,τό Αίγιο καί τήν Πάτρα

υγ/όλες αυτές τίς μέρες καί νύχτες τής καταστροφής τού φυσικού μας πλούτου σύντροφοι/σσες συμμετέχουν στίς δυνάμεις δασοπυρόσβεσης καί δασοπροστασίας στίς τρείς αυτές περιοχές τής Πελοποννήσου

ΠΙΚΡΕΣ... ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΔΗΜΑΚΗ

Ο Γιάννης Δημάκης εξομολογείται

“Τα Λεχαινά έχουν καλλιτεχνικό μεσαίωνα…”

Συνέντευξη στον Αργύρη Καραβούλια

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΡΩΤΗ ΤΟΥ ΠΥΡΓΟΥ ΗΛΕΙΑΣ 22.7.2007

Σίγουρα οι άνθρωποι της τέχνης, οι αληθινοί καλλιτέχνες φέρουν μια ιδιορρυθμία , δίνουν το δικό τους στίγμα και πολλές φορές για τους υπολοίπους φαντάζουν εκκεντρικοί. Ο Γιάννης Δημάκης είναι ένας ζωγράφος που ζει και δημιουργεί στα Λεχαινά, γνήσιος καλλιτέχνης, χωρίς φτιασίδια, δεν του χρειάζονται άλλωστε… Αυθεντικός, θυμίζει την αρχέτυπη εικόνα του καλλιτέχνη που ζει εξόριστος από την κοινωνία, απομακρυσμένος στην χώρα της ουτοπίας, εκεί που χτυπάνε οι καρδιές των καλλιτεχνών…

Ποιο ήταν το έναυσμα για να ασχοληθείς με την τέχνη;
- Όλοι οι συμμαθητές μου αναζητούσαν να περάσουν σε κάποια ακαδημαϊκή σχολή. Εγώ τότε ήθελα να ανέβω στην ξελογιάστρα Αθήνα, να δω τι μπορεί να μου προσφέρει, να το επιλέξω άμεσα και προσωπικά. Η Αθήνα, πλούσια σε παραστάσεις μου έδωσε ερεθίσματα. Βέβαια πάντα με γοήτευε η αίσθηση της δημιουργίας, η μητέρα μου ήταν από τις καλύτερες υφάντρες της Πελοποννήσου, και έβλεπα το γνεσμένο μαλλί με την ρόκα και όλο αυτό ήταν μια μεταμόρφωση μέσω της δημιουργίας…Εκεί πιστεύω ότι ξεκίνησε το πρώτο μου ερωτικό ταξίδι στον χώρο όχι βέβαια της τέχνης εκείνη την εποχή, στο πρακτικό που με τα δάχτυλα να δημιουργώ…Στα πάρτι μας ήμουν ο ντεκορατέρ.

Τι αποτελεί πηγή έμπνευσης για ένα καλλιτέχνη; Υπάρχει ορισμός έμπνευσης;
- Οπωσδήποτε υπάρχει, δεν μπορείς να δημιουργήσεις κάτι χωρίς να δεχθείς κάποιο ιδιαίτερο ερέθισμα. Βέβαια το πρώτο και κυρίαρχο ερέθισμα που είναι νομίζω για κάθε καλλιτέχνη, είναι με την ευρεία του έννοια, ο έρωτας. Μέσα από την όραση βλέπεις τα χρώματα της φύσης, την φόρμα των πραγμάτων και την κίνηση μιας γυναίκας και αυτό δημιουργεί μέσα μου να εκφράσω μέσα από φόρμες χρωματικές διάφορα πράγματα. Το ερέθισμα είναι απαραίτητο στοιχείο για οποιοδήποτε άνθρωπο, άσχετα αν είναι στον χώρο της τέχνης ή οποιαδήποτε επαγγελματική δραστηριότητα έχει. Στην παρούσα φάση της ζωής μου το ιδιαίτερο ερέθισμα που με κάνει να πιάσω το πινέλο, είναι η ζωή, η καθημερινότητα, την παίρνω σαν πρώτη ακατέργαστη ύλη και την πλάθω μέσα από την δική μου ψυχοσύνθεση, την συνθέτω.

- Επέλεξες να μείνεις στα Λεχαινά. Μίλησέ μου γι’ αυτό.
- Μου αρέσει εδώ η απλότητα και ο μη στυλιζαρισμένος τρόπος ζωής που σου επιβάλλει η πόλη, ειδικά η Αθήνα, που είναι όλα κονσερβοποιημένα. Εδώ έχω την άμεση επαφή με τον άνθρωπο και το κυριότερο με την φύση που είμαστε προικισμένοι να ζούμε, σε ένα υπέροχο κάμπο, με υπέροχες παραλίες και υπέροχους ταπεινούς ανθρώπους.

Μιλήστε μου για το καλλιτεχνικό παρελθόν των Λεχαινών.
- Μιλάμε για την χρυσή εποχή του Περικλέους, η οποία δεν θα επαναληφθεί ποτέ. Είναι σαν την βόμβα που λέει και ο Αντρέ Μπρετόν που όταν εκραγεί μετά δεν μπορείς να μαζέψεις τα κομμάτια της. Έτσι ήταν με την Μορφωτική Ένωση Λεχαινών “Ο Ανδρέας Καρκαβίτσας”, κάτι πολύ λατρευτό για τον πνευματικό ορίζοντα όλης της Πελοποννήσου, και της Ελλάδας ακόμα αναλογικά…
Μια παρέα τότε, ο Μπίλης ο Θανάσης, ο Ντίνος, ο Γιώργος. ..Η εποχή των χίπυς, των ροκ φεστιβάλ, του γνήσιου ρεμπέτικου. Μιλάμε για δεκαετία ’60 και ’70. Φοιτητές τότε οι περισσότεροι και όχι μόνο, άλλοι πηγαινοερχόντουσαν από Αθήνα, άλλοι έμεναν μόνιμα εδώ, και αυτή η Μορφωτική Ένωση ήταν ο πυρήνας κάθε πολιτιστικής δραστηριότητας και όχι μόνο. Βγάζαμε δήμαρχο, όποιον έπαιρνε την Μορφωτική Ένωση Λεχαινών, ο όποιος συνδυασμός. Δεν παίρναμε έτοιμες πολιτιστικές εκδηλώσεις, κονσέρβες, τις φτιάχναμε μόνοι μας. Θέατρο έχουν παίξει τα μισά Λεχαινά, συμμετείχαν όλοι οι κάτοικοι, ντόπιοι, αυτή είναι η πολιτιστική δραστηριότητα, όχι να δώσουμε χρήματα στο τάδε γκρουπ, να κάνει την αρπαχτή του και να φύγει. Ήταν μια κυψέλη, πνευματική, καλλιτεχνική τότε τα Λεχαινά. Έχουν περάσει από δω πολύ μεγάλα ονόματα, οι σολίστες του Μίκη Θεοδωράκη, Καλογιάννης, Πέτρος Βανδής, Φαραντούρη, Μαρία Δημητριάδη, βέβαια φέρναμε και ομιλητές, έπαιξε εδώ ο Παύλος Σιδηρόπουλος και η Σπυριδούλα. Και όλα αυτά χωρίς καμία επιχορήγηση από κανένα υπουργείο, όλα μέσα από το δικό μας χαρτζιλίκι. Και το κυριότερο δημιουργήσαμε εκείνη την εποχή την αταξική κοινωνία, διασκέδαζαν όλοι μαζί, πλούσιοι και φτωχοί, έστω και για μια βραδιά όλοι ήταν ένα. Bγάζαμε το περιοδικό, “Ο Διάλογος”, υπήρχε πολιτισμός!
Ήμασταν τότε βέβαια τα μαύρα πρόβατα, στην μαύρη λίστα. Δεν υπήρχε η κηδεμονία από κανένα.

Τι έχει μείνει από όλα αυτά σήμερα;
- Σήμερα έχει μείνει μόνο μια γλυκιά μελαγχολία. Βλέπω σήμερα τους νέους ειδικά να ακουμπάνε τους αγκώνες τους στον φράχτη της απογοήτευσης και της απόγνωσης.
Εκείνη η εποχή ήταν μια έκρηξη και σήμερα με τέτοιες δυνατότητες και τεχνολογία δεν γίνεται τίποτα. Τότε υπήρχε ανιδιοτέλεια, δεν μας ενδιέφερε η καριέρα, σήμερα ζούμε σε μια θωρακισμένη καθημερινότητα.

Στα έργα σας κυριαρχεί ένα σουρεαλιστικό στοιχείο. Πώς βρεθήκατε εκεί;
- Νταντά και σουρεαλισμός. Στην Αθήνα φοιτώντας στην σχολή Δοξιάδη, ο γείτονας και φιλαράκος μου ο Γιώργος ο Λαϊνάς, μου έκανε δώρο ένα βιβλίο. «Τα μανιφέστα του Σουρεαλισμού» του Αντρέ Μπρετόν.Το μετάφρασε από τα Γαλλικά, η Ελένη Μοσχονά και όταν το τελείωσε αυτοκτόνησε, μου διαμόρφωσε ολόκληρο το Είναι, με γοήτευσε τόσο πολύ που ένιωσα ότι βρήκα τον εαυτό μου, συμπυκνωμένο εκεί μέσα. Επέδρασε καταλυτικά. Εκεί βρήκα το μυστήριο…

Είναι καταραμένος ο καλλιτέχνης;
-Καταραμένοι είναι εκείνοι που χτίζουν όλη τους την ζωή στην απόκτηση ύλης και χρήματος και έχουν φτιάξει την σκέψη τους με παχυσαρκία και κυτταρίτιδα. Ο καλλιτέχνης είναι καταραμένος να κουβαλάει τον σταυρό του μαρτυρίου του σε όλη του την ζωή. Ο Χριστός μια Εβδομάδα πέρασε τα Πάθη του…
Ο καλλιτέχνης περνάει απέναντι…

Τι χρειάζεται για να απολύσει κάποιος ένα έργο τέχνης;
-Πολύ καλή η απορία και η σκέψη. Ένα πράγμα χρειάζεται, να ελευθερώσει το υποσυνείδητο του από τις αλυσίδες του.

Τι χαρακτηρίζει ένα έργο τέχνης;
- Το έργο τέχνης δεν είναι ένα χρηστικό αντικείμενο για εφήμερες ανάγκες, ούτε για προβολή του αρρωστημένου μας «εγώ». Το έργο τέχνης είναι το εργαλείο που διώχνει την σκουριά και την βαρύτητα και απαλλάσσει την ανθρώπινη ύπαρξη από μικρότητες, και όλα τα αρνητικά της.

Τι εκθέσεις έχεις κάνει;
-Διάφορες εκθέσεις και στα Λεχαινά και στην Αθήνα και αλλού. Επόμενη έκθεση που οργανώνεται θα λάβει χώρα την περίοδο των γιορτών, Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά.

Τι θα έλέγες, η Τοπική Αυτοδιοίκηση και όποιοι φορείς, βοηθάνε την τέχνη στην περιοχή μας;
- Κληρικοί, πολιτικοί, και όποιοι φορείς και παράγοντες είναι αντιπνευματικοί, έχουν μια απέχθεια και μίσος απέναντι στην καλλιτεχνική δημιουργία. Τα τελευταία χρόνια στα Λεχαινά ζούμε σε ένα καλλιτεχνικό μεσαίωνα. Αυτό θα το γράψεις. Δεν είναι δυνατόν η τέχνη να ακολουθεί και να συμβιβάζεται με μία καλοστημένη παράσταση Καραγκιόζη. Όταν μιλάμε για πολιτιστικές εκδηλώσεις είναι από ανάγκη να νομίζουν ότι κάνουν πολιτισμό, να βαυκαλίζονται με αυτό. Βέβαια το μεγάλο μας πρόβλημα είναι η παιδεία. Όταν σταματήσει η εκπαίδευση να εκπαιδεύει εγκεφάλους για επαγγελματική εκμετάλλευση, τότε θα βρούμε την γνήσια παιδεία. Οι σημερινοί φορείς και παράγοντες έχουν μία απέχθεια απέναντι στην αισθητική. Δεν μπορείς να μιλάς για πολιτισμό χωρίς αισθητική. Μόνο η νέα γενιά μπορεί να το αλλάξει αυτό, αλλά την βομβαρδίζουν με ηλιθιότητα, να διασκεδάζουν με πράγματα ανούσια, χωρίς περιεχόμενο. Που είναι οι ποιητές μας, που είναι ο πολιτισμός μας; Ποιες είναι οι επιλογές σήμερα του νέου; Χωρίς αισθητική και ποιότητα…

Σε ευχαριστώ πολύ!
- Να σαι καλά, και εγώ ευχαριστώ.

ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΥΓΕΙΑΣ ΜΕ ΔΑΝΕΙΚΗ ΠΕΝΣΑ!

Επέμβαση στο Κέντρο Υγείας με... δανεική πένσα

Του ΜΑΚΗ ΝΟΔΑΡΟΥ

Απόγευμα Σαββάτου, «φιλοξενούμενος» στο μικρό φουσκωτό σκάφος ενός οικείου προσώπου, απολαμβάνουμε τη γαλήνη και το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας του Ιονίου.Εχουμε απομακρυνθεί περίπου ένα ναυτικό μίλι από τις ακτές της Ηλείας και μπαίνουμε στη διαδικασία να ρίξουμε ένα μικρό παραγάδι για σαργούς, μελανούρια και τσιπούρες.

Ομως πριν καλά καλά ξεκινήσουμε, η μικρή μας βόλτα μετατρέπεται σε μια δυσάρεστη περιπέτεια, καθώς ένα από τα μεγάλα αγκίστρια του παραγαδιού, καρφώνεται στο δάχτυλο του προσφιλούς μου προσώπου και μάλιστα η μύτη από το αγκίστρι βγαίνει από την απέναντι πλευρά του δαχτύλου του.Βγαίνουμε γρήγορα στην ακτή, επιβιβαζόμαστε στο Ι.Χ. μας με σκοπό να πάμε στο πλησιέστερο Κέντρο Υγείας Γαστούνης.

Σε δέκα λεπτά είμαστε εκεί και ζητάμε τη βοήθεια των γιατρών, οι οποίοι -προς τιμήν τους- αμέσως επιλήφθηκαν του περιστατικού και μάλιστα με μεγάλο ενδιαφέρον.Τα δύσκολα όμως και τα ευτράπελα γι'αυτούς, που δείχνουν την αθλιότητα των Κέντρων Υγείας της επαρχίας αλλά και τις συνθήκες εργασίας των γιατρών και της περίθαλψης των εκτός των τειχών της Αθήνας πολιτών, ξεκινούν όταν θέλουν να κόψουν ένα κομμάτι από το αγκίστρι, προκειμένου να το αφαιρέσουν πιο εύκολα.

Αρχικά παίρνουν από τη θήκη των αποστειρωμένων χειρουργικών εργαλείων ένα μικρό κοπίδι, το οποίο αποδεικνύεται ότι μόνο κοπίδι δεν είναι, αφού δεν κόβει καθόλου. Λίγα λεπτά αργότερα παίρνουν ένα μεγαλύτερο αλλά και εκείνο αποδεικνύεται ότι θέλει τρόχισμα... όπως και το τρίτο και μεγαλύτερο που το χρησιμοποιούν ανεπιτυχώς.Την ώρα που η επιστήμη ήταν έτοιμη να σηκώσει τα χέρια ψηλά... σοκαρισμένος και οργισμένος από την εξέλιξη της χειρουργικής επέμβασης, μάλλον από πλάκα, ρίχνω την ιδέα, η οποία -όπως στη συνέχεια αποδείχθηκε- ήταν και η λύση στο πρόβλημα.«Ρε παιδιά, να ψάξω να φέρω μια πένσα ή έναν κόφτη;» -λέω στους γιατρούς και βλέπω έκπληκτος να μου γνέφουν καταφατικά.Βγαίνω στο διάδρομο του Κέντρου Υγείας και αρχίζω ν' αναζητώ την πολυπόθητη πένσα, την οποία τελικά τη βρίσκει στην εργαλειοθήκη του ένας ταξιτζής που νομίζει ότι του κάνω πλάκα.

Δευτερόλεπτα αργότερα μπαίνω στο χειρουργείο με την πένσα και την παραδίδω στους γιατρούς, οι οποίοι αφού την απολυμαίνουν τη χρησιμοποιούν -ευτυχώς, επιτυχώς- και βγάζουν το καρφωμένο αγκίστρι από το δάχτυλό του.Κύριε υπουργέ Υγείας, τόσα και τόσα δισ. δίδονται, όπως λέτε, για την καλύτερη περίθαλψη των πολιτών, και σας είναι τόσο δύσκολο να εξοπλίσετε με τα ανάλογα χειρουργικά εργαλεία τα Κέντρα Υγείας; Εκτός και αν θεωρείτε τους πολίτες της επαρχίας Β' κατηγορίας... και τα Κέντρα Υγείας απλά διακοσμητικά στοιχεία.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 23/07/2007

ΤΟ ...ΠΟΤΑΜΟΣΚΥΛΟ ΤΩΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ

Βρήκαν το «ποταμόσκυλο» των παραμυθιών

ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΝΟΔΑΡΟΥ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 29.6.2005

Το «ποταμόσκυλο» το βγαλμένο μέσα από τα παραμύθια παράξενο πλάσμα, που περιγράφουν εδώ και πολλά χρόνια οι ηλικιωμένοι στους νεότερους στον προστατευόμενο από τη διεθνή σύμβαση Ραμσάρ υγρότοπο Κοτυχίου-Στροφυλιάς, είναι τελικά πραγματικό.

Ενα τροχαίο ατύχημα που συνέβη προχθές σε δρόμο από τη Νέα Μανωλάδα προς Βάρδα Ηλείας, μέσα στα όρια της Β' Ζώνης Προστασίας του υγρότοπου, αποκάλυψε πως το παραμύθι των παππούδων είχε τελικά πραγματική βάση. Το περίεργο ζώο που ισχυρίζονταν ότι έβλεπαν κατά καιρούς, κυρίως τις νύχτες, να σέρνεται μέσα στους καλαμιώνες και τα νερά, το «ποταμόσκυλο», είναι πλάσμα υπαρκτό.

Το μικρό ζώο ανακάλυψε, σκοτωμένο από διερχόμενο αυτοκίνητο, ο επόπτης του Προγράμματος LIFE-Φύση Στροφυλιάς-Κοτυχίου Χρήστος Χριστοδούλου στη διάρκεια περιπολίας του στον υγρότοπο.Πρόκειται για τη βίδρα (Lutra lutra), σύμφωνα με το Κέντρο Πληροφόρησης Κοτυχίου, που είναι γνωστή κατά τόπους και με άλλα ονόματα, όπως «ποταμόσκυλο», και «χηνοπόταμος».

Θηλαστικό της τάξης των σαρκοφάγων και ειδικότερα της οικογένειας που περιλαμβάνει το κουνάβι, τη νυφίτσα και τον ασβό, έχει κεφάλι πλατύ με πολύ κοντά αυτιά, σώμα μακρόστενο με κοντά πόδια, τα οποία φέρουν μεμβράνες, και μακριά ουρά. Το μέγιστο μήκος της φτάνει το 1,20 εκατοστά (μαζί με την ουρά) για τα αρσενικά, ενώ τα θηλυκά είναι ελαφρώς μικρότερα. Το μέγιστο βάρος της φτάνει τα 17 κιλά. Το τρίχωμά της είναι κοντό και έχει καστανό χρώμα, εκτός από το στήθος, που είναι λευκό. Το βίδρα που βρέθηκε ήταν αρσενική και είχε μήκος 1,10 μ. Το υδρόβιο ζώο κινείται με μεγάλη άνεση και εκτός νερού και τρέφεται κυρίως με ψάρια και άλλους υδρόβιους οργανισμούς (πουλιά, καβούρια κ.ά.). Κυκλοφορεί κυρίως τη νύχτα, ενώ την ημέρα αναπαύεται κρυμμένο στις όχθες.

Το γεγονός ότι βρέθηκε βίδρα συνηγορεί στο ότι οι υγρότοποι της προστατευόμενης περιοχής διατηρούνται σε καλή κατάσταση.

ΥΓΡΟΤΟΠΟΙ ΝΕΡΑΪΔΕΣ ΚΑΙ ΘΡΥΛΟΙ

Νεράιδες και θρύλοι
Κοτύχι- Στροφυλιά

Κείμενο: Μάκης Νοδάρος Φωτ: Σπύρος Τσακίρης

ΓΕΩ - ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 20.4.2002

Λυγερόκορμες νεράιδες, που χορεύουν σε καταπράσινα υγρά λιβάδια, μαγικοί θρύλοι, μυστικά περάσματα, αρχαία ερείπια, εξωτικά αποδημητικά πουλιά, αιωνόβια δέντρα που... ψιθυρίζουν και κοπάδια με άγρια βόδια, που βόσκουν ελεύθερα σε ομιχλώδη έλη, επιτηρούμενα διακριτικά από έφιππους κτηνοτρόφους. Είναι μερικές από τις εικόνες σπάνιας ομορφιάς τού προστατευόμενου από τη διεθνή συνθήκη Ramsar υδροβιότοπου της λιμνοθάλασσας Κοτυχίου και του δάσους της Στροφυλιάς

Δύο απέραντες πινελιές της φύσης, μια πράσινη και μια γαλάζια, ερωτοτροπούν τολμηρά εδώ και χιλιάδες χρόνια με φόντο το απέραντο φωτεινό γαλάζιο του Ιονίου.Ενα παράκτιο οικοσύστημα με ιχθυοτροφεία, θίνες, άφθονα νερά, εκτεταμένους καλαμιώνες και δάση πεύκων που αγκαλιάζουν ερωτικά, σχεδόν παθιασμένα, εδώ και χιλιάδες χρόνια, μια έκταση 3.700 εκταρίων. Μακριά από τον αχό του πολιτισμού των μεγαλουπόλεων. Εκεί όπου η Ηλεία συναντά την Αχαΐα και ο θρύλος την πραγματικότητα.Λιμνοθάλασσα Κοτυχίου, παλιές αλυκές, αρχαία Υρμίνη, δάσος Στροφυλιάς και η λιμνοθάλασσα του Πρόκοπου, αποτελούν κατά σειρά από το Νότο προς το Βορρά τις περιοχές-σταθμούς σε αυτό το μαγικό μας ταξίδι, που πλάνεψε, εντυπωσίασε και μάγεψε ακόμη και τον πολύπειρο και απαιτητικό στη φωτογραφία Σπύρο.

Ενας επίγειος παράδεισος μήκους 15 χιλιομέτρων, που εκτείνεται από τον Πατραϊκό ώς τις αρχές του Κυλλήνιου κόλπου.Για εσάς που θα αποφασίσετε να δραπετεύσετε εκεί στους ομιχλώδεις υγρότοπους, αν κατά λάθος χαθείτε σε κάποιο από τα δεκάδες ελικοειδή μονοπάτια που θα συναντήσετε ανάμεσά τους, μη φοβηθείτε.Γιατί κάπου εκεί μέσα στα πυκνά φυλλώματα, που παιχνιδίζουν με τον αέρα και τις ακτίνες του Ηλιου, βρίσκεται η Λάμια. Εκείνη η όμορφη νεράιδα, που, όπως λέει η παράδοση, φυλάει από την πανάρχαια εποχή ώς τις μέρες μας την απέραντη πρασινογάλανη πινελιά από το κακό το μάτι και τις βάρβαρες παρεμβάσεις του πολιτισμού μας.Ρωτήστε την ευγενικά και να είστε σίγουροι ότι θα σας δείξει το δρόμο της επιστροφής...

Η λιμνοθάλασσα ΚοτυχίουΚατά τη βυζαντινή εποχή -όπως γράφουν οι ιστορικοί- ήταν ξακουστή για τα περίφημα όστρακά της, από τα οποία έβαφαν (!) τα ενδύματά τους οι βασιλείς.Την εποχή της Τουρκοκρατίας αποτελούσε προσωπική ιδιοκτησία των μπέηδων της Γαστούνης, που την εκμεταλλεύονταν έναντι μισθώματος σε κατοίκους της περιοχής.Σήμερα αποτελεί έναν από τους πλέον σημαντικούς υδροβιότοπους της χώρας μας, που προστατεύεται από τη διεθνή σύμβαση Ramsar.Είναι ένας σημαντικός τόπος παραγωγής ψαριών, ξεκούρασης των μεταναστευτικών πουλιών, αλλά και ένας από τους ελάχιστους χώρους ωοτοκίας της θαλάσσιας χελώνας καρέτα καρέτα.Στη λωρίδα γης, που παρεμβάλλεται μεταξύ θάλασσας και λίμνης, κάθε καλοκαίρι, κυρίως τα βράδια, σε δεκάδες σημεία της όχθης, οι χελώνες καρέτα καρέτα βγαίνουν και γεννούν τα αβγά τους μακριά από τα ενοχλητικά μάτια των περίεργων και τα φώτα του πολιτισμού.Υπολογίζεται ότι η έκταση της λιμνοθάλασσας από τα περίπου 20.000 στρέμματα που καταλάμβανε παλιά, σήμερα δεν υπερβαίνει τα 6.000. Σε αυτή τη δραματική μείωση της υδάτινης έκτασης συνετέλεσαν, και συντελούν δυστυχώς, οι προσχώσεις των συνολικά εννέα χειμάρρων, οι οποίοι εκτός των άλλων ρυπαίνουν τη λιμνοθάλασσα με λιπάσματα και φυτοφάρμακα.Οπως εκτιμούν οι ειδικοί σε θέματα μετανάστευσης πουλιών, το Κοτύχι βρίσκεται σε ευνοϊκή θέση και κυριολεκτικά πάνω στο δυτικό διάδρομο μετανάστευσης, καθώς είναι η τελευταία και αντίστροφα η πρώτη, μιας σειράς λιμνοθαλασσών-υδροβιοτόπων, που εκτείνονται κατά μήκος των δυτικών ακτών της Βαλκανικής, στα οποία τα μεταναστευτικά πουλιά σταματούν για να ξεκουραστούν και να τραφούν.Οι μαλακοί χειμώνες που επικρατούν συνήθως στην ευρύτερη περιοχή, η άφθονη τροφή και το ιδανικό περιβάλλον προσελκύουν κάθε χρόνο ένα σημαντικότατο αριθμό υδρόβιων και μεταναστευτικών πουλιών, όπως αγριόπαπιες, αγριόχηνες, ερωδιούς, αργυρογλάρονα, μαυρόκοτες και κύκνους.Φέτος το χειμώνα τα νερά της λίμνης, εκτός των άλλων, φιλοξένησαν επιπλέον και... λευκές πανέμορφες θεϊκές πινελιές: εκατοντάδες κουρασμένους από το ταξίδι κύκνους, ορισμένοι εκ των οποίων συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να... δηλώνουν κατηγορηματικά με στόμφο ότι έχουν ερωτευτεί την περιοχή και αρνούνται πεισματικά να την εγκαταλείψουν.Το κυνήγι επίσημα απαγορεύεται αυστηρά. Η απαγόρευση αυτή όμως -όπως κατ' επανάληψη έχει καταγγείλει και η τοπική οικολογική οργάνωση ΕΠΟΠ (Ενωση Πολιτών για την Οικολογία και το Περιβάλλον)- ισχύει μόνο στα... χαρτιά, καθώς σχεδόν όλες τις εποχές του χρόνου δεκάδες ντόπιοι λαθροκυνηγοί, χρησιμοποιώντας ευέλικτα αυτοσχέδια σκάφη, τις γνωστές «γαΐτες» (ένα είδος μονόξυλου), και κράχτες, εξολοθρεύουν μέσα από τις καλαμένιες «φυλάχτρες» τα κουρασμένα από το ταξίδι πουλιά, συντελώντας σε μια άνευ προηγουμένου οικολογική καταστροφή.Η λιμνοθάλασσα Κοτυχίου είναι ξακουστή και για τα άφθονα και εύγευστα ψάρια της, τα οποία έχουν θαλασσινή προέλευση, αλλά και για το αβγοτάραχο, που βγάζουν οι ψαράδες κάθε Αύγουστο από την κοιλιά των θηλυκών κεφάλων.Κεφαλοειδή, λαβράκια, τσιπούρες, σπάροι, μουρμούρια, χέλια και γλώσσες ψαρεύονται καθημερινά και τροφοδοτούν τις ψαραγορές όλων των πόλεων της Ηλείας και την Πάτρα, από τους ψαράδες της δημοτικοσυνεταιριστικής επιχείρησης «Κοτύχι Α.Ε.», που μένουν όλες τις εποχές του χρόνου στο γραφικό οικισμό λυόμενων σπιτιών δίπλα από την «μπούκα» της λιμνοθάλασσας.

Τους βρήκαμε στην άκρη της λιμνοθάλασσας, λίγο μετά το μεσημέρι. Μ' ένα τσιγάρο στο στόμα δένουν και επιδιορθώνουν με λεπτό σχοινί και με αριστοτεχνικό τρόπο τις ιχθυοπαγίδες τους.Τα μάτια τους βγάζουν φλόγες και το ηλιοκαμένο πρόσωπό τους μαρτυρά τις ατελείωτες, κοπιαστικές ώρες που περνούν κάτω από τον καυτό Ηλιο προσπαθώντας να τα βγάλουν πέρα -όπως λένε- με τα στοιχειά... της θάλασσας.Μας εξηγούν ότι ο τρόπος λειτουργίας της λιμνοθάλασσας ως ιχθυοτροφείου βασίζεται, κυρίως, στο φαινόμενο της παλίρροιας.Οι γόνοι όλων των ειδών ψαριών μπαίνουν μέσω του διαύλου της «μπούκας» στη λιμνοθάλασσα ακολουθώντας την παλίρροια. Οταν ωριμάσουν γενετικά, στην προσπάθειά τους να βγουν στην ανοιχτή θάλασσα για να γεννήσουν, συλλαμβάνονται από τις ιχθυοπαγίδες που υπάρχουν στο στόμιο.Αυτά γίνονται σήμερα.Ομως, πριν από περίπου τρεις δεκαετίες όλα ήταν διαφορετικά.

Το ψάρεμα στο Κοτύχι ήταν μια δύσκολη και επίπονη προσπάθεια, που απαιτούσε κυρίως μεράκι για τους αλιεργάτες.Κάθε χρόνο, το Μάιο μήνα, άνοιγαν με τις αξίνες (!) το στόμιο της λιμνοθάλασσας ώστε τα πλεονάζοντα νερά του χειμώνα να φύγουν προς τη θάλασσα και να επέλθει ισορροπία στο γλυκό και το αλμυρό νερό.Κατά τη διάρκεια των επόμενων μηνών, τα ψάρια, βρίσκοντας αρκετή τροφή και ιδανική θερμοκρασία, έμπαιναν στη λιμνοθάλασσα και όταν ερχόταν ο καιρός να την εγκαταλείψουν, τα παγίδευαν σε αυτοσχέδιες παγίδες από πλεχτά καλάμια.Αξιοσημείωτος είναι και ο τρόπος αλιείας των χελιών, τα οποία σήμερα, όπως και τότε, συλλαμβάνονται στις ιχθυοπαγίδες κάθε χειμώνα ύστερα από μεγάλη κακοκαιρία και «κατεβασιές» μεγάλων υδάτινων μαζών. Τα χέλια διατηρούνται ζωντανά μέσα σε ειδικά κατασκευασμένα κλουβιά, που ποντίζονται στη λιμνοθάλασσα μέχρι να προωθηθούν στο εμπόριο και να πάρουν την άγουσα για την Ιταλία (όπου θεωρούνται ένας από τους πλέον απαραίτητους χριστουγεννιάτικους μεζέδες).

Οι παλιές αλυκέςΟ υγρότοπος των περίπου 800 στρεμμάτων, που απέχει μόλις λίγα χιλιόμετρα από την πόλη των Λεχαινών και βρίσκεται δίπλα στο Κοτύχι, λειτουργούσε από παλιά ως αλυκή με ιδιαίτερα μεγάλη παραγωγή αλατιού.Από το 1991 και μετά, όταν σταμάτησε η λειτουργία των αλυκών επειδή η τότε κυβέρνηση τις έκρινε μη αποδοτικές και οικονομικά ασύμφορες, η περιοχή εγκαταλείφθηκε στην τύχη της και σχεδόν στοίχειωσε.Στα ερειπωμένα κτίρια δεν ακούγονται πια οι φωνές των εργατών, αλλά μόνο το παράξενο γουργουρητό από κουκουβάγιες, που κρύβονται εκεί από το φως της ημέρας, και ο θόρυβος των τρωκτικών κάτω από τα ξύλινα πατώματα.

Περίπου πενήντα υπέροχοι λευκοί κύκνοι, που ήρθαν από τα πέρατα του Βορρά, φαίνεται ότι έχουν ερωτευτεί το μέρος και όλη την ημέρα παίζουν, σουλατσάρουν και τσαλαβουτούν στις πλημμυρισμένες εκτάσεις, χαρίζοντας στους λιγοστούς τυχερούς επισκέπτες ένα μοναδικό θέαμα ομορφιάς.Την άνοιξη πολλά από τα παρυδάτια πουλιά θα μείνουν εκεί, για να τραφούν και να ηρεμήσουν. Ανάμεσά τους νανοσκαλίδρες (Calidris minuta), δρεπανοσκαλίδρες (Calibris ferruginea), φιλόμαχοι (Philo-machus pugnax), εκατοντάδες γλαρόνια και οχθοχελίδονα.Στις όχθες, οι θαλάσσιες χελώνες θα βγουν για να γεννήσουν τα αβγά τους, να τα σκεπάσουν και στη συνέχεια να χαθούν μέσα στα κύματα.«Δεν πρέπει αυτός ο παράδεισος να μετατραπεί σε οικόπεδα και παραθεριστικούς οικισμούς, όπως πολλοί ονειρεύονται», σκεφτόμαστε καθώς εγκαταλείπουμε την περιοχή και βλέποντας τα γεμάτα παράπονο ανοιχτά μάτια του υπέροχου αλλά άτυχου κύκνου που βρήκαμε... νεκρό σε μια γωνιά του εγκαταλειμμένου υγρότοπου.

Το Κουνουπέλι και η ΥρμίνηΑφήνουμε πίσω μας τις αλυκές και χανόμαστε βόρεια, στο εσωτερικό μιας καταπράσινης λωρίδας πεύκων που βρίσκεται δίπλα στη θάλασσα. Υστερα από ταξίδι λίγων λεπτών, ξεπροβάλλει μπροστά μας ο κόλπος του Κουνουπελίου και της Υρμίνης με τις ανεκμετάλλευτες ιαματικές πηγές και τα αρχαία κτίσματα.Κατά τη μυθολογία, την πόλη Υρμίνη την έχτισε ο Ακτορας, γιος του Φόρβαντα, εγγονός του Λαπίθη και αδελφός του βασιλιά Αυγεία, γνωστού στη μυθολογία από τον άθλο του Ηρακλή, προς τιμήν της μητέρας του Υρμίνης.Στην αρχαιότητα η Υρμίνη αποτελούσε το δικό της διοικητικό διαμέρισμα, κάτι σαν πόλη-κράτος και κατόπιν ενώθηκε με το κράτος των Επειών.Η Υρμίνη ως πόλη και συγχρόνως ως επίνειο της αρχαίας Ηλιδας αναφέρεται και στα ομηρικά χρόνια.Ακόμη και σήμερα ξεχωρίζουν σε διάφορα σημεία του λόφου, όπου θρυλείται ότι βρισκόταν η αρχαία πόλη, οι ακατέργαστες πέτρες στη σειρά, οι οποίες θεωρούνται από πολλούς ερευνητές ως τα κατάλοιπα του πελασγικού τείχους της προομηρικής Υρμίνης.Επίσης κάποια κατάλοιπα ενετικών κτισμάτων και τειχών στον ίδιο χώρο φανερώνουν το διαχρονικό ενδιαφέρον για την περιοχή.Στους πρόποδες του καταπράσινου λόφου και στην άκρη του κόλπου, δίπλα στα βράχια, τα χαλάσματα των εγκαταλειμμένων εγκαταστάσεων των ιαματικών πηγών, κατασκευασμένων δίπλα στα βράχια, δίνουν έναν μελαγχολικό τόνο στο τοπίο.

Εκεί βρίσκεται και το παράξενο σπήλαιο με τις τεράστιες νυχτερίδες του, τα επικίνδυνα πηγάδια, τα μαύρα νερά και την αλλόκοσμη ατμόσφαιρα... για το οποίο οι ντόπιοι γέροντες έχουν να διηγηθούν τόσες και τόσες απίστευτες «νεραϊδοϊστορίες» στους νεότερους.Ο αριθμός των νυχτερίδων που βρέθηκαν κατά τη διάρκεια των ερευνητικών αποστολών σπηλαιολόγων και επιστημόνων το 1987 ήταν πράγματι εξωπραγματικός και έκανε τους ερευνητές να σημειώσουν στην έκθεσή τους ότι το συγκεκριμένο σπήλαιο θα πρέπει να θεωρηθεί ένας από τους σημαντικότερους ελληνικούς βιότοπους με νυχτεριδολογικό ενδιαφέρον.Η Στροφυλιά

Οταν αρχίσαμε να περιπλανιόμαστε μέσα στα ελικοειδή μονοπάτια του απέραντου δάσους εκείνο το αξέχαστο απόγευμα, ο Ηλιος είχε αρχίσει να παίζει μαζί μας κρυφτό πίσω από τις πελώριες κουκουναριές και τους καλαμιώνες.Το πανέμορφο δάσος της Στροφυλιάς, που έχει την ιδιαιτερότητα να παραμένει πλημμυρισμένο κάθε χειμώνα κι ένα μεγάλο μέρος της άνοιξης, καλύπτει περίπου 20.000 στρέμματα γης και αποτελείται από κουκουναριές, χαλέπιο πεύκη, κέδρα, σχίνα, καλαμιώνες και βελανιδιές.Είναι το μεγαλύτερο δάσος κουκουναριάς στη χώρα μας, ηλικίας 150-200 ετών, που κινδυνεύει να εξαφανιστεί από την παράνομη υλοτομία, τις καταπατήσεις και την έλλειψη φυσικής αναγέννησης.Αλεπούδες, ασβοί, νυφίτσες, κουνάβια, σκαντζόχοιροι και σπάνια πουλιά φωλιάζουν και τριγυρνούν μέσα του δίνοντάς του ζωή. Στην ευρύτερη περιοχή έχουν καταγραφεί 230 είδη πουλιών, 7 είδη αμφιβίων και 26 είδη ερπετών.Δεκάδες μικρές λιμνούλες συνθέτουν μια μοναδικής ομορφιάς εικόνα, ενώ σε πολλά σημεία το δάσος φαίνεται κυριολεκτικά ότι κολυμπάει (!) ή ότι αναδύεται... προσφέροντας καταφύγιο ακόμη και σε υδρόβια πουλιά, όπως πάπιες, φαλαρίδες, γλάρους, αλκυόνες και ερωδιούς.Το ελαφρό αεράκι που φτάνει από το καταγάλανο Ιόνιο φέρνει μαζί του εκτός από τη δροσιά και μυριάδες, απερίγραπτες ανοιξιάτικες μυρωδιές που ξυπνούν τις αισθήσεις και κάνουν το χρόνο να σταματά.Σε ένα από τα δεκάδες ξέφωτα σταματάμε.

Μένουμε σιωπηλοί και αφουγκραζόμαστε...Εκείνος ο καταπράσινος γίγαντας δεν είναι σιωπηλός, αλλά αναπνέει παράλληλα με το θρόισμα του αέρα, τον ήχο του κύματος, τις φωνές των πουλιών, το σύρσιμο των ερπετών και των αμφιβίων που τρέχουν για να κρυφτούν.Προχωράμε για κάμποση ώρα, όταν ξαφνικά ένας περίεργος ήχος από κουδούνια μάς κάνει να στρέψουμε το βλέμμα μας προς τα πίσω. Το θέαμα που αντικρίζουμε είναι απερίγραπτα όμορφο... και λίγο σουρεαλιστικό, καθώς έχει μέσα του και... κάτι από Αγρια Δύση!Μέσα από το πλημμυρισμένο δάσος, πίσω από τα φυλλώματα των δέντρων και τους καλαμιώνες, ξεπροβάλλουν από το πουθενά (!) δεκάδες πελώρια βόδια. Πίσω τους, σε μικρή απόσταση, ένας έφιππος κτηνοτρόφος τα ακολουθεί και με κοφτές «διαταγές-επιφωνήματα» τα οδηγεί στο μονοπάτι, που μόνο εκείνος γνωρίζει, τσαλαβουτώντας με το άλογό του μέσα στα ατελείωτα υγρά λιβάδια.Ο Σπύρος ρίχνεται ξοπίσω του προσπαθώντας να απαθανατίσει τη μοναδική εικόνα στη φυσική της κατάσταση.Το απίστευτο κυνηγητό, υπό τους ήχους των κουδουνιών, που τελικά έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα, τελειώνει σε ένα ομιχλώδες σημείο, εκεί όπου το δάσος φαίνεται να ξεπροβάλλει μέσα από τα νερά.Το κοπάδι με τα βόδια και ο έφιππος κτηνοτρόφος χάνονται μέσα στα δέντρα. Ο ήχος των κουδουνιών γίνεται ολοένα και πιο απόμακρος, ώσπου χάνεται. Και τότε διαπιστώνουμε ότι έχουμε φτάσει στο έλος της Λάμιας. Στον καταπράσινο βάλτο όπου, όπως λένε οι ντόπιοι γέροντες, έχει την κατοικία της η όμορφη νεράιδα που φυλάει το δάσος καλύτερα κι από το... μαντίλι της!Εκεί -σύμφωνα με τις μελέτες των ορνιθολόγων- φωλιάζουν ο μικροτσικνιάς (Ixodrychus minutus), το νανοβουτηχτάρι (Tachydaptus rufikollis) με την πλωτή φωλιά του, η παγκοσμίως απειλούμενη βαλτόπαπια (Aythya nyroca), τσιχλοποταμίδες, πολύχρωμες πεταλούδες και χιλιάδες βατράχια που κάθε βράδυ στήνουν μια εκκωφαντική συναυλία...

Υστερα από πορεία περίπου δύο χιλιομέτρων φτάνουμε στον ποταμό που είναι άμεσα συνυφασμένος με το έλος της Λάμιας.Είναι αυτός που στραγγίζει το έλος αλλά και ένα μεγάλο κομμάτι από τα υγρά λιβάδια του δάσους, μεταφέροντας τα πλεονάζοντα νερά στη θάλασσα.Πάνω από το ξύλινο γεφύρι του μπορεί κανείς να θαυμάσει την άγρια φύση, αλλά και τα τεράστια υδροχαρή φυτά που σκαρφαλώνουν πάνω στις κουκουναριές. Οι ντόπιοι ισχυρίζονται ότι το ποτάμι είναι μάλλον τεχνητό και οι κατασκευαστές του ήταν οι κάτοικοι της θρυλικής Υρμίνης, οι οποίοι έκρυβαν εκεί τα πολεμικά τους πλοία.Αφήνουμε πίσω μας το παράξενο ποτάμι με τις έντονες φυσικές μυρωδιές και τους ήχους των πουλιών και κατευθυνόμαστε προς τη μικρή λιμνοθάλασσα του Πρόκοπου και τα Μαύρα Βουνά. Το φυσικό σύνορο που χωρίζει τον επίγειο παράδεισο του υδροβιότοπου από τον πολιτισμό.

Οι πελώριοι βράχινοι σχηματισμοί, ηλικίας 135 (!) εκατομμυρίων ετών, ατενίζουν μαζί μας το ηλιοβασίλεμα στο Ιόνιο ξυπνώντας μέσα μας συναισθήματα νοσταλγίας...Ενα βραχοκιρκίνεζο, που κόβει βόλτες από πάνω μας, τινάζει με δύναμη τα φτερά του και λίγο πριν χαθεί στην απόκρημνη πλευρά των Μαύρων Βουνών, που «βλέπει» προς τη θάλασσα, μας υπενθυμίζει με τις φωνές του ότι το ταξίδι μας έχει τελειώσει.Το ελαφρύ αεράκι που συνοδεύει τη δύση του κατακόκκινου Ηλιου στο Ιόνιο, φέρνει μαζί του από το βάθος του δάσους κάτι σαν ψίθυρο... που τον ταυτίζουμε αυθόρμητα με το θρύλο της νεράιδας Λάμιας.«Θα σας περιμένω. Να ξανάρθετε», ακούγονται καθαρά τα λόγια της στα αυτιά μας και ανατριχιάζουμε... Ο Σπύρος λέει ότι είναι από την υγρασία και τον αέρα.Λίγα λεπτά αργότερα, με σφιγμένη την καρδιά, παίρνουμε το δρόμο προς τον πολιτισμό, έχοντας όμως την εντύπωση μέσα μας ότι, έστω και για μερικές ώρες, πήγαμε στον παράδεισο και γυρίσαμε...

ΕΝΑΣ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΠΟΤΑΜΟΣ

Ποιος ειπε οτι μονο οι ανθρωποι ερωτεύονται ?

Κείμενο: Μάκης Νοδάρος - φωτ: Σπύρος Τσακίρης

ΓΕΩ-ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Το κάλεσμα ενός παράφορα ερωτευμένου νεαρού, που σε πείσμα του χρόνου κρατιέται γερός, όμορφος, υπερήφανος και δυνατός, εκδηλώνεται χιλιάδες χρόνια τώρα στο απέραντο γαλάζιο του Ιονίου, μέσα από τις φωνές των γλάρων, τα παιχνιδίσματα των δελφινιών, τους παφλασμούς των κυμάτων και το γεμάτο με εξωτικά χρώματα ηλιοβασίλεμα. Είναι ο Αλφειός, ο ερωτευμένος ποταμός....

Ο Αλφειός, ο αιώνια ερωτευμένος (!) θεός-ποταμός της δυτικής Πελοποννήσου, εξακολουθεί να κυνηγά την Αρέθουσα, την πανέμορφη νύμφη που κάποτε τον ξεμυάλισε και τον οδήγησε σε ακρότητες που μόνο ένας βαριά ερωτοχτυπημένος νεαρός θα μπορούσε να κάνει.Εκείνη, όπως λέει ο πολυτραγουδισμένος μύθος, λουζόταν στα νερά μιας μικρής λίμνης με νούφαρα, όταν μια μέρα την είδε ο Αλφειός και...Τα κάλλη της αμέσως τον πλανεύουν και η καρδιά του αρχίζει να χτυπά δυνατά. Την ερωτεύεται και ο πόθος να την κάνει δική του τον κυριεύει.Της φωνάζει, την καλεί κοντά του, αλλά η Αρέθουσα, έντρομη, καβαλάει ένα σύννεφο και αρχίζει να τρέχει πάνω από πόλεις, βουνά και θάλασσες, ζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια. Ο Αλφειός όμως την ακολουθεί και κάπου εκεί στις Συρακούσες της Σικελίας (!), ενώ απέχει μόλις ένα βήμα από την αγκαλιά του, εκείνη μεταμορφώνεται ξαφνικά σε πηγή αφήνοντας σύξυλο... το θερμόαιμο θεό, ο οποίος μην έχοντας πώς αλλιώς να αντιδράσει, μεταμορφώνεται σε ποταμό...

Κι από τότε, όπως λέει ο μύθος, τα γεμάτα πόθο νερά του Αλφειού, από τον Κυπαρισσιακό κόλπο όπου εκβάλλουν ορμητικά, διασχίζουν τα αλμυρά νερά του Ιονίου και φτάνουν απέναντι στη Σικελία για να ενωθούν σε ένα ερωτικό παραλήρημα με τα νερά της αγαπημένης του Αρέθουσας...Και είναι τούτος ο μύθος -όπως αναφέρει ο ιστορικός- το σύμβολο της αγάπης των κατοίκων της Πελοποννήσου για την απέναντί τους σικελική ακτή. Εκεί όπου κάποτε έφταναν, δαμάζοντας με τα πλοία τους τη θάλασσα, διάφοροι ντόπιοι ταξιδευτές, πραματευτές και κυνηγοί του ονείρου...

Τρανή απόδειξη αυτού του συμβολισμού είναι τα αργυρά τετράδραχμα και δεκάδραχμα του 485-400 π.Χ. που βρέθηκαν στις Συρακούσες, πάνω στα οποία υπάρχει, πλασιωμένη από τέσσερα δελφίνια, ανάγλυφη η παράσταση της αγαπημένης του θεού-ποταμού, Αρέθουσας, η οποία λατρευόταν και ως θεά από τους Συρακούσιους.Ο ποταμός Αλφειός είναι ένας από τους πλέον παράξενους ποταμούς της Γης, όχι για το μέγεθός του όσο για τις αλλόκοτες αναδύσεις και καταδύσεις του.

Στα περίπου 120 (!) χιλιόμετρα της περιπετειώδους διαδρομής που διανύει μέσα από την ορεινή Αρκαδία και την Ηλεία για να χυθεί στον Κυπαρισσιακό κόλπο, αφού ενωθεί με άλλους μικρότερους ποταμούς και ορμητικούς χειμάρρους, υπάρχουν σημεία που χάνεται ξαφνικά σε απύθμενα βάραθρα και εμφανίζεται δεκάδες χιλιόμετρα μετά, συνεχίζοντας υπερήφανος το ταξίδι του προς το Ιόνιο.Αποτέλεσμα αυτής της «παραξενιάς» είναι να επικρατεί ακόμη και σήμερα διαφωνία γύρω από την ακριβή τοποθεσία των πηγών του, και όπως όλα δείχνουν αυτές θα πρέπει να βρίσκονται στις απολήξεις του Πάρνωνα.Από εκεί ο θρυλικός ποταμός, δεχόμενος τα νερά του Λούσιου, του Λάδωνα, του Ερύμανθου, του Ενιπέα και του Κλαδέου, ύστερα από μια φανταστική σε ομορφιά διαδρομή που θεωρείται από τις πλέον υπέροχες της χώρας μας, εκβάλλει στον Κυπαρισσιακό κόλπο για να κυνηγήσει την όμορφη Αρέθουσα.Κατά τη διαδρομή του, ανάλογα με τα μέρη από τα οποία περνάει, «βαφτίζεται» από τους ντόπιους με διάφορα ονόματα. Στο χωριό Λεοντάρι τον λένε Σαρανταπόταμο, στην Καρύταινα, όπου βρίσκεται και μια από τις εκπληκτικές πέτρινες γέφυρές του, Καρυτινό ποτάμι, λίγο πιο κάτω τον φωνάζουν Ρουφιά και από την Αρχαία Ολυμπία και μετά λέγεται Αλφειός.

Σε όλο το μήκος του, κυρίως στο τμήμα που διασχίζει την Αρκαδία, σκεπάζεται από πλούσια άγρια βλάστηση, η οποία σε πολλά σημεία καλύπτεται από πυκνά σύννεφα υγρασίας και ομίχλης.Εδώ κατά το παρελθόν πλάστηκαν οι κυριότεροι από τους ξακουστούς θρύλους, όπως εκείνοι για τη δημιουγία του ποταμού αλλά και για ακόμη μία ερωτική του επίθεση (!), αυτή τη φορά όχι στη νύμφη Αρέθουσα αλλά στη θεά Αρτεμη.Οπως αναφέρει ο Πλούταρχος, ο ποταμός στην αρχαιότητα λεγόταν Νύκτιμος και Στύμφαλος και ήταν γιος του Ηρακλή. Οταν λοιπόν κάποτε ο κυνηγός Αλφειός πάλεψε με τον αδερφό του Κέρκαφο και τον σκότωσε, κυνηγήθηκε από τους βοσκούς κι έπεσε στο ποτάμι. Ετσι από τον αδελφοκτόνο κυνηγό Αλφειό, που πνίγηκε στα νερά του, μετονομάσθηκε από Νύκτιμος ή Στύμφαλος σε Αλφειό.

Πραγματικό «μπουμπούκι» λοιπόν ο Αλφειός, αδελφοκτόνος και ερωτιάρης, φαίνεται ότι δεν αρκέστηκε μόνο στο κυνηγητό της Αρέθουσας αλλά -λίγο πριν, λίγο μετά, κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά- έριξε τα βέλη του και στη θεά Αρτεμη.Φλογισμένος από το πάθος του, ο θεός-ποταμός έτρεξε -όπως αναφέρει ο θρύλος- στη λίμνη των Λετρίνων (σημερινή αποξηραμένη λίμνη Μουριάς) όπου η θεά με τις νύμφες έκαναν νυχτερινή γιορτή με λουλούδια και χορούς στις όχθες.Η πονηρή θεά όμως τον αντιλήφθηκε και αμέσως -όπως λέει ο μύθος- άλειψε το πρόσωπό της αλλά και τα πρόσωπα των νυμφών με λάσπη κι έτσι ο ερωτευμένος ποταμός δεν μπόρεσε να ξεχωρίσει την αγαπημένη του κι έφυγε άπραγος...Ο πανέμορφος Αλφειός, όπως γράφει ο Πλίνιος, από την Αρχαία Ολυμπία μέχρι τις εκβολές του, σε απόσταση έξι χιλιάδων βημάτων, ήταν πλωτός και με μικρά πλοιάρια μεταφέρονταν τότε άνθρωποι και εφόδια στους Ολυμπιακούς Αγώνες.Στη συνέχεια οι αθλητές εξαγνίζονταν στα γάργαρα νερά του πριν μπουν στο στίβο, επιδιώκοντας να πάρουν δύναμη και θάρρος από το μεγαλείο του.

Με τις εκπληκτικές αυτές εικόνες στο μυαλό μας και με οδηγό το γεμάτο υποσχέσεις βουητό του ορμητικού ποταμού και την αγριάδα του τοπίου, αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε τη φιδίσια διαδρομή του από το εντυπωσιακό φράγμα του που βρίσκεται στην περιοχή Φλόκα και κάτω.Η διαδρομή είναι μαγευτική γεμάτη πράσινο, μυρωδιές και πολύχρωμες πεταλούδες που ξυπνούν μέσα μας συναισθήματα που λειτουργούν σαν χρονομηχανή και μας ταξιδεύουν πίσω στο ονειρικό παρελθόν.

Προχωράμε με την αίσθηση ότι... κι εκείνος, κρυμμένος κάπου εκεί στα ψηλά πλατάνια, στους θάμνους και τα καλάμια, έχει τα μάτια του καρφωμένα επάνω μας και παρακολουθεί την κάθε μας κίνηση.Στην Αρχαία Ολυμπία ο χώρος και ο χρόνος μπερδεύονται δημιουργώντας εικόνες μαγευτικής ομορφιάς. Η πλούσια και άγρια βλάστηση δίνει τη θέση της στη σκεπασμένη με πρασινάδα απέραντη κοιλάδα της ιστορίας και των αρχαιοτήτων, που έκαναν και κάνουν υπερήφανη τη χώρα μας από το ένα άκρο της Γης μέχρι το άλλο.Οπως γράφει και ο ιστορικός, το τοπίο αυτό με την εξαίσια βλάστηση και υποβλητικότητα υπήρξε ένα από ιερότερα, αν όχι το ιερότερο, κέντρα του αρχαίου ελληνικού κόσμου, καθώς μέσα του κρύβει την Αρχαία Ολυμπία, τα μνημεία και την ιστορία της.Μικροί λόφοι, τεράστια πλατάνια και σπάνια πολύχρωμα αγριολούλουδα σε συνδυασμό με τη βοή-νανούρισμα του ποταμού και τις φωνές των πουλιών, συνθέτουν μια γαλήνια εικόνα και δικαιολογημένα οι ντόπιοι ονομάζουν την περιοχή «ησυχαστήριο των ψυχών»...

Προσπερνάμε τη μικρή Αλφειούσα, ένα μικρό γραφικό χωριουδάκι που προφανώς πήρε το όνομά του από το θεό-ποταμό, και βυθιζόμαστε στην καταπράσινη και ονειρική θάλασσα των θάμνων και της άγριας βλάστησης που τον συντροφεύουν από τις πηγές μέχρι τις εκβολές του.Η ανάσα των ορμητικών νερών του και η μυρωδιά της βρεγμένης γης μάς οδηγούν αλάνθαστα κοντά του.Παραμερίζουμε με κόπο την άγρια βλάστηση και ύστερα από πεζοπορία λίγων λεπτών, δίπλα στην κοινότητα της Αλφειούσας, τον αγγίζουμε και το βλέμμα μας μαγεύεται.Η εικόνα που εμφανίζεται μπροστά μας δεν μπορεί να περιγραφεί σε ομορφιά. Πνιγμένη μέσα στο πράσινο στέκει η παλιά μεταλλική σιδηροδρομική γέφυρα και κάτω από αυτήν ένας μικρός καταρράκτης μοιάζει να μουρμουρίζει θυμωμένος που τολμήσαμε και ταράξαμε την ηρεμία του.

Μένουμε εκεί για λίγα λεπτά σιωπηλοί, ρουφώντας με τις αισθήσεις μας τα μηνύματα που στέλνει στις ψυχές μας, του χαμογελάμε και συνεχίζουμε την περιπλάνησή μας έχοντας πάντα την αίσθηση ότι ο θεός-ποταμός παρακολουθεί το κάθε βήμα μας...Μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω η πανέμορφη κοιλάδα εξαφανίζεται και τη θέση της παίρνει ένα ανατριχιαστικό τοπίο που μοιάζει σεληνιακό...Τα πλατάνια εδώ δεν υπάρχουν και η άγρια βλάστηση έχει δώσει τη θέση της σε τεράστιους όγκους αμμοχάλικου! Ο θεός-ποταμός εδώ πονάει και η βουή των νερών του μοιάζει με κλάμα και μοιρολόι για την κατάντια της πολιτισμένης κοινωνίας και την παρέμβαση κάποιων, οι οποίοι στο όνομα του πολιτισμού τον... ξεκοιλιάζουν επί χρόνια αργά και βασανιστικά.Οι τεράστιες εγκαταστάσεις αμμοχαλικοληψίας δίπλα του καταστρέφουν την υδρόβια βλάστηση, αλλοιώνουν ανεπανόρθωτα τον πυθμένα του, θολώνουν τα κρυστάλλινα νερά του και προκαλούν σοβαρά προβλήματα στο περιβάλλον, στις γέφυρές του, καθώς και στο φράγμα του Φλόκα.Πριν από ένα χρόνο μάλιστα προκάλεσαν σοβαρότατα προβλήματα και στις αρχαιότητες της Ολυμπίας, οι οποίες λίγο έλειψε να πλημμυρίσουν από τα ορμητικά νερά του.Ο Νίκος Παπαβασιλείου, προϊστάμενος της Κτηματικής Υπηρεσίας του Δημοσίου, που μας συνοδεύει σε αυτό το μαγευτικό ταξίδι, μας διαβεβαιώνει ότι όλα τούτα είναι παράνομα, αλλά και συγχρόνως νόμιμα (!), στο όνομα του εύκολου κέρδους και της εξοικονόμησης αδρανών υλικών για τα προγραμματισμένα έργα της Ηλείας.Αφήνουμε πίσω αυτό το μελαγχολικό κομμάτι του Αλφειού και κατευθυνόμαστε στην τελευταία γέφυρά του, λίγο πριν από τις εκβολές.Λες και είχαμε ραντεβού!Δύο ντόπιοι ψαράδες, βρεγμένοι μέχρι το κόκαλο, προσπαθούν να ψαρέψουν κέφαλους και μικρά λαβράκια που καταφεύγουν από τη θάλασσα στο εσωτερικό του ποταμού.Υστερα από δυο-τρεις ριξιές του πεζόβολου στην άκρη της όχθης καταφέρνουν να γεμίσουν με ψάρια ένα μικρό τελάρο.«Βγήκε ο μεζές με το παραπάνω. Σας κερνάμε», μας φωνάζουν και μας καλούν κοντά τους για να μας δείξουν τον τρόπο ψαρέματος και τα μυστικά του.Τούτο το ποτάμι πριν από πολλά χρόνια ήταν τόπος ευλογημένος για τους ντόπιους και με τα ψάρια που έβγαζαν έτρεφαν τις οικογένειές τους και όχι μόνο.Η σχετικά πρόσφατη, όμως, αναγκαστική και λόγω των αμμοχαλικοληψιών παρέμβαση στη γέφυρα, δημιούργησε ένα μικρό τσιμεντένιο φράγμα που εμποδίζει τα ψάρια να ανεβούν τον ποταμό μέχρι ψηλά, όπως γινόταν παλιά.Οδεύουμε προς το τέλος του ταξιδιού μας.Η προσέγγιση στις εκβολές του από τη μεριά της θάλασσας είναι περιπετειώδης και αποκαλυπτική. Εκατοντάδες αυθαίρετα κτίσματα δεξιά και αριστερά, σε σχετικά μικρή απόσταση από εκεί που εκβάλλει ο ποταμός, συνθέτουν τις πόλεις της... ντροπής που δημιούργησαν μέσα στο χρόνο ανώνυμοι αλλά και επώνυμοι Ηλείοι, που αυθαιρέτησαν και αυθαιρετούν σε βάρος της φύσης.Ενα μικρό μονοπάτι μάς οδηγεί δεξιά από τις εκβολές του και μένουμε κυριολεκτικά με το στόμα ανοιχτό από την έκπληξη. Κλείνουμε τη μύτη μας από τη δυσωδία. Κι εδώ ο Αλφειός μοιρολογεί...«Αυτή η χαβούζα είναι ακόμη ένα μελαγχολικό κομμάτι του ποταμού και μια εικόνα ντροπής για εμάς τους πολιτισμένους...», μουρμουρίζει δίπλα μας ο προϊστάμενος της Κτηματικής Υπηρεσίας.Σε αντίθεση, η απέναντι πλευρά των εκβολών του ποταμού είναι διαφορετική και περισσότερο φωτεινή...Παραδοσιακοί ψαράδες της περιοχής βρίσκονται εγκατεστημένοι επί χρόνια χειμώνα-καλοκαίρι χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και ανέσεις, διαμένοντας σε αυτοσχέδιες ψάθινες καλύβες.Με τις μικρές τους βαρκούλες, που τις προστατεύουν σε ανοίγματα-κρυψώνες δίπλα στην όχθη μέσα στους καλαμιώνες, πασχίζουν να βγάλουν καθημερινά το μεροκάματο ψαρεύοντας λαβράκια, τσιπούρες, κέφαλους και μουρμούρες.

Τα μάτια μας ατενίζουν το απέραντο γαλάζιο του Ιονίου, όπου ο γεμάτος θρύλους θεός-ποταμός εκβάλλει μεγαλόπρεπος, και οι σκέψεις μας κάνουν παρέα στο γλάρο που κόβει νωχελικά βόλτες στον ουρανό.Τα ψηλά καλάμια που φυτρώνουν στις όχθες του ποταμού μαζί με τα αρμυρίκια αρχίζουν να χορεύουν στους ρυθμούς του μαΐστρου και κάτι σαν ψίθυρος, κάτι σαν κάλεσμα αγγίζει την ψυχή μας, την κάνει να ησυχάζει και να ταξιδεύει...Γιατί όπως λέει και ο χιλιοτραγουδισμένος μύθος: «...Οταν οι αύρες σαλεύουνε τα φύλλα, έρχονται απόμακροι οι ήχοι του Πανός, που κυνηγάει τις νύμφες. Κι όταν θροΐζουνε οι θάμνοι και οι καλαμιές, έρχεται η Αρτεμις και ο ερωτευμένος κυνηγός. Και τότε βλέπεις τη Δάφνη που την κυνηγάει ο Απόλλωνας, την Καλαμιά που ξεφεύγει από το αγκάλιασμα του τραγοπόδαρου θεού, και την όμορφη Αρέθουσα που τρέχει πάνω από τα καταγάλανα νερά του Ιονίου, για να γλιτώσει από το παθιασμένο υγρό φιλί του ερωτευμένου Αλφειού».

Χέλια στο Κοτύχι

Τα χέλια της λιμνοθάλασσας

ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ : Μάκης Νοδάρος

ΓΕΩ-ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 4.1.2003

«Να γλιστρήσει το παιδί σαν το χέλι», ήταν η συνηθισμένη ευχή για τις Ελληνίδες έγκυες γυναίκες, όταν η διαδικασία του τοκετού ήταν περίπλοκη, εξαιρετικά επώδυνη και προπαντός επικίνδυνη.

Για τους Ιταλούς γείτονές μας, όμως, τα άγρια χέλια της λιμνοθάλασσας Κοτυχίου Ηλείας αποτελούν τους πρωταγωνιστές του χριστουγεννιάτικου εορταστικού τραπεζιού. Η ξεχωριστή πικάντικη λιχουδιά κάθε χρόνο τέτοια εποχή γίνεται ανάρπαστη από τους Ιταλούς, που πληρώνουν αδρά για να προμηθευτούν τα περίεργα πλάσματα της θάλασσας, που θυμίζουν εκπληκτικά φίδια.

Εξι τόνοι ζωντανών άγριων χελιών φορτώθηκαν και φέτος σε ειδικό όχημα εφοδιασμένο με δεξαμενές γλυκού νερού, με προορισμό το Μπάρι, για να προωθηθούν στην ιταλική χριστουγεννιάτικη αγορά που τα αναζητά μετά μανίας. Κάθε χειμώνα οι ψαράδες της λιμνοθάλασσας Κοτυχίου εκμεταλλεύονται τη μυστηριώδη μετανάστευση των τελεόστεων ψαριών και τα «συλλαμβάνουν» στις ιχθυοπαγίδες που στήνουν, λίγο προτού ξεκινήσουν το μακρύ τους ταξίδι για τη θάλασσα των Σαργάσσων στον Ατλαντικό Ωκεανό.

Τα ευρωπαϊκά χέλια ονομάζονται επιστημονικά anguilla anguilla, ενώ τα αμερικανικά anguilla rostrata αποτελούν, κατά τους ψαράδες του Κοτυχίου και τους ερευνητές, αινιγματικά πλάσματα της θάλασσας που ο χρόνος έχει ντύσει με θρύλους και μυστήριο...

Τα ενήλικα χέλια έπειτα από περιπέτειες φτάνουν στη θάλασσα των Σαργάσσων, κοντά στις Βερμούδες, στα ανοιχτά των ακτών της Φλόριντας. Αφού ζευγαρώσουν, πεθαίνουν, και τα νεαρά που γεννιούνται αρχίζουν σχεδόν αμέσως το ταξίδι τους για τις ευρωπαϊκές ακτές. Αφού παραμείνουν στους ευρωπαϊκούς υγρότοπους 3-15 χρόνια ξεκινούν πάντα χειμώνα το ταξίδι τους προς τις Βερμούδες, για να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους. Ψαράδες του Κοτυχίου υποστηρίζουν πως για το «κατέβασμά τους» στη θάλασσα διαλέγουν ανεξήγητα τις άγριες βροχερές χειμωνιάτικες νύχτες και κυρίως όταν πέφτουν κεραυνοί.

Μπαίνουν στη λιμνοθάλασσα από τους γύρω χειμάρρους αλλά παγιδεύονται στις ιχθυοπαγίδες και αλιεύονται. Οσα καταφέρουν να βρεθούν στη θάλασσα, έπειτα από λίγες ώρες εξαφανίζονται «ως διά μαγείας» και εμφανίζονται έπειτα από μήνες στις Βερμούδες.Το 1977 ορισμένοι Αγγλοι ερευνητές τοποθέτησαν στο σώμα μερικών μεγάλων χελιών ειδικούς πομπούς ραδιοκυμάτων, για να μάθουν τη διαδρομή που ακολουθούν. Διακόσια χιλιόμετρα ανοιχτά των ευρωπαϊκών ακτών το σήμα εξαφανίστηκε, δημιουργώντας νέα ερωτηματικά...

Τα άγρια χέλια πολλαπλασιάζονται σε μεγάλα βάθη στην αινιγματική θάλασσα των Σαργάσσων, όπως εικάζεται από μερικούς ερευνητές, επειδή εκεί η ωκεάνια πλάκα ολισθαίνει κάτω από την ηπειρωτική δημιουργώντας χαώδη υποθαλάσσια ρήγματα.

Κατά περιόδους εξέρχεται μάγμα, πιθανόν μαζί με διάφορες χημικές ουσίες που τα προσελκύει. Αλλοι ερευνητές ισχυρίζονται ότι τα χέλια βρίσκουν τον προσανατολισμό τους και φτάνουν στον προορισμό τους εκμεταλλευόμενα το μαγνητικό πεδίο της Γης.

ΓΟΡΓΟΝΕΣ ΚΑΙ ΘΡΥΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΚΥΛΛΗΝΗ

Γοργόνες και θρύλοι

Κείμενο - φωτ: Μάκης Νοδάρος
ΓΕΩ - ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 18.3.2003

Για πολλούς δεν αποτελεί παρά ένα πέρασμα για το ταξίδι τους. Αγνοούν την αρχαία Κυλλήνη, την ξακουστή -κάποτε- πόλη που χτίστηκε από τον Γοδεφρείδο Βιλεαρδουίνο. Οπως πολλοί δεν γνωρίζουν και τα μυστικά του γειτονικού φάρου της Καυκαλίδας
Ο ψίθυρος από το αεράκι που φυσάει από το Ιόνιο ανάμεσα στα χαλάσματα και το παιχνίδισμα των κυμάτων με τα βότσαλα και τις ηλιαχτίδες στην ακτή, λίγο πριν από τη δύση του Ηλιου, οδηγούν τις σκέψεις και τα συναισθήματα πίσω στο χρόνο. Η πόλη με το λιμάνι της, που κάποτε λεγόταν Αγιος Ζαχαρίας, αργότερα Γλαρέντζα και στις μέρες μας Κυλλήνη, μοιάζει ξαφνικά να ζωντανεύει. Φασματικοί επισκέπτες αρχίζουν να περπατούν στα πέτρινα σοκάκια της. Κι ανάμεσά τους γενναίοι ιππότες και τιτλούχοι της ηγεμονίας των θρυλικών Βιλεαρδουίνων. Ξένοι ταξιδιώτες, γνωστοί μεγαλέμποροι της εποχής, ναυτικοί «κάθε καρυδιάς καρύδι», ερχόμενοι κυρίως από τις ιταλικές ακτές αλλά και από τη Γαλλία, την Ισπανία, την Αίγυπτο, την Κύπρο και την Κρήτη, δένουν τα ιστιοφόρα τους στο μικρό γραφικό λιμάνι της πόλης για να φορτώσουν τα γλυκόχυμα σταφύλια της, τα βελανίδια και το μετάξι που κατεργάζονταν οι ντόπιοι με ξέχωρη τέχνη.

Η ξακουστή στην αρχαιότητα πόλη, που κατείχε σημαντική θέση στα παραλιακά κέντρα και τα λιμάνια της ανατολικής Μεσογείου -όπως αναφέρουν οι ιστορικοί- χτίστηκε από τον Γοδεφρείδο Α' Βιλεαρδουίνο (1210-1218) πάνω στα ερείπια της μυστηριακής πόλης του Ερμή, της Αφροδίτης και του Ασκληπιού, την αρχαία Κυλλήνη.Κάποια θραύσματα τοιχογραφιών που ανακαλύπτονται ανάμεσα στα χαλάσματα, όταν καθαρίζονται προσεκτικά αφήνουν άφωνους τους αρχαιολόγους, καθώς αποκαλύπτεται ότι αντιπροσωπεύουν είδος βυζαντινής ζωγραφικής, η οποία σπανίζει στη χώρα μας.Διακόσια μέτρα μακριά από τα χαλάσματα του ναού του Αγίου Φραγκίσκου η αρχαιολογική σκαπάνη φέρνει στο φως τμήμα της τάφρου που υπήρχε γύρω από τη Γλαρέντζα, αλλά και μια πέτρινη γέφυρα που οδηγούσε σε μια από τις επιβλητικές πύλες της αρχαίας πόλης.

Κάπου εδώ το τοπίο αρχίζει να γίνεται θολό. Ο Ηλιος παίρνει μια παράξενη όψη, το δροσερό αεράκι ψιθυρίζει κάτι σαν χάδι, κάτι σαν υπόσχεση και το κοπάδι των γλάρων στο βάθος του ορίζοντα πλησιάζει και μας καλεί να το ακολουθήσουμε στο ανάλαφρο πέταγμά του πάνω από την ακτή.Αφήνουμε πίσω τα χαλάσματα της αρχαίας πόλης και τη βοή του λιμανιού και μαζί με τους γλάρους ταξιδεύουμε σε ένα άλλο πανέμορφο κομμάτι της ιστορίας της αρχαίας πόλης.

Μια λωρίδα βράχων μέσα στη θάλασσα, που οι ψαράδες της περιοχής λένε ότι από μακριά μοιάζει με πινελιά μοναξιάς κι ελπίδας στο απέραντο γαλάζιο.Είναι ο φάρος της Καυκαλίδας που, σύμφωνα με τα στοιχεία της Υπηρεσίας Φάρων του Πολεμικού Ναυτικού, κατασκευάστηκε και άρχισε να λειτουργεί από το 1906, ειδοποιώντας τους ναυτικούς από απόσταση 14 ναυτικών μιλίων για τις επικίνδυνες ξέρες.

Οι γέροντες όμως της περιοχής λένε ότι κάτι σαν φάρος υπήρχε εκεί από αρχαιοτάτων χρόνων και στηρίζουν τον ισχυρισμό τους σε αρχαίους αμφορείς και μικρές κολόνες που είναι διάσπαρτες στο γύρω βυθό.Κάποιοι από αυτούς συνδέουν το μέρος και με την παρουσία μιας γοργόνας που, όταν πείσμωνε, έσκιζε τα δίχτυα των ψαράδων. Οι νεότεροι όμως χαμογελούν, με τη σιγουριά ότι ο συγκεκριμένος μύθος οφείλεται σε δύο ζευγάρια ζωηρές φώκιες που εμφανίστηκαν από το πουθενά, τα τελευταία χρόνια, στα μυστικά περάσματα του φάρου.

Καθώς ο Ηλιος βυθίζεται στον ορίζοντα μέσα στη θάλασσα δίπλα από το φάρο και το κοπάδι των γλάρων μας αποχαιρετά, αποφασίζουμε να γυρίσουμε πίσω στο δικό μας το χρόνο.Αφήνοντας πίσω μας την αρχαία Κυλλήνη με τα μυστικά της και τον παλιό φάρο με τη γοργόνα και τους θρύλους του...

"ΝΤΟΥ" ΣΤΙΣ ΧΑΣΙΣΟΦΥΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΠΥΡΓΟΥ

Ντου στη Γη της επαγγ-Ηλείας

Κείμενο: ΝΤΙΝΑ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ Ρεπορτάζ: ΝΤΙΝΑ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ, ΜΑΚΗΣ ΝΟΔΑΡΟΣ Φωτογραφίες: ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΜΑΝΤΗΣ

Για τους αστυνομικούς της Δίωξης Ναρκωτικών του νομού Ηλείας το «ντου» σε μια χασισοφυτεία είναι σχεδόν υπόθεση ρουτίνας. Για τους δύο ρεπόρτερ και το φωτογράφο του ΕΨΙΛΟΝ, που το παρακολούθησαν λεπτό προς λεπτό, μια μικρή περιπέτεια, που έληξε με το «αποκλειστικό» που κυνηγούσαν μήνες...
«Τι ακούμε, ρε παιδιά, πρωινιάτικα; Εχετε παλαβώσει;» Στο ραδιόφωνο του γέρικου Αουντι που κινείται αργά στους γεμάτους μπλόκα δρόμους της Ηλείας, ο Μάρλεϊ αναπτύσσει ιατρικά επιχειρήματα: «Legalize it, it's good for asthma». Εννοείται ότι αυτά ΔΕΝ θα τα αναπτύξουμε εκεί που πάμε: ποτέ δεν λες στους αστυνόμους την άποψή σου για τους κλέφτες. Εννοείται εις διπλούν: ποτέ δεν «καις» χάριν απόψεως ένα θέμα που κυνηγάς επί δύο μήνες. Εννοείται εις την νιοστήν: όλες οι πληροφορίες μας λένε ότι, σήμερα-αύριο, η Δίωξη θα κάνει ντου σε μια φυτεία που παρακολουθεί μέρες τώρα. Κι αν η επιχείρηση γίνει, και αν εν τω μεταξύ τους έχουμε πείσει ότι δεν θα εκτεθούν, και αν είμαστε εξαιρετικά κωλόφαρδοι εν ολίγοις, μπορεί να μας πάρουν μαζί τους. Legalize it μέχρι τον Πύργο και μετά βλέπουμε.

Λίγο αργότερα παρκάρουμε έξω από την Αστυνομική Διεύθυνση Ηλείας. Το ασανσέρ ανεβαίνει αργά ώς τον 4ο όροφο του κτιρίου, εκεί όπου η αστυνομία φυλάει τα πειστήρια. Οταν η πόρτα ανοίγει, μια γλυκόξινη μυρωδιά χτυπάει τα ρουθούνια μας. Ξεχωριστή και απαγορευμένη, είναι η μυρωδιά της χλωρής φούντας made in Pyrgos. Συσκευασμένα σε τεράστια χαρτόκουτα, τοποθετημένα πρόχειρα σε δωμάτια, ακόμη και στη σκάλα του κτιρίου, 3.554 δενδρύλλια που εκριζώθηκαν φέτος ώς τις 31 Αυγούστου, από 27 χασισοφυτείες του νομού, αναμένουν την εντολή του εισαγγελέα για να ριχτούν στην πυρά.«Στο Αμστερνταμ το ακριβό ελληνικό χασίς είναι του Πύργου και του Ρεθύμνου», ψιθυρίζω στους άλλους δυο της παρέας.

«Το είχε πει κι ο παλιός μας νομάρχης: το χασίσι της Ηλείας είναι ΑΑΑ», λέει ο Μάκης, ο ανταποκριτής μας στον Πύργο. Καλές καβάτζες, πλούσια χώματα, ποτάμια, ρεματιές: το σκηνικό είναι ιδανικό για το απαγορευμένο χορτάρι. Η καλλιέργεια του χασίς είναι στο νομό οικογενειακή υπόθεση χρόνια τώρα. Κάποια χρονική περίοδο, όταν τα πράγματα ζόρισαν για τους εδώ καλλιεργητές, παρατηρήθηκε το φαινόμενο της μετανάστευσης σε άλλους νομούς και εξαγωγή τεχνογνωσίας σε δύσβατες περιοχές της Μεσσηνίας και της Αρκαδίας.Οι αστυνομικοί που ανεβοκατεβαίνουν τους ορόφους του κτιρίου προσπερνούν βιαστικά τα δέματα με τις φούντες. Κάποιες άλλες εποχές, κάποιοι συνάδελφοί τους έστηναν πανηγύρι γύρω απ' αυτά... Δεν πάει καιρός που χάρη στις αποκαλύψεις της «Ε» εξαρθρώθηκε ένα κύκλωμα διεφθαρμένων Ηλείων αστυνομικών, οι οποίοι καταδικάστηκαν σε πολυετείς καθείρξεις.

Οι αστυνομικοί προσπαθούν να διασώσουν το απολεσθέν κύρος της υπηρεσίας τους. Μας λένε πώς παρακολουθούν τις φυτείες νυχθημερόν μέσα στο κρύο και με ποντίκια να τρεχαλίζουν γύρω τους. Ή πώς παραφυλάνε ανακούρκουδα μέσα στις καλαμποκιές στο λιοπύρι. Και πώς, κάποτε κάποτε, οι καλλιεργητές παγιδεύουν τις φυτείες με εκρηκτικά. Ενας, μάλιστα, απ' αυτούς κουβαλάει κι ένα τραύμα από κάποιο ντου. Συγκινητικές ιστορίες, αλλά λιγότερο εντυπωσιακές απ' όσες βρίσκονται καταγραμμένες στους ογκώδεις φακέλους των δικογραφιών: συλλεκτικά κομμάτια του ζοφερού παρελθόντος και της ρετσινιάς που ακόμη και σήμερα ακολουθεί το σώμα της ΕΛ.ΑΣ. στην Ηλεία. Αληθινές ιστορίες για τη μεταφορά δενδρυλλίων χασίς με τα περιπολικά της Αστυνομίας. Για τεύχη της «Αστυνομικής Επιθεώρησης» που βρέθηκαν μέσα σε χασισοφυτείες. Για περίεργες πυρκαγιές σε δάση με φούντες. Για μυστηριωδώς χαμένες δικογραφίες από τα δικαστήρια της Αμαλιάδας...

«Σοβαρό πρόβλημα στην καταπολέμηση της καλλιέργειας χασίς στάθηκε και η εμπλοκή κάποιων δικών μας. Μέσα απ' αυτούς τους κύκλους διέρρευσαν στους χασισοκαλλιεργητές διάφορες μέθοδοι παρακολούθησης. Ετσι προσπαθούμε κάθε φορά να αλλάξουμε τρόπο δράσης», μας λέει ο αστυνομικός διευθυντής Θανάσης Σπυρόπουλος. Με εκπαιδευμένους σκύλους, με ελικόπτερα και με τους απαραίτητους πληροφοριοδότες, οι αστυνομικοί προσπαθούν να πιάσουν τους καλλιεργητές. Μη φανταστείτε τίποτα άγρια κυνηγητά με συγκρούσεις αυτοκινήτων, σκληροτράχηλους μπάτσους και αδίστακτους εγκληματίες: «Οι χασισοκαλλιεργητές δεν αντιδικούν συνήθως μαζί μας. Δεν έχουμε ούτε μία περίπτωση απειλής αστυνομικού. Αντιμετωπίζουν την κατάσταση σαν να έπαιξαν μια παρτίδα χαρτιά και να έχασαν...»

Εναν τέτοιο χαμένο στην παρτίδα συναντήσαμε το προηγούμενο βράδυ. «Εξίμισι χρόνια σκαστά στην Κέρκυρα, δεσποινίς μου. Εξίμισι χρόνια και τις πλήρωσα όλες τις μέρες, μία προς μία. Εχεις πάει ποτέ στην Κέρκυρα; Εχει κάτι τσιμεντένια κουτιά, σαν φέρετρα. Η απομόνωση...» Ο Δ.Β. που κάθεται απέναντί μας, σε ένα μισοφωτισμένο χάος από παράταιρα κρεβάτια και ξεχαρβαλωμένες καρέκλες, είναι ένας από τους πιο παλιούς καλλιεργητές της Ηλείας. Η κυρά του μας τρατάρει κυδώνι κι ελληνικό καφέ, εκείνος ανάβει ένα από τα φτηνά του τσιγάρα, στρώνει την τσάκιση, διπλώνει το ένα πόδι πάνω στ' άλλο και ξεδιπλώνει ντελά μαγκέν την ιστορία του. Τον φωνάζουν καπετάνιο γιατί μπάρκαρε μικρός στα καράβια. «Οποιος έχει πιάσει λιμάνια δεν μπορεί να μην έχει δοκιμάσει χόρτο. Εχω πιει χασίσια σε όλο τον κόσμο, το καλύτερο βγαίνει στην Ινδία. Πρώτο πράμα! Οταν λοιπόν ξεμπάρκαρα, έβαλα μερικά δεντράκια για πάρτη μου. Με πιάσανε και άκουσα τρεις μήνες. Οταν βγήκα, λέω, θα το στήσω καλύτερα. Τη φυτεία ή θα τη βάλεις σε μέρη άγρια, να μην ανεβαίνει κανείς, ή το καλύτερο είναι να τη βάλεις μέσα στο χωριό, στις καλαμποκιές. Το καλύτερο απ' όλα είναι να τη βάλεις στα καλαμπόκια του γείτονα, έτσι και θα σ' την ποτίζει κι άμα γίνει το "ντου", εσύ θα κάνεις τον κινέζο. Παρεκτός κι άμα σ' την κλέψει. Το λοιπόν, πρώτα παίρνεις τα σπόρια. Τα βάζεις πάνω στο μπαμπάκι να σκάσουνε. Μετά τα φυτεύεις σε μικρά σακουλάκια για να μεγαλώσουν λίγο κι ύστερα τα χώνεις στο χώμα. Αέρα θέλουν μόνο και νερό, γιατί το χορτάρι είναι φυσικό πράμα κι όλοι αυτοί που το κρατάνε παράνομο το κάνουν γιατί υπάρχουν συμφέροντα. Δεν πρέπει να πεις σε κανέναν πού έχεις τα δέντρα, γιατί οι μπάτσοι έχουν παντού ρουφιάνους κι εδώ το κάρφωμα δίνει και παίρνει, είναι πολλά τα λεφτά. Εμένα τη δεύτερη φορά με κάρφωσε αδερφός του καλύτερού μου φίλου. Κι άκουσα τα 10 χρόνια, από τα οποία πλήρωσα τα εξίμισι...»

Πόσα χρόνια θα «ακούσει» άραγε ο μπάρμπας με την κοιλίτσα και το πλατύγυρο καπέλο, που χαζεύουμε στο βίντεο της Δίωξης; Οσο η κασέτα παίζει, ο διοικητής της Δίωξης Ναρκωτικών Ηλείας, Κωνσταντίνος Δίπλας, μας μιλάει για τις αγνώστου πατρός φυτείες: «Φέτος σταθήκαμε τυχεροί, αφού στο 80% των φυτειών που πιάσαμε έχουμε και δράστες».

Κι ενώ μιλάει, το κινητό του χτυπάει και, ναι, ήρθε η ώρα να σταθούμε κι εμείς τυχεροί! «Το ντου θα γίνει τώρα», λέει ο διοικητής, σε ύφος που πιο cool δεν γίνεται. «Δεν πιστεύω να έχουμε τίποτα παρατράγουδα», μουρμουρίζω εγώ. «Φοβάσαι, συναδέλφισσα;» γελάει ο Μάκης. «Πονάν, ωρέ Μανούσο, τα παλικάρια;» Η γκέλα που μας έκατσε είναι απίστευτη και την αρπάζουμε από τις φούντες. Των μαλλιών της... Οδηγάμε στην εξοχή. Το αγροτικό φορτηγάκι της Δίωξης προπορεύεται. Στρίβει αριστερά, στρίβει δεξιά. Πού πάμε; Το αγροτικό σταματάει. «Μέχρι εδώ, παιδιά», λέει η Αστυνομία. Τι μέχρι εδώ; «Μέχρι εδώ με το αμάξι σας, ανεβείτε στο αγροτικό. Δεσποινίς, περάστε μπροστά». Εγώ θέλω στην καρότσα, «περάστε μπροστά, οι συνάδελφοι δεν θα μας το συγχωρήσουν ποτέ που βάλαμε γυναίκα στην καρότσα».

Αφού θέλω όμως, στρογγυλοκάθομαι στην καρότσα, ο Διαμαντής τραβάει συνεχώς, ο Μάκης ως αθλητής που είναι κρατιέται χαλαρά. Κάνει ζέστη αφόρητη κι είμαστε πανευτυχείς, μέχρι που... γκντουπ! Ενα κλαδί σκάει στο κεφάλι μου. «Πονάς, συναδέλφισσα;». «Πο-νά-νε-τα-πα-λι-κά-ρι-α, Μάκη μουουου;»

«Φτάσαμε!» Στη μέση ενός πανέμορφου πουθενά, μέσα σε μια ρεματιά με πεύκα, καμιά 10αριά αστυνομικοί με αξίνες και αυτόματα προχωρούν μπροστά μας. Ο άγνωστος καλλιεργητής έχει ανοίξει μονοπάτι μέσα στα πουρνάρια. «Παράξενο, δεν έχει σημαδέψει τη φυτεία. Συνήθως το κάνουν, για να καταλάβουν αν κάποιος πέρασε από κει. Βάζουν μικρά σταυρωμένα κλαράκια ή ένα μάτσο φύλλα ή κάποιο χαρτί. Αν μετακινηθούν, σημαίνει ότι κάποιος τα πάτησε και καταλαβαίνουν ότι έχουμε εντοπίσει τα δέντρα», μας εξηγεί ο διοικητής. Η μυρωδιά γίνεται όλο και πιο έντονη και ξαφνικά στην καρδιά της ρεματιάς, κρυμμένα μέσα στα πεύκα, προβάλλουν 50 δενδρύλλια, έτοιμα για συγκομιδή. «Α, αυτός δεν είναι μερακλής», λέει ένας αστυνομικός δίπλα μου. Διότι, λέει, ο μερακλής τα δεντράκια του τα δένει, τα στερεώνει, τους ρίχνει τη σκουριά τους και την κουτσουλιά της κότας να δυναμώσουν. Ενώ τούτος εδώ τα άφησε στο έλεος της... Γης της επαγγ-Ηλείας. Γκάπα γκούπα, τα δενδρύλλια πέφτουν κάτω από τις αξίνες. Οι αστυνομικοί παρακολουθούν την κάθε μας κίνηση. Κατεβαίνουμε την πλαγιά; Κατεβαίνουν κι αυτοί. Ανεβαίνουμε την πλαγιά; Ανεβαίνουν κι αυτοί. «Να βγάλουμε μια φωτογραφία, παιδιά;» Να βγάλετε. Καταγράφουν τα πάντα, ρίζες, «κλάρες», ακόμη και τα στείρα αρσενικά δενδρύλλια που είχε ξεριζώσει μόνος του ο άγνωστος δράστης.Σε μια ωρίτσα η φυτεία έχει μείνει... κρανίου τόπος.

Τα δέντρα έχουν φορτωθεί στο αγροτικό 4x4 και μεταφέρονται στην Αστυνομική Διεύθυνση Ηλείας, για να συσκευαστούν κι αυτά μέσα σε μεγάλα κουτιά. Μπαίνουμε στο Αουντι. Τα χέρια μας κολλάνε και τα ρούχα μας μυρίζουν χασίς από τα δενδρύλλια που αγγίξαμε. Το αμάξι κινείται στους γεμάτους μπλόκα δρόμους της Ηλείας και μυρίζει σαν τεκές. Σκέψου να μας σταματήσουν τώρα σε κάποιο μπλόκο. Και τότε, τι να σου κάνει κι ο Μάρλεϊ...

"ΕΨΙΛΟΝ" ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 9.10.2005

ΑΡΑΧΝΟΫΦΑΝΤΑ ΠΕΠΛΑ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ

Αραχνοΰφαντο μυστήριο στη λιμνοθάλασσα Κοτυχίου

ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΝΟΔΑΡΟΥ

Τα μυστηριώδη αραχνοΰφαντα πέπλα, που θα μπορούσαν να πρωταγωνιστήσουν σε πλάνα του Χίτσκοκ, επέστρεψαν ύστερα από τρία χρόνια στην -προστατευόμενη από τη διεθνή σύμβαση Ραμσάρ- λιμνοθάλασσα του Κοτυχίου στην Ηλεία, συνθέτοντας εικόνες μοναδικής ομορφιάς.Οι δυτικές ακτές της λιμνοθάλασσας σε μήκος 4 περίπου χιλιομέτρων σκεπάστηκαν τις τελευταίες ημέρες από τον τεράστιο ιστό δισεκατομμυρίων μικρών καφέ αραχνών, προκαλώντας την απορία στους επισκέπτες, στους οικολόγους αλλά και στους ψαράδες του μικρού τοπικού ιχθυοτροφείου.«Πρόκειται για ένα φαινόμενο που παρουσιάζεται κυρίως στους υγρότοπους και στις εκβολές των ποταμών της χώρας μας αλλά και του εξωτερικού. Λόγω των κλιματολογικών συνθηκών υπάρχει μια πληθυσμιακή έκρηξη των αραχνών οι οποίες βρήκαν τις κατάλληλες συνθήκες και την προστασία από τους δυτικούς ανέμους», μας εξήγησε ο επίκουρος καθηγητής Εντομολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Τάσος Λεγάκης.Το εντυπωσιακό είναι -όπως μας λέει ο κ. Λεγάκης- ότι διαφορετικό είναι το είδος της αράχνης που κατασκεύασε τον τεράστιο ιστό από εκείνο που σήμερα ζει μέσα σε αυτόν.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 1.11.2005

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΕΝΤΙΜΟΥ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ

Ανεκπλήρωτο κενό άφησε πίσω του με τον αναπάντεχο θάνατό του ο 56χρονος Ηλείος ταξίαρχος ε.α. της Ελληνικής Αστυνομίας Δημήτρης Γεωργίου γνωστός «διώκτης» των κυκλωμάτων διαφθοράς αλλά και των επίορκων αστυνομικών στην Ηλεία.

Τα κυκλώματα απειλούσαν την ζωή του

Τριάντα δύο υποθέσεις διαφθοράς για τα σκοτεινά κυκλώματα των παρανόμων που λειτουργούσαν επί σειρά ετών με αστυνομική κάλυψη στην Ηλεία παρέδωσε συνολικά στην Δικαιοσύνη την χρονική περίοδο 1994-2000 ο Δημήτρης Γεωργίου μετά από κοπιαστική και γεμάτη κινδύνους έρευνα ακόμα και για την ίδια του την ζωή και την ζωή της οικογένειάς του.
Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση τότε δύο επίορκων αστυνομικών που εισέβαλλαν στον περίβολο της οικίας του για άγνωστους λόγους αλλά πιάστηκαν στα πράσα …από τους γείτονες που τους πέρασαν για κλέφτες!
Σοβαρή ήταν και η υπόθεση άλλου Ηλείου καταδικασμένου σε πολυετή κάθειρξη αστυνομικού ο οποίος συνελήφθη εκείνη την περίοδο στην Αμφισα μαζί με άλλους κακοποιούς να έρχονται προς την Ηλεία με κλεμμένο αυτοκίνητο και οπλισμένοι με χειροβομβίδες! Ο ίδιος σε συνομιλία που είχε μαζί μου, μου είχε εκμυστηρευτεί πως οι πληροφορίες ανέφεραν ότι στόχος τους ήταν να τον «χτυπήσουν» , προκειμένου να του κλείσουν το στόμα ή να τον εκφοβίσουν και να σταματήσει τις έρευνες.
« Πράγματι τότε υπήρξαν τέτοιου είδους απειλές τόσο σε μένα όσο και στους δικαστικούς λειτουργούς με τους οποίους συνεργαζόμαστε αλλά σε καμιά περίπτωση δεν πτοήθηκα . Αντίθετα όλα αυτά με ενίσχυσαν ηθικά και μου έδωσαν την δύναμη να πράξω όσα το καθήκον με καλούσε και η συνείδησή μου απέναντι στους πολίτες και στην υπηρεσία μου.» - είχε δηλώσει ο εκλιπών αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ στην μοναδική σε ΜΜΕ συνέντευξή του που έδωσε στην εφημερίδα ΠΡΩΤΗ του Πύργου Ηλείας δύο περίπου μήνες πριν το θάνατό του.

Συνδικαλιστές αστυνομικοί υπέρ χασισεμπόρων!

Εκείνο όμως που είχε πληγώσει σε βάθος τον Ηλείο αξιωματικό της ΕΛ.ΑΣ , ήταν η απίστευτη στάση και η συμπεριφορά του συνδικαλιστικού οργάνου της Ενωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Ηλείας. Οι εκπρόσωποι του οποίου την περίοδο των ερευνών , όχι μόνο δεν βοήθησαν και δεν παρότρυναν την έρευνα αλλά προσπάθησαν με πλάγιους τρόπους να την σαμποτάρουν.
Μάλιστα συνδικαλιστής της συγκεκριμένης ένωσης , παρευρέθηκε ως μάρτυρας υπεράσπισης των επίορκων Ηλείων αστυνομικών στο Κακουργιοδικείο της Πάτρας , οι οποίοι τελικά καταδικάστηκαν σε αμετάκλητα σε πολυετείς καθείρξεις λόγω της εμπλοκής τους σε μεγάλη φυτεία χασίς.

Εναντίον του και τοπικοί κατευθυνόμενοι «κονδυλοφόροι»

Ο εκλιπών όμως Ηλείος αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ εκτός από τα σκοτεινά κυκλώματα αντιμετώπισε και ορισμένους κατευθυνόμενους τοπικούς κονδυλοφόρους.
Ενας εξ αυτών μάλιστα έφτασε σε σημείο να στείλει στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης τότε, δύο φακέλους με ψευδέστατο και συκοφαντικό περιεχόμενο κατά του Δημήτρη Γεωργίου και άλλων προσώπων επισημαίνοντας μεταξύ άλλων ότι «…το ΠΑΣΟΚ της Ηλείας κινδύνευε από τις έρευνες που έκανε ο Ηλείος αστυνομικός κατά των κυκλωμάτων διαφθοράς.» !!!
Ακολούθησε ΕΔΕ η οποία όπως ήταν φυσικό απέρριψε κατηγορηματικά τις ανοησίες του τοπικού «δημοσιογραφίσκου» και έθεσε την υπόθεση στο Αρχείο.

Πρωτοφανές επίσης για τα Αστυνομικά και Δικαστικά χρονικά θεωρείται η ποινική δίωξη που άσκησε η εισαγγελίας της Αμαλιάδας κατά του Δημήτρη Γεωργίου και κατά του υπογράφοντα για το αδίκημα της δήθεν παραβίασης υπηρεσιακού απορρήτου.
Η απίστευτη ποινική δίωξη είχε να κάνει κυρίως με τον έλεγχο των αποκαλυπτικών δημοσιευμάτων για την αστυνομική διαφθορά και όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων την είχαν προκαλέσει πρόσωπα που θίγονταν ποικιλοτρόπως τα οικονομικά τους συμφέροντα.
Φυσικά κι εκείνη η περίπτωση ενοχοποίησης του έντιμου αξιωματικού της ΕΛ.ΑΣ έπεσε στο κενό καθώς ο ίδιος αλλά και ο υπογράφων απηλλάγησαν από τις κατηγορίες με Βούλευμα.

Αλλαγή …ρότας στην Εισαγγελία Αμαλιάδας

Την ίδια περίοδο όμως άρχισαν να συμβαίνουν περίεργα πράγματα στην Εισαγγελία της Αμαλιάδας καθώς υπήρξε ένα κλίμα κατά του Ηλείου Αστυνομικού και κατά των ερευνών για την διαφθορά , το οποίο κορυφώθηκε με απίστευτες δικαστικές αποφάσεις οι οποίες συζητούνται ακόμη…

Στις 30.8.1999 οι διωκτικές αρχές, που ερευνούσαν για την αστυνομική διαφθορά ζήτησαν με την 3021/8/305-κγ αναφορά τους προς τον δικαστικό λειτουργό της Αμαλιάδας , την άρση του απορρήτου των κλήσεων των κινητών τηλεφώνων αστυνομικού, ο οποίος εμπλεκόταν σε πλήθος υποθέσεων διαφθοράς .Όμως ο δικαστικός λειτουργός με την 1950/3.11.1999 απάντησή του κατά περίεργο τρόπο απέρριψε το αίτημα μη δίνοντας τη δυνατότητα στις διωκτικές αρχές να προχωρήσουν την έρευνα. Τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο διαπιστώθηκε επίσης ότι είχε χαθεί μυστηριωδώς από την Εισαγγελία της Αμαλιάδας η 1057/9/487-γ από 31/8/1994 δικογραφία που αφορούσε σοβαρή υπόθεση χασισοκαλλιέργειας 125 δενδρυλλίων χασίς στο δάσος των Θινών του Βαρθολομιού, δικογραφία που είχε πάει στον εισαγγελέα μαζί με τα πειστήρια...
« Δεν θα ήθελα να κάνω κρίσεις σε ότι αφορά τις ενέργειες της Δικαιοσύνης. Όμως αυτό που πιστεύω εγώ είναι ότι τότε έγινε μια πρωτόγνωρη και πολύ σοβαρή δουλειά με τα μέσα που υπήρχαν τότε. Όμως δεν μπορώ να σχολιάσω ή να κρίνω τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης.» - είχε δηλώσει στην ΠΡΩΤΗ με μετριοπάθεια ο Ηλείος αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ στην διάρκεια της τελευταία του συνέντευξης επισημαίνοντας ότι :
« Η υποχρέωσή μου και το καθήκον μου απέναντι στους πολίτες αλλά και προς την υπηρεσία μου που υπηρέτησα επί 35χρόνια ήταν τα βασικά στοιχεία που με έκαναν να ασχοληθώ με εκείνο το ζήτημα. Από όλη αυτή την υπόθεση δεν κέρδισα απολύτως τίποτα αντίθετα έχασα την ηρεμία μου και την ησυχία μου.»

***Ο Δημήτρης Γεωργίου κηδεύτηκε προχθές στα Λαστέϊκα του Πύργου παρουσία όλης της τοπικής κοινωνίας των φίλων του και των εκλεκτών συναδέλφων του που έκλαψαν ειλικρινά για τον θάνατό του.
Ολόκληρο το έντιμο κομμάτι της ΕΛ.ΑΣ στην Ηλεία ήταν εκεί για να τον αποχαιρετήσει και να τον συνοδεύσει στην τελευταία του κατοικία.
Δεν ήταν εκεί εκείνοι που τον πλήγωσαν, εκείνοι που τον πολέμησαν αλλά και όλοι εκείνοι που σήμερα μιλάνε στα ΜΜΕ υποκριτικά περί ηθικής στην Ηλεία…
Επίσης η μη παρουσία των τοπικών Βουλευτών έδειξε πολύ καθαρά την αγνότητα και την εντιμότητα του αγώνα που έκανε όλα αυτά τα χρόνια εντελώς μόνος…

ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ

· Είναι κάποιες φορές που ο χρόνος , έτσι όπως τον καταλαβαίνουμε όλοι μας , μοιάζει να σταματάει και το μυαλό μας αρχίζει να σκέφτεται και να ταξιδεύει περίεργα …
· Τα πλήκτρα του υπολογιστή μοιάζουν νεκρά , το ίδιο και η οθόνη καθώς είναι μάλλον πολύ μικρά για να δεχθούν να επεξεργαστούν και να μεταφέρουν με ακρίβεια στο χαρτί , τα συναισθήματα που νοιώθεις για τον χαμό ενός καλού σου φίλου.
· Αναφέρομαι στον χθεσινό αναπάντεχο θάνατο του Δημήτρη Γεωργίου του ταξίαρχου ε.α. της Ελληνικής Αστυνομίας που τίμησε την υπηρεσία του και πρόσφερε σε αυτή όσο ελάχιστοι συνάδελφοί του .
· Στον εξαίρετο Ηλείο αξιωματικό της ΕΛ.ΑΣ, που με μοναδικά όπλα την εντιμότητά του και το ήθος του βάδισε πριν από μερικά χρόνια σε δρόμους σκοτεινούς και επικίνδυνους – σχεδόν μόνος – προσπαθώντας να σώσει την χαμένη τότε κυρίως σε τοπικό επίπεδο, υπόληψη της Αστυνομίας εξ αιτίας της δράσης των σκοτεινών κυκλωμάτων διαφθοράς.
· Είχα την τύχει να τον γνωρίσω εκείνη την περίοδο και να ζήσω από πολύ κοντά τις αγωνίες του αλλά και τις προσπάθειες που κατέβαλε για να ξεκαθαρίσει το τοπίο από τους επίορκους αστυνομικούς.
· «Δεν είναι όλοι ίδιοι με αυτούς. Η αστυνομία δεν είναι διεφθαρμένη . Όμως υπάρχουν μέσα της ορισμένοι που για άλλο πράγμα ορκίστηκαν και άλλα κάνουν σε βάρος των πολιτών. Αυτοί όλοι θα πρέπει να τιμωρηθούν και να πάνε στο σπίτι τους διότι αμαυρώνουν την εικόνα της Αστυνομίας»
· Αυτή την άποψη εξέφραζε συχνά σε φίλους και συνεργάτες του στην διάρκεια της έρευνας που έκανε τότε με την συνδρομή δικαστικών λειτουργών ο Δημήτρης Γεωργίου.
· Είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι αυτός ο άνθρωπος βαδίζοντας έναν εντελώς μοναχικό δρόμο, πάλεψε με όπλο την εντιμότητά του ενάντια στα σκοτεινά κυκλώματα διαφθοράς που δρούσαν εκείνη την εποχή, αποτελώντας την εξαίρεση στον κανόνα…καθώς άλλοι συνάδελφοί του , ενώ γνώριζαν τα πάντα δεν έκαναν απολύτως τίποτα επειδή δεν ήθελαν μπλεξίματα.
· Με μοναδικό σθένος , ηρεμία αλλά και ανθρωπιά αντέκρουσε τότε την λυσσαλέα επίθεση που δέχθηκε, από το σκοτεινό κομμάτι της ΕΛ.ΑΣ , από τα κυκλώματα διαφθοράς πολιτών , από κάποια γνωστά σήμερα πρόσωπα της πολιτικής που υποκριτικά το παίζουν ηθικοί… αλλά και από μερίδα τοπικών «δημοσιογραφίσκων» που είχαν ταχθεί ευθέως με τα κυκλώματα της νύχτας…
· Πέρασε πάρα πολλά αυτός ο άνθρωπος και στο τέλος πλήρωσε με την υγεία του πολύ ακριβά , το άγχος και την αγωνία του για να φέρει σε πέρας το δύσκολο έργο της εκκαθάρισης…
· Ευτύχησε όμως να προλάβει να δει την δικαίωσή των προσπαθειών του έστω εν μέρει και όχι ολοκληρωτικά.
· Με τις δικές του έρευνες και ενέργειες , και πολύ πριν υπάρξει η Υπηρεσία Εσωτερικών Υποθέσεων , το τοπίο με τους επίορκους αστυνομικούς της Ηλείας ξεκαθάρισε αρκετά και άνεμος αισιοδοξίας άρχισε να πνέει στους κόλπους της τοπικής ΕΛ.ΑΣ.
· Ολοι σχεδόν οι συνάδελφοί του έχουν αυτή την άποψη και το λένε σήμερα ευθέως , ότι χάρη στη προσπάθειες αυτού του έντιμου ανθρώπου , μπήκε μια σειρά και η τοπική αστυνομία ξανακέρδισε την εμπιστοσύνη του πολίτη σε μεγάλο βαθμό.
· Καλό σου ταξίδι φίλε .
· Για όλους εμάς που σε ξέραμε και μείναμε πίσω, πάντα θα αποτελείς το φωτεινό παράδειγμα τους ήθους και της αξιοπρέπειας .-

Σάββατο 14 Ιουλίου 2007

Μάκης Νοδάρος

ΙΔΟΥ ΤΙ ΑΤΟΜΑ ΚΑΙΝΕ ΤΑ ΔΑΣΗ

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΜΠΡΗΣΤΩΝ
Μάλωσαν με το γείτονα, έκαψαν το δάσος

ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΝΟΔΑΡΟΥ

Μια οικογένεια συγχωριανών τους ήθελαν να εκδικηθούν, επειδή είχαν μαζί τους κτηματικές διαφορές, και για να τους ενοχοποιήσουν έβαλαν δυο φορές φωτιά στην περιοχή Κλειδερέικα στο νομό Ηλείας.
Σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά από τις Αρχές, κατηγορίες για εμπρησμό αντιμετωπίζουν ο 73χρονος Κ.Δ., ο 34χρονος Κ.Α. και ο 19χρονος Μ.Η., εγγονός του 73χρονου και ανιψιός του 34χρονου.Οι τρεις συγγενείς φέρονται ότι ομολόγησαν ότι ευθύνονται για τις φωτιές που προκλήθηκαν στην περιοχή Κλειδερέικα του δημοτικού διαμερίσματος Καράτουλα Ωλένης, που έκαψαν 32 στρέμματα δάσους με στόχο να ενοχοποιήσουν μια οικογένεια συγχωριανών τους, με την οποία είχαν κτηματικές διαφορές.Ειδικότερα αντιμετωπίζουν κατηγορίες:- Ο 73χρονος για απλή συνέργεια σε εμπρησμό δασικής έκτασης από πρόθεση κατ' εξακολούθηση και μη, συγκρότηση συμμορίας, ψευδή καταμήνυση και ψευδορκία.- Ο 34χρονος, για εμπρησμό μεγάλης δασικής έκτασης από πρόθεση, απλή συνέργεια σε εμπρησμό δασικής έκτασης από πρόθεση κατ' εξακολούθηση και μη, συγκρότηση συμμορίας και απόπειρα έγερσης υποψίας στην Αρχή.- Ο 19χρονος παραπέμπεται για εμπρησμό μεγάλης δασικής έκτασης από πρόθεση, απλή συνέργεια σε εμπρησμό δασικής έκτασης από πρόθεση κατ' εξακολούθηση και μη, συγκρότηση συμμορίας, ψευδή καταμήνυση και ψευδορκία.Με δηλώσεις του στα ΜΜΕ, ο διοικητής της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Πύργου Γεώργιος Αναστασόπουλος ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ομολόγησαν δύο άτομα, ο ένας ότι έβαλε φωτιά στις 2 Ιουλίου σε δύο σημεία στην περιοχή Κλειδερέικα του Δ.Δ. Καράτουλα Ωλένης, με αποτέλεσμα να καούν 20 στρέμματα, ενώ ο άλλος έβαλε φωτιά στις 7 Ιουλίου σε δύο σημεία στην ίδια περιοχή με αποτέλεσμα να καούν 12 στρέμματα δάσους».Οι φερόμενοι ως δράστες, αφού σχηματίστηκε δικογραφία, οδηγήθηκαν χθες το μεσημέρι στον εισαγγελέα, ενώ σήμερα αναμένεται ν' απολογηθούν.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 09/07/2007

Η ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΕΛΑΦΙΟΥ

Τί μπορεί να κρύβει μέσα της η ματιά αυτού του μικρού ελαφιού που κρυμένο πίσω από τα καμένα παρατηρεί με δέος και απορία τα έργα και την υποκρισία των ανθρώπων?

Τι μπορεί να αισθάνεται αυτό το άτυχο ζώο καθώς η φλόγες το πλησιάζουν απειλητικά ?

Και πόση εμπιστοσύνη μπορεί να έχει στις βαρύγδουπες και υποκριτικές διαβεβαιώσεις των "αρμοδίων" της Πολιτείας περί αποκατάστασης του καμένου δάσους?

Η ματιά του, για όποιον νοιάζεται και νιώθει... μιλάει και λέει παρα πολλά...

ΑΡΧΑΙΟΚΑΠΗΛΟΙ ΣΤΗΝ ΗΛΕΙΑ

Αρχαιοκάπηλοι «οργώνουν» την Ηλεία


Έρευνα: Μάκης Νοδάρος


Οργανωμένες σπείρες αρχαιοκάπηλων «οργώνουν» επί σειρά ετών με την βοήθεια πανάκριβων και σύγχρονων εξοπλισμών ολόκληρη την Ηλεία, έναν τόπο ιστορικό σε όλη του σχεδόν την έκταση και γεμάτο από αρχαιότητες...Εκμεταλλευόμενοι την ιδιαιτερότητα του εδάφους αλλά και την αδυναμία της Πολιτείας -λόγω έλλειψης προσωπικού- να φυλάσσει τους αρχαιολογικούς χώρους, οι αρχαιοκάπηλοι αφαιρούν αρχαία αντικείμενα ανεκτίμητης αξίας, τα οποία πωλούν σε συλλέκτες κυρίως του εξωτερικού.Τρεις χαρακτηριστικές ιστορίες που ανασύραμε από το αρχείο δείχνουν με σαφήνεια τον τρόπο δράσης των συγκεκριμένων κυκλωμάτων μέσα στον χρόνο.
Παράνομες ανασκαφές
Στις 12 Ιουνίου 2001 οι αρχαιοκάπηλοι εκμεταλλευόμενοι τη μη επαρκή φύλαξη του χώρου της Αρχαίας Ηλιδας «χτύπησαν» σε αγρό της κοινότητας Καλυβίων προκαλώντας μάλιστα την έντονη αγανάκτηση των κατοίκων. Η λαθρανασκαφή έγινε στην ιδιοκτησία του Δ.Δ. και οι άγνωστοι δράστες αφαίρεσαν ό,τι υπήρχε μέσα σε αρχαίο πιθάρι.Οι κάτοικοι κατήγγειλαν τότε ότι η περιοχή έχει γίνει στόχος μεγάλης σπείρας αδίστακτων αρχαιοκαπήλων οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι την αδράνεια των Αρχών, «χτύπησαν» τον αρχαιολογικό χώρο.Μάλιστα ο πρώην αρχαιοφύλακας της περιοχής Ανδρέας Σχινάς είχε αποκαλύψει ότι οι αρχαιοκάπηλοι, λίγο πριν αποχωρήσουν, «σημάδεψαν» τον αρχαιολογικό χώρο σε διάφορα σημεία τα οποία επρόκειτο να επισκεφθούν στο μέλλον και κυρίως όταν μεγαλώσουν τα καλαμπόκια των γειτονικών χωραφιών...Στις 2 Νοεμβρίου 2000 οι αρχαιοκάπηλοι πρόλαβαν τους αρχαιολόγους της Ζ' Εφορείας Αρχαιοτήτων και σύλησαν έναν σημαντικό αρχαίο τάφο και μαζί του το μεγάλο μυστικό του 65χρονου αγρότη Μ.Χ. Ο αγρότης είχε βρει πριν από δύο χρόνια στο χωράφι του στη θέση «Κοτρώνα» της κοινότητας Αγραπιδοχωρίου Πηνείας τον αρχαίο τάφο και ειδοποίησε αμέσως τους αρχαιολόγους οι οποίοι, όπως είπε, προχώρησαν σε αυτοψία, διέγνωσαν τη σπουδαιότητά του και έφυγαν. Ο Χ.Χ. δεν είχε μιλήσει ποτέ σε κανέναν για το σημαντικό εύρημά του και, για να αποφύγει τα ενοχλητικά βλέμματα, σκέπασε τον αρχαίο τάφο επιμελώς με κλαδιά και χώματα. Αγνωστο πώς όμως το μυστικό του αγρότη έφτασε στ' αυτιά των αρχαιοκάπηλων, οι οποίοι έκαναν παράνομη ανασκαφή τριών μέτρων και αφαίρεσαν όλα τα αρχαία αντικείμενα. Στις 9 Ιουνίου 1999 ο μικρός σωρός από πέτρες στην άκρη του κτήματός του, δίπλα από την παλιά αγροικία στην κοινότητα Διάσελα του Δήμου Σκιλλούντος, προκάλεσε την έκπληξη αλλά και το φόβο στον 60χρονο αγρότη Δ.Μ. «Φοβήθηκα ότι κάποιο έγκλημα μπορεί να είχε συμβεί και οι δράστες να προσπάθησαν να θάψουν το θύμα εκεί. Γι' αυτό και δεν έψαξα, αλλά ενημέρωσα αμέσως την Αστυνομία», είχε πει τότε στους δημοσιογράφους ο αγρότης. Οι αστυνομικοί έφθασαν αμέσως στο κτήμα διαπίστωσαν τη λαθρανασκαφή και ενημέρωσαν με τη σειρά τους τη Ζ' Εφορεία Αρχαιοτήτων, η οποία και ξεκίνησε τις έρευνες. Σε μικρό βάθος οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν έκπληκτοι την είσοδο ενός αρχαίου τάφου και δίπλα του δύο αγγεία (υδρίες). Το ένα από αυτά, που ήταν πήλινο περιείχε οστά, ενώ το άλλο, που ήταν χάλκινο, ήταν κενό. Πιθανολογείται ότι οι αρχαιοκάπηλοι άφησαν μέσα στον τάφο τις υδρίες γιατί τα υπόλοιπα ευρήματα, που πιθανόν να περιείχε ο αρχαίος τάφος, να ήταν σημαντικότερης αξίας.
Στόχος η Αρχαία Ηλιδα
Τα άνω και δεκάδες ακόμη περιστατικά δείχνουν ότι ξέφραγο αμπέλι, παράνομα χιλιοσκαμμένο, είναι εδώ και πολλά χρόνια ολόκληρη η Ηλεία και κυρίως η ευρύτερη περιοχή της Αρχαίας Ηλιδας. Στην απέραντη πεδιάδα των 2.000 στρεμμάτων που συνορεύει με τον ποταμό Πηνειό, εκεί που πριν από χιλιάδες χρόνια βρισκόταν η θρυλική πόλη της Ηλιδας, σήμερα οι αγρότες της περιοχής καλλιεργούν ανεξέλεγκτα στο «ιερό» έδαφος, βγάζοντας αρκετές φορές στην επιφάνεια, αρχαία αντικείμενα ανεκτίμητης αξίας, που άλλοτε παραδίδουν και άλλοτε όχι στους αρχαιολόγους. Επίσημα, από την Αρχαιολογική Υπηρεσία, επιτρέπεται σ' αυτούς η καλλιέργεια «χωρίς βαθιά άροση...». Ανεπίσημα όμως...
Αδίστακτοι και επικίνδυνοι
Οι ανασκαφές των αρχαιοκάπηλων όμως καλά κρατούν...Η περίπτωση του Α.Α. στην κατοχή του οποίου βρέθηκαν προ ετών αρχαία αντικείμενα μεγάλης αξίας καθώς κι ένας χαυλιόδοντας προϊστορικού ελέφαντα «Είναι απλά η επιφάνεια... του σκοτεινού κυκλώματος που λυμαίνεται τα τελευταία χρόνια τους θησαυρούς της περιοχής...» λένε στην «ΠΡΩΤΗ» οι κάτοικοι των κοινοτήτων Ρουπακίου και Καλυβίων που θέλησαν να τηρήσουν την ανωνυμία τους γιατί, όπως λένε, «αυτοί που σκάβουν είναι αδίστακτοι και ικανοί για όλα...». Οπως αποκάλυψαν, δεκάδες φορές κατά το παρελθόν βρήκαν στα χωράφια τους ανοιγμένα «χαντάκια» ή πηγάδια, που δεν ήταν άλλο από το αποτέλεσμα της έρευνας των αρχαιοκαπήλων. Καταγγέλλουν μάλιστα ότι οι δύο «περίεργες» υποθέσεις λαθρανασκαφών, που συνέβησαν πριν από πολλά χρόνια, δείχνουν ξεκάθαρα ένα μέρος από την εικόνα του «παράξενου παιχνιδιού» που παίζεται στην περιοχή με την εμπορία των αρχαιοτήτων. Η πρώτη συνέβη το καλοκαίρι του 1993. Τη νύχτα οι κάτοικοι της κοινότητας Καλυβίων αντιλήφθηκαν 5 άτομα να σκάβουν το έδαφος μόλις 200 μέτρα (!) από το Μουσείο, προς τον Αγ. Δημήτριο, 20 μέτρα από το δρόμο...Τους έστησαν μπλόκο για να τους πιάσουν, τους κυνήγησαν αλλά αυτοί χάθηκαν μέσα στην άγρια βλάστηση του Πηνειού. Μετά από μερικούς μήνες, οι αρχαιοκάπηλοι επέστρεψαν και πάλι στο χώρο της Αρχ. Ηλιδας, αλλά αυτή τη φορά πιο οργανωμένοι...Στην τοποθεσία Λαβδέικα, που από χρόνια φημολογείται ότι είναι διάσπαρτη από αρχαία αντικείμενα μεγάλης αξίας, μετέφεραν με φορτηγό, ειδικό ερπυστριοφόρο όχημα με τη βοήθεια του οποίου άνοιξαν μια τάφρο μήκους 30 μέτρων, πλάτους 3 και βάθους 4 μέτρων! Το τι βρήκαν σε εκείνο το σημείο, αποτελεί μέχρι σήμερα ένα άλυτο μυστήριο, αφού εκ των υστέρων επενέβη η Αρχαιολογική Υπηρεσία και η Αστυνομία.

ΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΚΟΥΚΟΥΛΩΣΕΙ ΤΙΣ ΑΘΛΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΕΠΙΟΡΚΩΝ ΕΦΟΡΙΑΚΩΝ ΤΗΣ ΚΡΕΣΤΕΝΑΣ ?

ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΝΟΔΑΡΟΥ

«Κοιμάται» μυστηριωδώς για πάνω από ένα χρόνο στην εισαγγελία του Πύργου Ηλείας , η ογκώδης δικογραφία που έχει σχηματιστεί σε βάρος τριών εφοριακών της «αμαρτωλής» Δ.Ο.Υ Κρέστενας στην κατοχή των οποίων είχαν βρεθεί τρία εκατομμύρια ευρώ με βάση το Πόρισμα «φωτιά» για την περιουσιακή τους κατάσταση που είχε συνταχθεί από τους αρμόδιους υπάλληλους του Υπουργείου Οικονομικών.Αυτό καταγγέλλουν στην «Ε» νομικοί κύκλοι της Ηλείας , αλλά και οι επαγγελματίες – θύματα των εφοριακών της Κρέστενας. Μάλιστα οι τελευταίοι κάνουν ευθέως λόγο για οργανωμένη προσπάθεια συγκάλυψης της υπόθεσης που είχε χαρακτηριστεί «δημόσια πρόκληση» από τον πρώην υπουργό Οικονομικών. Το πολυσέλιδο πόρισμα που έχει στην διάθεσή της η «Ε» , έχει διαβιβαστεί από τις 28.2.2006 στον εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Πύργου αλλά για κάποιο ανεξήγητη λόγο δεν έχουν ασκηθεί ακόμα ποινικές διώξεις στους επίορκους εφοριακούς υπαλλήλους στην κατοχή των οποίων βρέθηκαν τα χρήματα . Ο έλεγχος έγινε με βάση τις Α) 1056994 /3147/ΔΕΥ-Α/2676/Φ.2861/14.7.2000 και Β) 1080862/4348/ΔΕΥ-Α/2766/Φ.2861/18.9.2000 εντολές του υπουργείου Οικονομικών και περιελάμβανε τα περιουσιακά στοιχεία 12 συνολικά υπαλλήλων οι οποίοι παρουσίαζαν εμπλοκή στην εν λόγω υπόθεση.Με βάση το σχετικό πόρισμα τρεις εκ των δώδεκα υπαλλήλων παρουσιάζουν κινήσεις λογαριασμών και περιουσιακά στοιχεία τα οποία δεν δικαιολογούνται σε καμιά περίπτωση από το μισθό τους και τις άλλες επαγγελματικές τους δραστηριότητες. Οι υψηλές καταθέσεις σε όλες σχεδόν τις ελληνικές τράπεζες, τα πολυτελή αυτοκίνητα, οι μετοχές, τα ομόλογα και ο τζόγος τους στο χρηματιστήριο σηματοδοτούν με ευκρίνεια την πολυτελή ζωή που έκαναν την περίοδο όπου εκβίαζαν συστηματικά και ωθούσαν στην οικονομική καταστροφή το μεγαλύτερο τμήμα του εμπορικού ιστού της περιοχής τους.Το πλέον προκλητικό όμως όλων είναι οι επισκέψεις των επίορκων εφοριακών στα διάφορα καζίνα, όπου διασκέδαζαν τζογάροντας με τα χρήματα των φτωχών καταστηματαρχών-θυμάτων τους. Ενδεικτικό της «δημόσιας πρόκλησης» είναι η περίπτωση επίορκου υπαλλήλου-εγκεφάλου της πολύκροτης υπόθεσης, ο οποίος ήταν τακτικός πελάτης των περισσότερων καζίνων της χώρας (Ρίου, Λουτρακίου, Πάρνηθας, Ρόδου), τα οποία επισκέφθηκε κατά τα έτη 1996 έως 2000 συνολικά 112 φορές και κατά τα έτη 2000 έως 2005 συνολικά 217 φορές.-

ΜΠΑΤΣΟΙ ΥΠΕΡ ΜΑΣΤΡΟΠΩΝ !!!

ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΝΟΔΑΡΟΥ

Στοιχεία «φωτιά» για την απαράδεκτη και ύποπτη στάση των αστυνομικών σε δίκες trafficking όπου είναι μάρτυρες, έδωσε χθές στην δημοσιότητα το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι ( ΕΠΣΕ) , καταγγέλλοντας ότι κάποιοι εξ αυτών συνειδητά παραπληροφορούν τη δικαιοσύνη για τις διευθύνσεις θυμάτων που έχουν επαναπατρισθεί με αποτέλεσμα να καθίσταται ανέφικτη η κλήση τους στις δίκες προς όφελος των σωματεμπόρων. Ο εκπρόσωπος του ΕΠΣΕ Παναγιώτης Δημητράς κατήγγειλε τα εξής περιστατικά:
1) Σε δικάσιμη ενώπιον Τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων Θεσσαλονίκης της 6/12/2006, οι δύο μάρτυρες αστυνομικοί δεν εμφανίστηκαν και καταδικάστηκαν για λιπομαρτυρία. Η δίκη αναβλήθηκε. Όταν έγινε στις 12/4/2007, οι αστυνομικοί πέτυχαν την απαλλαγή τους από τη λιπομαρτυρία δηλώνοντας πως στις 12/6 «έσκασε το λάστιχο του αυτοκινήτου τους» και δεν πρόλαβαν να φτάσουν έγκαιρα… Το ΕΠΣΕ παρατήρησε πως πριν από τη δικάσιμη της 12/4, οι αστυνομικοί είχαν εκτενή συζήτηση με το δικηγόρο του κατηγορούμενου ενώ κατά τη δίκη κατέθεταν με μισόλογα μέχρι να τους γίνει αυστηρή παρατήρηση από την έδρα για τις αντιφάσεις τους και να αναγκαστούν να επανέλθουν στην αρχική θέση τους.

2) Σε δικάσιμη ενώπιον Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης της 1/2/2007, οι δύο μάρτυρες αστυνομικοί δεν εμφανίστηκαν και καταδικάστηκαν για λιπομαρτυρία. ‘Όταν έγινε η δίκη, στις 7/3/2007, οι αστυνομικοί πέτυχαν την απαλλαγή τους από τη λιπομαρτυρία δηλώνοντας πως την 1/2 ήταν υπηρεσία…

3) Σε δικάσιμη ενώπιον Τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων Θεσσαλονίκης της 2/5/2007, ο ένας μάρτυρας αστυνομικός ήταν απών και το δικαστήριο διέκοψε για την επόμενη ημέρα για να εμφανισθεί. Την επόμενη ημέρα, αντί για τον αστυνομικό εμφανίστηκε υπηρεσιακό σημείωμα, προφανώς μεταγενέστερο της απουσίας του σο δικαστήριο, που τον απάλλασσε της υπηρεσίας λόγω του ότι ήταν άρρωστος σπίτι του από εμπύρετη γαστρεντερίτιδα…

4) Στις 10/5/2007, είχε προγραμματισθεί η δίκη στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Κιλκίς η δίκη των κατηγορουμένων για την υπόθεση του Ιουνίου 2004 στη Βέροια που είχε οδηγήσει σε σοβαρότατο τραυματισμό μιας από τα δύο θύματα από τη Λιθουανία που πήδηξαν από μπαλκόνι για να δραπετεύσουν. Τα δύο θύματα δεν είχαν κληθεί νόμιμα καθ’ ότι το Τμήμα Ασφάλειας Βέροιας είχε δηλώσει ως διεύθυνσή τους τα τμήματα έκδοσης των διαβατηρίων τους στη Λιθουανία. Την ψευδή αυτή δήλωση το τμήμα έκανε τόσο το 2004, οπότε ίσως κανείς να πει πως δεν ήξερε, αλλά και το 2007, αφού το ΕΠΣΕ υπέδειξε στην ΕΛ.ΑΣ. το λάθος και ζήτησε να αναζητηθούν οι σωστές διευθύνσεις μέσω Europol. Η αστυνομία Λιθουανίας ειδοποίησε το ΕΠΣΕ πως ήταν πρόθυμη να τις αναζητήσει αρκεί να αναζητηθούν από την ΕΛ.ΑΣ. Όμως η ΕΛ.ΑΣ., τόσο της Βέροιας όσο και του αρμόδιου τμήματος anti-traffciking στο Αρχηγείο δεν το έκανε και επαναβεβαίωσε γραπτά και ψευδέστατα στην εισαγγελία τις αρχικές διευθύνσεις. Η δίκη αναβλήθηκε και η Εισαγγελία Κιλκίς μετά από καταγγελία του ΕΠΣΕ απαίτησε από την ΕΛ.ΑΣ. να βρεθούν οι σωστές διευθύνσεις, κάτι που έγινε μέσα σε μερικές εβδομάδες.
« Το ΕΠΣΕ, συνεπές με τη θέση του πως παρόμοιες ενέργειες που δημιουργούν την αντίληψη πως η ΕΛ.ΑΣ. δεν επιθυμεί την τιμωρία των ενόχων πρέπει να οδηγούν σε πειθαρχικές και ποινικές κυρώσεις , θα φέρει το θέμα ενώπιον των αρμόδιων αρχών.» - τόνισε στην «Ε» ο κ. Δημητράς.-