ΕΖΗΣΕ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΡΤΕΜΙΔΑ

Ο ΣΠΥΡΟΣ περιγράφει την κόλαση που έζησε στην Αρτέμιδα
Τρεις ώρες καιγόμουν ζωντανός

Της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΑΠΑΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΥ

Τρεις ώρες μαρτυρικές, μισοθαμμένος σ' ένα χωμάτινο λάκκο. Τρεις ώρες που έμελλε ν' αλλάξουν όλη του τη ζωή. Τρεις ώρες που, όσο και αν προσπαθεί να τις βγάλει από το μυαλό του, το βράδυ κοιμάται μ' αυτές και το πρωί όταν ανοίξει τα μάτια του είναι και πάλι συντροφιά του.

«Δεν υπάρχει καμία δύναμη να με κάνει να διαγράψω εκείνες τις τρεις ώρες από το μυαλό μου», λέει ο 26χρνος Σπύρος Κιόσια, που νοσηλεύεται με εγκαύματα στα πόδια στο «Ερρίκος Ντυνάν»

Οι φωνές του Αντώνη (σ.σ. ο αντιδήμαρχος Αντώνης Κρέσπης) για βοήθεια, το λυσσασμένο βουητό του αέρα, τα μεγάλα κομμάτια από κάφτρες που έπεφταν και κολλούσαν στο σώμα του, το πυκνό σκοτάδι του αυγουστιάτικου μεσημεριού και η πορεία τους προς τη σωτηρία, αγκαλιά με τον Αντώνη όταν βγήκαν από τους λάκκους, είναι οι εικόνες, είναι οι ήχοι, που εδώ κι έναν μήνα συντροφεύουν τον 26χρονο Σπύρο Κιόσια στο κρεβάτι της ανάρρωσης.

Ο Σπύρος γλίτωσε από το μακελειό της 24ης Αυγούστου στην Αρτέμιδα της Ηλείας. Δεν έχασε περιουσία, όπως λέει, μόνο ένα μηχανάκι είχε και εκείνο το χρωστούσε, έχασε όμως την ψυχή του. Η φωτιά δεν έκαψε μόνο τα πόδια του, έκαψε και την καρδιά του. «Δεν υπάρχει καμία δύναμη να με κάνει να διαγράψω εκείνες τις τρεις ώρες από το μυαλό μου. Θέλω πολύ να ξεχάσω. Θέλω να κοιμηθώ και να μη θυμάμαι τίποτα.

Ο θάνατος του Αντώνη μού άνοιξε καινούργια πληγή» μας λέει, από το κρεβάτι του νοσοκομείου «Ερρίκος Ντυνάν» όπου νοσηλεύεται εδώ και 20 μέρες. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ελμπασάν της Αλβανίας. Παιδί πολύτεκνης οικογένειας. Ο μεγαλύτερος από τα πέντε παιδιά, και γι' αυτό στα 13 του πήρε τον δρόμο για την Ελλάδα. Επρεπε να βοηθήσει την οικογένειά του. Εγκαταστάθηκε στη Ζαχάρω Ηλείας. Δούλεψε γκαρσόνι, οικοδομές, ό,τι περνούσε από τα χέρια του το έκανε. Πέρασε δύσκολα χρόνια, αλλά έζησε και καλές στιγμές.

Πριν από 3 μήνες ανέβηκε στην Αθήνα για να κάνει μια καινούργια αρχή. Πίσω στη Ζαχάρω άφησε τον 15χρονο αδελφό του, που στο μεταξύ είχε έρθει κι αυτός από την Αλβανία. Στην Αθήνα δούλευε δίπλα στον Γιώργο Παρασκευόπουλο, τον άνθρωπο που στη φονική φωτιά της Ηλείας έχασε τη γυναίκα του, τα τέσσερα παιδιά του, τη μάνα του και τον κουνιάδο του. Τον Αύγουστο κατέβηκαν όλοι μαζί για διακοπές. Εκείνη την Παρασκευή, στις 24 Αυγούστου, ο Σπύρος είχε ανέβει από τη Ζαχάρω στην Αρτέμιδα για να επισκεφτεί τους φίλους του. Μόλις είχαν φάει, όταν είδαν καπνούς από την πλευρά του Μακίστου.

Μέσα σε λίγα λεπτά η φωτιά επεκτάθηκε. «"Φύγετε. Πάρε την οικογένειά μου και πηγαίνετε στη θάλασσα" μού είπε ο Γιώργος. Εγώ ήθελα να καθίσω εκεί μαζί του, αλλά εκείνος επέμενε. Ηθελε να σωθούμε. Εγώ μπροστά με το μηχανάκι και η Αθανασία στο αυτοκίνητο με τα τέσσερα παιδιά της, την πεθερά της και μια γιαγιά που βρήκαμε στον δρόμο με άλλα δυο παιδιά. Εννέα άτομα μέσα στο αυτοκίνητο. Προχωρήσαμε λίγο και πέσαμε πάνω σ'εκείνο το σημείο με το πυροσβεστικό και τ' άλλα αυτοκίνητα. Κόλαση. Παρατήσαμε τα αυτοκίνητα και αρχίσαμε να τρέχουμε προς την πλαγιά. Καπνός, φλόγες τεράστιες, φωνές, ουρλιαχτά. Κόλαση. Αρχίσαμε να τρέχουμε. Χαθήκαμε. Δεν βλέπαμε τίποτα. Ορατότητα μηδέν. Η φωτιά μ' ακολουθούσε. Το μόνο που άκουγα ήταν φωνές, φωνές. Καθώς έτρεχα, έπεσα πάνω στον αντιδήμαρχο, τον Αντώνη Κρέσπη, κι έναν άλλο άντρα που δεν τον ήξερα, ο οποίος κάηκε γιατί δεν μας ακολούθησε. »Πέρασε μια φλόγα μεγάλη, μας έκαψε, αλλά αντέξαμε.

Επρεπε να ζήσουμε. "Σκάψε", τού λέω του Αντώνη κι αρχίσαμε να σκάβουμε με τα χέρια μας λάκκους. Δεν ξέρω πού τη βρήκα εκείνη τη δύναμη, αλλά έσκαβα γρήγορα για να προλάβω. Ανοιξα ένα λάκκο ίσα με μια λεκάνη και μπήκα μέσα από τη μέση και πάνω. Στο κεφάλι μου είχα βάλει ένα καπέλο και στα μάτια τα γυαλιά μου. Ο Αντώνης δίπλα μου έσκαψε μικρότερο λάκκο, δεν μπορούσε, γι' αυτό και η φωτιά τον πήρε περισσότερο από μένα.

Ημασταν και οι δυο εκεί, στους λάκκους. Μάζευα με τα χέρια μου χώμα από δίπλα και το έριχνα επάνω μου. Αλλά αυτό έκαιγε. Το χειρότερο όμως απ' όλα, το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σ' έναν άνθρωπο, ήταν ότι φυσούσε πολύ δυνατός αέρας και έφερνε μεγάλες, πυκνές σπίθες αναμμένες και τις κολλούσε στα κορμιά μας. Καιγόμουν ζωντανός». Ανάσα δεν παίρνει όταν περιγράφει εκείνες τις τρεις ώρες. Λες και θέλει να προλάβει να τα πει γρήγορα, να ξεμπερδεύει. Προσπαθεί να βολευτεί στο κρεβάτι, τα πόδια του πονάνε, τα εγκαύματα είναι βαθιά, και με τέλεια ελληνικά, που τα έμαθε μόνος του διαβάζοντας πολύ, συνεχίζει: «Αφού πέρασε η μεγάλη λάβα, τα δάση καίγονταν, ο καπνός υπήρχε, ήταν μεσημέρι αλλά ήταν σκοτάδι, πρέπει να είχαν περάσει τρεις ώρες, βγήκα από το λάκκο και σήκωσα και τον Αντώνη. Αρχίσαμε να περπατάμε μέσα στα χωράφια.

Σιγά σιγά βαδίζαμε. Και τότε στο ύψωμα είδαμε το αυτοκίνητο του δημάρχου να καίγεται. "Πάει, κάηκε και ο δήμαρχος" μου είπε ο Αντώνης και συνεχίσαμε να περπατάμε για να βγούμε στην άσφαλτο. Τα είδαμε όλα. Ανθρώπους καμένους, τα παιδιά. Είδαμε τα πάντα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήμουν ζωντανός. Οτι περπατούσα, ότι ήμουν στον δρόμο. Καθίσαμε κάτω και παρακαλούσαμε να έρθει κάποιος να μας βοηθήσει. Μετά από ένα τέταρτο εμφανίστηκε ένα αυτοκίνητο και μας πήρε μακριά από την κόλαση». Ο Σπύρος προχθές έκανε την πρώτη του βόλτα. Σηκώθηκε από το κρεββάτι και περπάτησε. Εκείνη τη μέρα έμαθε ότι τελικά ο αντιδήμαρχος δεν τα κατάφερε. Υπέκυψε στα σοβαρά εγκαύματά του. Ο λάκκος, δεν τον έσωσε. Και ο Σπύρος μετράει, ίσως τη μεγαλύτερη απώλεια εκείνης της ημέρας. «Εμαθα για τον θάνατο του Αντώνη και συγκλονίστηκα. Ο Αντώνης είναι ένα κομμάτι από την ψυχή μου, από το σώμα μου. Εκείνες τις τρεις τραγικές ώρες, σ' εκείνο το τραγικό σημείο, αυτά που ζήσαμε μ' έκαναν να δεθώ με τον Αντώνη. Πώς να τον ξεχάσω;».

Ενας μήνας πέρασε από τότε. Ο Αντώνης χάθηκε, ο Σπύρος έζησε. «Είμαι πάμφτωχος, δεν έχω μία. Αισθάνομαι πλούσιος, γιατί έζησα. Μη μας ξεχάσουν. Δεν ξέρω αν δικαιούμαι βοήθεια, αλλά τη χρειάζομαι» λέει δειλά, προσπαθώντας να βρει τρόπο να βολέψει τα καμένα πόδια του στο κρεβάτι.Ολες αυτές τις μέρες που ο Σπύρος νοσηλεύεται στο «Ερρίκος Ντυνάν» στην Αθήνα, δεν τον έχει επισκεφτεί κανείς πολιτικός ή άλλος παράγοντας της Πολιτείας.

papastat@enet.gr

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 26/09/2007