Τον βρήκα πριν από τρία χρόνια στην άκρη του δρόμου . Βουτηγμένο μέσα στα αίματα να σφαδάζει από τους πόνους . Η οδηγός του αυτοκινήτου που τον είχε παρασύρει , ούτε καν μπήκε στον κόπο να σταματήσει για να προσφέρει βοήθεια στο άτυχο ζώο.Απλά κοντοστάθηκε λίγο και όταν διαπίστωσε ότι το καινούριο της αμάξι δεν είχε πάθει τίποτα έφυγε εγκαταλείποντας στην τύχη του τον μικρόσωμο σκύλο.
Τον πήρα στα χέρια μου έχοντας μια αίσθηση θυμού αλλά και οίκτου για το μικρόσωμο ζωάκι που ψυχορραγούσε . Η αλυσίδα που έσερνε μαζί του , είχε κόψει όλο σχεδόν το πρόσωπό του και το ένα του μάτι κρεμόταν… Ο κτηνίατρος που τον εξέτασε μετά από λίγη ώρα είπε ότι μπορεί και να ζήσει …αν κάποιος βρισκόταν να τον φροντίζει και να του δίνει τα φάρμακα που χρειαζόταν.
Ετσι έγινα ο πατέρας και ο γιατρός του άγνωστου μικρού
Καρεμπέ !
Του έφτιαξα ένα μικρό σπιτάκι στο κτήμα και επί δύο μήνες προσπαθούσα με φαρμακευτική αγωγή και άλλα γιατροσόφια να επουλώσω τις πληγές του . Τα κατάφερα και μάλιστα έσωσα και το μάτι του .
Ο Καρεμπέ έγινε καλά και απολάμβανε την εξοχή …μέχρι που μια μέρα πριν από δύο περίπου μήνες , πήδηξε τον φράχτη και ακολουθώντας προφανώς κάποια σκυλίτσα χάθηκε… Τον αναζητούσαμε επί μέρες παντού χωρίς όμως αποτέλεσμα. Στενοχωρηθήκαμε πολύ για τον αγαπούσαμε αλλά τελικά το πήραμε απόφαση ότι είχε χαθεί για πάντα μέχρι που …
Τον συνάντησα ξανά προχθές αναπάντεχα στην πολυκατοικία όπου
μένω , τρία περίπου χιλιόμετρα μακριά από το κτήμα που το είχε σκάσει…Ηταν στον δρόμο έξω από την κεντρική πόρτα της πολυκατοικία και με περίμενε … Όταν βγήκα από το αμάξι μου, έπεσε επάνω μου με δύναμη και άρχισε να με γλύφει και κάνει χαρές λες και είχαμε να ειδωθούμε χρόνια…Τον πήρα στην αγκαλιά μου του έδωσα ένα φιλί και τον μετέφερα ξανά στο σπιτάκι του στο κτήμα .
Στιγμές μοναδικές που δίνουν χρώμα στο απέραντο γκρίζο της καθημερινότητάς μας …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου