Ο ΤΡΑΓΙΚΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΠΟΥ ΕΧΑΣΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΣΤΙΣ ΦΩΤΙΕΣ ΤΗΣ ΑΡΤΕΜΙΔΑΣ ΣΠΑΖΕΙ ΤΗΝ ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ...

«Ζω για να δω τους υπεύθυνους να τιμωρούνται»

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΜΑΚΗ ΝΟΔΑΡΟ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 23.8.2008

Ενα χρόνο μετά το ολοκαύτωμα στη μαρτυρική Αρτέμιδα, με τους δεκάδες νεκρούς που πέθαναν με τραγικό τρόπο παγιδευμένοι στις φλόγες των φονικών πυρκαγιών, οι μνήμες ζωντανεύουν ξανά.
Και μαζί τους ο πόνος, η απόγνωση και η δυστυχία γίνονται κοφτερά μαχαίρια που πληγώνουν και ματώνουν ακόμη τις καρδιές εκείνων που έμειναν πίσω.Λένε ότι η πληγή που αφήνει πίσω του ο θάνατος ενός αγαπημένου ανθρώπου, επουλώνεται σιγά σιγά με το πέρασμα του χρόνου. Ομως όταν η πληγή δεν είναι μία, αλλά έξι, τότε τα πράγματα ξεφεύγουν από κάθε όριο λογικής και ανθρωπίνων δυνατοτήτων και αντοχών.

Οι μνήμες ζωντανεύουν ξανά στον τόπο του ολοκαυτώματος.

Η τραγική περίπτωση του Γιώργου Παρασκευόπουλου είναι μία από αυτές. Ισως η μοναδική, η πιο σπάνια πάνω στη Γη. Ο άτυχος αυτός άνθρωπος έχασε στις 24 Αυγούστου 2007 όλη την οικογένειά του μέσα στις φλόγες, μερικά μόλις χιλιόμετρα έξω από την Αρτέμιδα.Τα τέσσερα ανήλικα παιδιά του, την Αγγελική 15 ετών, τη Μαρία 12, την Αναστασία 11 και τον Κωνσταντίνο 5, τη σύζυγό του Αθανασία 37 ετών και τη μητέρα του Αγγελική, 76 ετών.Το σπίτι του ερήμωσε, όπως και η καρδιά του.

Ο εφιάλτης της μοναξιάς στοιχειώνει τη ζωή του και όμως, ένα χρόνο μετά παραμένει όρθιος και δυνατός στα πόδια του για κάποιους συγκεκριμένους λόγους που εξηγεί στην «Ε» σπάζοντας για πρώτη φορά τη σιωπή του.Εφυγαν άδικαΠολλοί είναι αυτοί που αναρωτιούνται κατά καιρούς πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που του έχει συμβεί αυτό το τραγικό περιστατικό, να στέκεται στα πόδια του και από πού αντλεί τη δύναμη να έχει πίσω του τη φρίκη και να πορεύεται στη ζωή.

«Δεν θα ήθελαν ποτέ οι δικοί μου άνθρωποι, οι συγγενείς μου να λυγίσω. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι το μεγαλύτερο και το πιο άγριο θηρίο πάνω στη Γη και γι' αυτό μπορεί να αντέξει παρόμοιες καταστάσεις. Εκτός από τους δικούς μου ανθρώπους, όλοι εκεί πάνω στην Αρτέμιδα έφυγαν άδικα και με τον πλέον τραγικό τρόπο. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω τα όσα νιώθω μετά από αυτό το κακό που με βρήκε. Ομως δεν λυγίζω. Το παλεύω... Αδυνατώ να πιστέψω τι μου έχει συμβεί...Αυτό που με κρατάει όρθιο στα πόδια μου ακόμα, είναι η θέληση και η υποχρέωση που έχω στους δικούς μου ανθρώπους να δω να τιμωρούνται και να λογοδοτούν στη Δικαιοσύνη οι υπεύθυνοι αυτής της τραγωδίας.Το ελπίζω να γίνει αυτό, διότι από προηγούμενες καταστάσεις και ανάλογα περιστατικά έχουμε δει ότι σε αυτή τη χώρα κανείς δεν τιμωρείται και δεν πάει φυλακή, όσο κακό και αν έχει διαπράξει...Ομως πιστεύω στη Δικαιοσύνη και στους έντιμους δικαστές μας. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι διεφθαρμένοι. Πιστεύω ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη».

Μοιάζει απίστευτο, αλλά ένα χρόνο μετά τα τραγικά γεγονότα που του μετέτρεψαν τη ζωή σε εφιάλτη ο Γιώργος Παρασκευόπουλος, ο τραγικός αυτός πατέρας είναι εγκαταλελειμμένος από όλους εκείνους που τόσους μήνες με υποκρισία δηλώνουν ότι δήθεν ενδιαφέρονται για τις τύχες εκείνων που έζησαν τη φρίκη της φωτιάς στην Ηλεία.

«Μόνο οι φίλοι μου και οι συγγενείς μου στάθηκαν στο πλευρό μου και μου έδωσαν και μου δίνουν δύναμη και κουράγιο, όσο μπορούν.Ολοι οι άλλοι, και φυσικά και η Πολιτεία, είναι τελείως απόντες...Ο δήμος, η νομαρχία, οι αρμόδιοι... Ολοι τους... Ούτε ένα γεια δεν μου έχουν πει ποτέ τόσο καιρό τώρα. Κανείς ποτέ δεν μπήκε στον κόπο να πάρει έστω ένα τυπικό τηλέφωνο να εκφράσει τη συμπαράστασή του.Δεν ήταν κάτι που με εξέπληξε... Την περίμενα αυτή την αντίδραση γιατί οι άνθρωποι πια δεν σκέφτονται συναισθηματικά. Η ζωή μας έχει γίνει ο θάνατός σου η ζωή μου... Κανείς τους δεν καταλαβαίνει από πόνο. Κανείς τους δεν καταλαβαίνει τίποτα. Δυστυχώς.Με πήρε πριν από ένα μήνα ο γενικός γραμματέας της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδος και ζήτησε να συναντηθεί μαζί μου, αλλά δεν δέχτηκα. Δεν θέλω να τον συναντήσω. Διότι τι έχει να μου πει ο κύριος αυτός μετά από ένα χρόνο... Εντάξει, είμαστε εδώ και σε συμπονάμε;».

Ο Γιώργος Παρασκευόπουλος αναπολώντας τα τραγικά γεγονότα που του σημάδεψαν για πάντα τη ζωή εξηγεί στην «Ε» ότι, αν είχε τη δυνατότητα να γυρίσει πίσω στον χρόνο, θα έκανε πολλά για το χωριό και για τους ανθρώπους του.

«Θα γύριζα πίσω στο χωριό, στην Αρτέμιδα και θα ασχολιόμουν μαζί με τους άλλους κατοίκους για την προστασία και την ενημέρωση των πολιτών.Θυμάμαι όλοι μας τότε ήμασταν ανενημέρωτοι στα πάντα. Οι φλόγες πλησίαζαν από παντού στο χωριό και κανείς δεν ήρθε τυπικά να μας πει τι να κάνουμε και πού να πάμε.Ο τόπος εκεί επίσης ήταν παρατημένος. Δεν είχε γίνει καμιά ενέργεια για την πρόληψη ενός τέτοιου κακού. Ούτε αντιπυρικές ζώνες προστασίας υπήρχαν ούτε τίποτα. Αν ο κόσμος ήταν ενημερωμένος, δεν θα είχαμε κανένα θύμα. Η Αρτέμιδα έχει 2.500 τ.μ. τσιμέντο γύρω γύρω στην πλατεία και κρουνό με νερό με φυσική ροή. Αν ο κόσμος καθόταν εκεί, δεν θα πάθαινε τίποτα. Ομως ο κόσμος, ανενημέρωτος και πάνω στον πανικό του, έφυγε για καλύτερα και βρήκε τον θάνατο μέσα στις φλόγες.Από τις 2 περίπου που ξεκίνησε η φωτιά μέχρι τις 4 κανείς δεν ήρθε να ενημερώσει ή να μας δώσει οδηγίες.Δεν περίμενα ποτέ ότι θα συνέβαινε κάτι τόσο κακό. Στην οικογένειά μου είπα όταν έφυγαν, να πάνε στη Ζαχάρω και να με πάρουν τηλέφωνο, με το σκεπτικό ότι κινδύνευα εγώ που έμεινα πίσω και όχι εκείνοι που έφυγαν από το χωριό. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μέσα στους ελαιώνες θα συνέβαινε αυτό το κακό. Αν είχα την παραμικρή υποψία ότι κάτι θα συνέβαινε, θα είχα πάει μαζί τους και πιθανόν να είχα λειτουργήσει εντελώς διαφορετικά. Οι υπεύθυνοι δεν έκαναν τίποτα ποτέ για την περιοχή. Ούτε ο δήμος, ούτε η Πυροσβεστική, ούτε η Αστυνομία. Ο ρόλος τους ήταν να βοηθήσουν τον κόσμο.Εκείνες τις τραγικές στιγμές κανείς δεν ήρθε να μας πει κάτι για τους δικούς μας ανθρώπους που είχαν χαθεί μέσα στις φλόγες. Τους πρώτους νεκρούς τούς βρήκα εγώ μαζί με τον ξάδερφό μου το απόγευμα. Και το πρωί βρήκαμε τους δικούς μας. Ψάχναμε όλη τη νύχτα γι' αυτούς...Στη συνέχεια η Τοπική Αυτοδιοίκηση, ο Δήμος Ζαχάρως δεν έδειξε κανένα σεβασμό στους νεκρούς μας. Κάποιοι προσπάθησαν και προσπαθούν να δημιουργήσουν εντυπώσεις μέσα από τον δικό μας τον πόνο. Κρατιόμαστε με τα δόντια όλο αυτόν τον καιρό για να μην κάνουμε άσχημα πράγματα».

Τολμάμε να ρωτήσουμε τις σχέσεις που είχε με την οικογένειά του πριν συμβεί το κακό και η φωνή του σπάει σε χίλια κομμάτια, όπως και η καρδιά του...

«Με τη σύζυγό μου δεν είχα μια απλή σχέση. Ηταν το άλλο μου μισό στη ζωή μου. Το ίδιο και τα παιδιά μου. Ημασταν μια πολύ αγαπημένη οικογένεια. Δεν κάναμε ο ένας χωρίς τον άλλον. Είμαστε μια τρελή περίπτωση... Ημασταν αγαπημένοι όλοι. Με τα παιδιά μου ήμουν πατέρας και φίλος μαζί. Το κακό ήταν ότι δούλευα πάρα πολύ και τους έβλεπα λίγο... Το χειρότερο της υπόθεσης αυτό ήταν».

Αραγε τι μπορεί να περιμένει κάποιος σαν τον Γιώργο Παρασκευόπουλο στο μέλλον από τη ζωή του;

Σταμάτησε η ζωή

«Από τη ζωή μου δεν περιμένω τίποτα πια μετά από αυτό που μου συνέβη. Σήμερα μεταφέρω απλά το σώμα μου. Η ζωή μου όλη σταμάτησε στην Αρτέμιδα εκείνο το τραγικό απόγευμα. Εκεί χάθηκαν για πάντα όλα μου τα όνειρα. Είμαι θετικός σαν άνθρωπος. Η ζωή έχει ευτυχισμένες στιγμές, αλλά όμως αυτό που συνέβη σε μένα είναι τελείως διαφορετικό και πέρα από τα όρια του πόνου και της λογικής ενός ανθρώπου. Αν αυτά τα αγαπημένα μου πρόσωπα που έφυγαν τόσο άδικα, με βάση τα όσα λέει η θρησκεία μας, μας βλέπουν εκεί που βρίσκονται τώρα, δεν θα ήθελαν σε καμιά περίπτωση να με δουν να γονατίσω ή να πάθω κακό. Ημουνα παλικάρι πριν, όταν τους είχα δίπλα μου και έτσι θα παραμείνω γι' αυτούς στο υπόλοιπο της ζωής μου. Και όσο αντέξω. Νιώθω συχνά την παρουσία τους δίπλα μου...», -λέει στην «Ε» ο τραγικός πατέρας και υπογραμμίζει:«Την εποχή που συνέβη το κακό κάποιοι δημοσιογράφοι έγραψαν ότι είχα τάσεις αυτοκτονίας. Το διαψεύδω σήμερα, ένα χρόνο μετά, κατηγορηματικά. Ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό κάτι τέτοιο... Μένω όρθιος για τους δικούς μου ανθρώπους που χάθηκαν, αλλά και για των άλλων τα παιδιά. Γιατί τα παιδιά όλου του κόσμου τα αγαπάω...».

Με δύναμη που πηγάζει μέσα από την καρδιά του ο πατέρας που έχασε στις φωτιές όλη του την οικογένεια απαντά στο τελευταίο ερώτημα της «Ε» για το τι θα έλεγε σε κάποιον που θα είχε τη δική του μοίρα στη ζωή.

«Σε έναν άλλον πατέρα που θα του συνέβαινε αυτό το τραγικό περιστατικό θα έλεγα ότι θα πρέπει να παραμείνει όρθιος, να μη λυγίσει για να θυμάται πάντα τους δικούς του ανθρώπους και να πορεύεται στη ζωή του την υπόλοιπη με ψηλά το κεφάλι, κάτι που θα το επιθυμούσαν κι εκείνοι που έχουν φύγει...Και να πιστεύει στον εαυτό του πάντα και να παραμείνει δυνατός, γιατί όλοι κάποια στιγμή θα τον ξεχάσουν εκτός από τους δικούς του ανθρώπους...».

nodaros@enet.gr

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 23/08/2008