ΕΝΑΝ ΜΙΣΟ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ ΤΗΝ ΑΦΗ...

Βρες μου τον υπερθετικό του "αφόρητος"...
ό,τι μπορεί να υπερβεί τη στάθμη του μέσα μου
και δώστο μου...
Δωσε μου ένα μέτρο να ξεπηδήσει μια ανάσα,
ένας παλμός λαθραίος που θ' αγγίξει αβάσταχτα
την ανάγκη του γρίφου σου...
Στην ανάγκη αυτοσχεδίασε...
στείλε μου τον απόηχο λησμονημένης ηδονής...
ένα νοητό πέρασμα σε γρίλιες μισόκλειστων βλεφάρων...
Εναν μισό Αύγουστο που καίει την αφή...
το μπλέ βραχυκυκλωμένης νύχτας από ηλεκτρική καταιγίδα...
Ενα μολύβι που σαϊτεύει το κόκκινο σε φωτοκύτταρα μνήμης...
Στριφογύρισε το μαχαίρι που παίζει παιχνίδια φόβου μπηγμένο
μέσα στη ψυχή μου... να αιμορραγήσει χιλιοστό λίγο πριν το θάνατο....
Κι αν το καρφώσεις πιο βαθιά μη φοβηθείς...
αναλαμβάνω την ηθική αυτουργία του φόνου της...

ΨΙΘΥΡΟΙ ΚΑΙ ΣΚΙΕΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ